Zebra pręgowana
W następnym artykule porozmawiamy o Zebra pręgowana, temacie, który wywołał zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Zebra pręgowana to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób ze względu na jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane ze Zebra pręgowana, od jego pochodzenia i ewolucji po możliwe implikacje w przyszłości. Ważne jest, aby zrozumieć znaczenie Zebra pręgowana i przeanalizować go z różnych perspektyw, aby zrozumieć jego zakres i znaczenie. W tym artykule postaramy się przedstawić kompleksowy pogląd na Zebra pręgowana i zachęcić do refleksji i debaty na ten temat.
| Equus grevyi[1] | |||
| Oustalet, 1882 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
zebra pręgowana | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Zebra pręgowana[4], zebra Grevy'ego[5], zebra Grevyego[6] (Equus grevyi) – gatunek ssaka z rodziny koniowatych, należący do grupy zebr.
Sierść tułowia ubarwiona w pionowe czarno-białe pasy, zakrzywiające się na biodrach i barkach, na nogach przechodzące w poziome, sięgające kopyt. Brzuch jest biały, grzywa dwubarwna. Charakterystyczne bardzo długie, szerokie uszy zaokrąglone na wierzchołkach. Nowo urodzone źrebięta mają pasy brązowo-czarne, a ich grzywy ciągną się wzdłuż grzbietu aż do ogona.
Średnia długość życia wynosi około 20 lat.
Nazwa gatunkowa grevyi jest eponimem mającym na celu uhonorowanie Jules’a Grevy’ego, prezydenta Francji.
Historia
Niegdyś licznie występowały w Etiopii, Somalii oraz północnej Kenii, jednakże dziś można je tylko spotkać w północno-wschodniej Etiopii oraz w Kenii. Ten gatunek zebry nie był widywany w Somalii od 1973 roku. Ich liczba zmniejszyła się gwałtownie w latach 70. XX wieku, kiedy ich skóry stały się bardzo modne[7].
Środowisko i odżywianie
Zebry pręgowane występują na sawannach wschodniej Afryki, w Etiopii i północnej Kenii. Obecnie występowanie w Sudanie nie jest potwierdzone. Są roślinożerne, ich głównym pożywieniem są trawy.
Wygląd
Długość ciała: 2,5–3 m
Długość ogona: 38–75 cm
Wysokość w kłębie: 1,4–1,6 m
Masa: samce 380–450 kg, samice 350–400 kg.
Rozmnażanie i życie społeczne
Zebry pręgowane osiągają dojrzałość płciową w wieku 4 lat. Samice są płodne 2–9 dni co 19–33 dni. Ciąża trwa około 390 dni. Młode rodzą się najczęściej w sierpniu lub we wrześniu. Po 6–14 minutach od narodzin młoda zebra może stać, po około 30 minutach chodzić, a po około 45 minutach biegać. Młode stają się dorosłe po około 275 dniach.
W przeciwieństwie do innych gatunków zebr, nie żyje w stałych stadach, nie obserwuje się też stałych związków. Większość osobników żyje w grupach ogierów lub klaczy z młodymi, czasami w grupach mieszanych.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych, prowadzonej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, zebra pręgowana jest klasyfikowana jako gatunek zagrożony wyginięciem (kategoria EN)[3]. Ssaki te są jednak często spotykane w ogrodach zoologicznych.
Przypisy
- ↑ Equus grevyi, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Equus grevyi. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) . Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.)
- ↑ a b Equus grevyi, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
- ↑ Sally Morgan: Atlas gatunków zagrożonych. Warszawa: Arkady, 2008. ISBN 978-83-213-4540-6.