Błękit pruski
Wygląd przypnij ukryj
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
Fe43 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
859,23 g/mol | ||||||||||||||||||||
| Wygląd |
błękitne kryształy | ||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||
| Numer CAS |
12240-15-2 „rozpuszczalny błękit pruski” | ||||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||||
| DrugBank | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Błękit pruski, błękit Turnbulla (heksacyjanożelazian(II) żelaza(III)), Fe43 – nieorganiczny związek chemiczny, mieszana sól kompleksowa zawierająca anion heksacyjanożelazianowy(II) oraz kation żelaza. Wykazuje silne niebieskie zabarwienie, spowodowane absorpcją światła powodującą przeniesienie elektronu pomiędzy atomami żelaza na różnych stopniach utlenienia.
Otrzymywanie i struktura
Błękit pruski i błękit Turnbulla mają ten sam wzór chemiczny i identyczną budowę krystaliczną, różnią się jedynie sposobem otrzymywania:
błękit pruski – z soli żelaza(III) i heksacyjanożelazianu(II) potasu: Fe3+ + K+ + 4− błękit Turnbulla – z soli żelaza(II) i heksacyjanożelazianu(III) potasu: Fe2+ + K+ + 3−Po zmieszaniu roztworów reagentów, w obu przypadkach natychmiast pojawia się intensywny niebieski kolor produktu. W roztworze występuje równowaga redox pomiędzy wolnymi i skompleksowanymi jonami żelaza:
Fe3+ + 4− ⇌ Fe2+ + 3−która ustala się po ok. 2–3 min i jest przesunięta w prawo. W ciele stałym przeciwnie, atomy Fe(II) związane są z atomami węgla grupy cyjankowej tworząc oktaedryczny kompleksowy anion heksacyjanożelazianowy(II). Atomy Fe(III) otoczone są sześcioma atomami azotu grupy CN.
Pomimo że pierwsze doniesienia o identyczności błękitu pruskiego i Turnbulla pochodzą z roku 1936 i są potwierdzone późniejszymi badaniami, związki bywają uważane za odmienne (błękitowi Turnbulla przypisuje się wzór FeII32, co wynika prawdopodobnie z trudności analitycznych związanych z różnicą w stopniach utlenienia atomów żelaza w roztworze i w ciele stałym).
Zastosowanie
Stosowany jest głównie jako pigment do farb, służy także jako substancja elektroaktywna w elektrochemii. Może być również wykorzystany jako czynnik kompleksujący w leczeniu zatruć metalami ciężkimi, szczególnie talem i radioaktywnym cezem. Stosowany jest również w chemii analitycznej jako produkt reakcji wykrywania kationu żelaza(II) w drugiej grupie kationów. Powstawanie błękitu pruskiego/Turnbulla jest bardzo czułą reakcją, stosowaną w tzw. próbach pierwotnych (w chemii analitycznej), pod warunkiem, że nieobecne są jony Mn2+, Ni2+ lub Co2+.
Historia
Po raz pierwszy został wytworzony w 1709 r. przez farmaceutę Johanna Konrada Dippela, który chcąc uzyskać czerwoną barwę, omyłkowo wymieszał wywar z koszenili, siarczan żelaza i węglanu potasu (który wcześniej posłużył do ratyfikowania oleju zwierzęcego). Zamiast czerwieni uzyskał błękit, któremu nadał nazwę „berlińskiego”.
Kolor ten został przyjęty jako barwa armii pruskiej, w odróżnieniu od kolorów zielonego armii rosyjskiej (bazującego na barwnikach roślinnych) i niebieskiego armii francuskiej i bawarskiej (bazujących na barwniku indygo). Barwnik pruski w praktyce okazał się trudny do utrzymania w czystości – spierał się w kontakcie z mydłem.
W XIX wieku stosowany był dla odczytania palimpsestów.
Jeden z barwników stosowanych przez więźniów do wykonywania tatuaży.
Przypisy
- ↑ Prussian blue soluble (nr 03899) w katalogu produktów Sigma-Aldrich (Merck). .
- ↑ Prussian blue insoluble, ChemIDplus, United States National Library of Medicine (ang.).
- ↑ Błękit pruski (nr 03899) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ GuidoG. Crisponi GuidoG., Valeria MarinaV.M. Nurchi Valeria MarinaV.M., Chapter 2 – Chelating Agents as Therapeutic Compounds – Basic Principles, JanJ. Aaseth, GuidoG. Crisponi, OleO. Andersen (red.), Boston: Academic Press, 2016, s. 35–61, ISBN 978-0-12-803072-1 (ang.).
- ↑ a b c d L.D.L.D. Hansen L.D.L.D., W.M.W.M. Litchman W.M.W.M., G.H.G.H. Daub G.H.G.H., Turnbull’s blue and Prussian blue: KFe(III), „Journal of Chemical Education”, 46 (1), 1969, s. 46, DOI: 10.1021/ed046p46 .
- ↑ a b c d e Reed M.R.M. Izatt Reed M.R.M. i inni, Calorimetric study of Prussian blue and Turnbull’s blue formation, „Inorganic Chemistry”, 9 (9), 1970, s. 2019–2021, DOI: 10.1021/ic50091a012 .
- ↑ MichelM. Pastoreau MichelM., Niebieski-historia koloru, Warszawa 2013: Oficyna Naukowa, ISBN 978-83-7737-050-6 .brak strony (książka)
- ↑ Katarzyna Mirczak: Tajemny kod tatuaży. . . (pol.).
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
| V03AB – Odtrutki |
|
|---|---|
| V03AC – Czynniki wiążące żelazo | |
| V03AE – Leki stosowane w leczeniu hiperkaliemii i hiperfosfatemii | |
| V03AF – Leki zmniejszające toksyczność leków przeciwnowotworowych | |
| V03AG – Leki stosowane w hiperkalcemii |
|
| V03AH – Leki stosowane w hipoglikemii | |
| V03AN – Gazy medyczne | |
| V03AX – Inne produkty terapeutyczne | |
| V03AZ – Leki hamujące przewodzenie nerwowe |