7Q8

W dzisiejszym świecie 7Q8 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Wraz z postępem technologii i globalizacją 7Q8 przejął fundamentalną rolę w naszym społeczeństwie, wpływając na różne aspekty codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to sfera osobista, zawodowa, społeczna czy polityczna, 7Q8 wykazał swój wpływ i wywołał niekończące się opinie i dyskusje. W tym artykule będziemy dalej badać znaczenie 7Q8 i omawiać jego implikacje w różnych kontekstach.

Rękopisy 7Q4, 7Q5 i 7Q8 - mylnie zidentyfikowane jako fragmenty Nowego Testamentu

7Q8 – rękopis spisany na pergaminie w języku greckim znaleziony w grocie 7 w Kumran, należący do zwojów znad Morza Martwego. Jest on datowany na około 100 rok p.n.e.

W 1972 roku José O’Callaghan zidentyfikował ten fragment jako pochodzący z około 50 roku n.e. i zawierający fragment Listu Jakuba 1:23, 24[1]. Informacja, że wśród rękopisów znad Morza Martwego znaleziono fragmenty Nowego Testamentu została podana do wiadomości publicznej. Jednak opinia ta została odrzucona przez społeczność uczonych a identyfikacja O’Callaghana została uznana za błędną. W czasopismach pojawiła się seria krytyki. Identyfikację dokonaną przez José O’Callaghana zakwestionowali: Maurice Baillet[2], P. Benoit[3], Colin Hemer[4], Colin Roberts[5] i Kurt Aland[6].

W 1988 roku G. Wilhelm Nebe zaproponował identyfikację fragmentu 7Q8 jako część Księgi Henocha 103:7-8, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że fragment ten można też zidentyfikować jako jedno z miejsc w Starym Testamencie w wersji Septuaginty. Jako możliwe miejsca wskazał Zachariasza 8:8, Izajasza 1:29-30, Psalm 18:14-15, Daniela 2:43, Koheleta 6:3 lub Liczb 22:38. Identyfikacja Wilhelma Nebe została zakwestionowana przez Carstena Thiede, który wspierał identyfikację O’Callaghana. Jednak badania nad rekonstrukcją tekstu wykonane przez Ernesta Muro oraz Émile Puecha wykazały w sposób przekonujący, że fragment 7Q8 (Henoch 103:7-8) wraz z 7Q4,1 (Henoch 103:3-4) oraz 7Q12 (Henoch 103:4) są częścią tego samego dokumentu. Badanie to zdecydowanie wyklucza identyfikację fragmentu 7Q8 jako fragmentu ksiąg Nowego Testamentu[7][8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ J. O’Callaghan: ¿Papiros Neotestamentarios en la Cueva 7 de Qumran?. T. 53. Biblica, 1972, s. 91-100. (hiszp.).
  2. ↑ M. Baillet: Les Manuscrits de la Grotte 7 de Qumrân et le Nouveau Testament. T. 53. Biblica, 1972, s. 508-516. (fr.).
  3. ↑ P. Benoit: Note sur les Fragments Grecs de la Grotte 7 de Qumran. Revue Biblique, 1972, s. 321-324. (fr.).
  4. ↑ C.J. Hemer: New Testament Fragments At Qumran?. T. 23. Tyndale Bulletin, 1972, s. 125-128. (ang.).
  5. ↑ C.H. Roberts: On Some Presumed Papyrus Fragments Of The New Testament From Qumran. T. 23. Journal Of Theological Studies (New Series), 1972, s. 446, 447. (ang.).
  6. ↑ Kurt Aland, Neue Neutestamentliche Papyri III, „New Testament Studies”, 20 (4), 1974, s. 357-381, DOI: 10.1017/S0028688500012212 (niem.).
  7. ↑ E. A. Muro Jr.: The Greek Fragments Of Enoch From Qumran Cave 7. T. 70. Revue De Qumran, 1997, s. 307-312. (ang.).
  8. ↑ É. Puech: Sept Fragments de la Lettre d'Hénoch (1 Hén 100, 103 et 105) Dans La Grotte 7 de Qumrân. T. 70. Revue De Qumran, 1997, s. 313-323. (fr.).

Bibliografia