Antonio Maria Cagiano de Azevedo
W dzisiejszym świecie Antonio Maria Cagiano de Azevedo stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu osób w każdym wieku i z różnych dziedzin. Wraz z postępem technologii i globalizacją Antonio Maria Cagiano de Azevedo nabrał niespotykanego dotąd znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy jest to nowe zjawisko, istotna postać, kluczowa koncepcja czy wydarzenie historyczne, Antonio Maria Cagiano de Azevedo przykuł uwagę i ciekawość milionów osób na całym świecie. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty związane z Antonio Maria Cagiano de Azevedo, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
| Kardynał biskup | |
_19696qzv-front-shortedge-384.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1797 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 stycznia 1867 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Senigallii | |
| Okres sprawowania |
1844–1848 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
10 sierpnia 1824 |
| Sakra biskupia |
11 lutego 1844 |
| Kreacja kardynalska |
25 stycznia 1844 |
| Kościół tytularny |
diecezja Frascati |
| Data konsekracji |
11 lutego 1844 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Antonio Maria Cagiano de Azevedo (ur. 14 grudnia 1797 w Santopadre, zm. 13 stycznia 1867 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 14 grudnia 1797 w Santopadre, jako syn Ottavia Cagiano de Azevedo i Mariangeli Zagaroli[1]. Studiował w Rzymie, m.in. na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. 10 sierpnia 1824 roku przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił na służbę w Kurii Rzymskiej[1]. Był między innymi protonotariuszem apostolskim, gubernatorem Spoleto i legatem w Ferrarze[1]. W czasie epidemii dżumy w 1837 roku został wezwany do Rzymu, by kontrolować rozwój zarazy[1]. W tym czasie został także rektorem La Sapienzy[1]. 22 stycznia 1844 roku został wybrany biskupem Senigallii, a trzy dni później został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme[2]. 11 lutego przyjął sakrę[2]. W 1848 roku zrezygnował z kierowania diecezją, a sześć lat później został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Frascati[2]. We wrześniu 1860 roku został penitencjariuszem większym[2]. Zmarł 13 stycznia 1867 roku w Rzymie[1].