50 Dywizja Piechoty (II RP)
W dzisiejszym świecie 50 Dywizja Piechoty (II RP) to temat, który zyskał ogromne znaczenie i wzbudził zainteresowanie dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, 50 Dywizja Piechoty (II RP) jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Na przestrzeni dziejów 50 Dywizja Piechoty (II RP) odgrywał kluczową rolę w ewolucji ludzkości, a jego znaczenie pozostaje oczywiste we współczesnym świecie. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty 50 Dywizja Piechoty (II RP) i zbadamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa pod Kockiem (2–6 X 1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
50 Dywizja Piechoty, Dywizja „Brzoza”, 50 DP (rez.) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP improwizowana w kampanii wrześniowej 1939.
Formowanie i walki
50 Dywizja Piechoty (Rezerwowa) pod dowództwem płk. w st. sp. Ottokara Brzozy-Brzeziny wchodziła w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. Powstała ze Zgrupowania „Brzoza”, sformowanego przez płk Brzozę-Brzezinę w rejonie Małoryty, które 26 września weszło w skład „Grupy Poleskiej”, oraz dołączonego do niego 28 września zgrupowania „Drohiczyn Poleski” ppłk Kazimierza Gorzkowskiego[1]. Tego dnia rozkazem dowódcy SGO „Polesie” została dokonana jej reorganizacja i właśnie wtedy formalnie utworzono 50 DP. Uczestniczyła we wszystkich walkach SGO „Polesie”: 1 października obsadziła Kock oraz wsie Talczyn, Annopol i Pasmugi, a następnie walczyła pod Serokomlą, 3 października uderzyła na Stoczek, jednak wskutek słabego wsparcia artylerii natarcie załamało się w silnym ogniu artylerii niemieckiej, dywizja otrzymała rozkaz przesunięcia się w nocy do rejonu Adamów – Burzec, 5 października brała udział w zaciętych walkach z niemiecką 13 DP Zmot. z rozkazem utrzymania Adamowa i Krzywdy. Następnego dnia skapitulowała wraz z resztą zgrupowania.
Organizacja i obsada personalna
Organizacja i obsada personalna[2][3][4]
Dowództwo 50 Dywizji Piechoty
- dowódca dywizji – płk w st. sp. Ottokar Brzoza-Brzezina
- dowódca piechoty dywizyjnej – ppłk Kazimierz Franciszek Gorzkowski
- dowódca artylerii dywizyjnej – ppłk Henryk Dudek (do 27 IX)
- dowódca artylerii dywizyjnej – ppłk Stanisław Asłanowicz
- szef sztabu – ppłk dypl. Zenon Wiesław Adamowicz
- kwatermistrz – mjr dypl. Henryk Filip Bezeg (do 25 IX)
- kwatermistrz – płk w st. sp. Tadeusz Łakociński (od 26 IX)
- 178 pułk piechoty
- dowódca – mjr st. spocz. Tadeusz Król (do 1 X)
- dowódca – ppłk Władysław Michał Dec (od 1 X)
- 179 pułk piechoty
- dowódca – ppłk Michał Karol Gumkowski (do 29 IX)
- dowódca – ppłk piech. Władysław Żabiński
- I adiutant – kpt. piech. st. sp. Paweł Cyms
- 180 pułk piechoty
- dowódca – mjr piech. Franciszek Pająk
- dywizjon artylerii lekkiej 50 DP – kpt. Marian Poraj-Jankowski
- batalion saperów – mjr Cyprian Ułaszyn
- kompania łączności – por. Rostkowski
- kolumna samochodowa – por. art. rez. Jakub Otto Finkenstein
- pluton pieszy żandarmerii nr 92 – kpt. Grzegorz Czeski
Przypisy
- ↑ Wesołowski i Zawadzki 2019 ↓, s. 8.
- ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 197-201.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 378-381.
- ↑ Wesołowski i Zawadzki 2019 ↓, s. 18, 40, 64, 84.
Bibliografia
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.
- Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 50 Dywizja Piechoty „Brzoza”. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-8164-219-4.