Bogdan Suchodolski

W tym artykule poruszony zostanie temat Bogdan Suchodolski, który obecnie cieszy się dużym zainteresowaniem ze względu na jego liczne implikacje w różnych obszarach. Bogdan Suchodolski był przedmiotem studiów i badań prowadzonych przez ekspertów z różnych dyscyplin, którzy starali się dokładnie zrozumieć jego cechy charakterystyczne, wpływ i znaczenie w społeczeństwie. Od swoich początków do dzisiejszej ewolucji Bogdan Suchodolski wywołał debaty i refleksje na temat jego wpływu na kulturę, gospodarkę, politykę, technologię, środowisko i inne podstawowe aspekty życia ludzkiego. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowego i zaktualizowanego spojrzenia na Bogdan Suchodolski, eksplorując jego wiele aspektów i znaczenie we współczesnym świecie.

Bogdan Suchodolski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1903
Sosnowiec

Data i miejsce śmierci

2 października 1992
Konstancin-Jeziorna

Poseł IX kadencji Sejmu PRL
Okres

od 13 października 1985
do 3 czerwca 1989

Przynależność polityczna

poseł bezpartyjny

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej Srebrny Wawrzyn Akademicki Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grób Bogdana Suchodolskiego na cmentarzu Powązkowskim

Bogdan Suchodolski (ur. 27 grudnia 1903 w Sosnowcu, zm. 2 października 1992 w Konstancinie-Jeziornie) – polski filozof, historyk nauki i kultury, pedagog, od 1938 profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, od 1946 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1958–1974 dyrektor Zakładu Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk; poseł na Sejm PRL IX kadencji, członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu[1] oraz Rady Krajowej PRON[2].

Życiorys

Przed wojną był nauczycielem w I Gimnazjum Męskim im. Sowińskiego w Warszawie[3]. Od 24 lipca 1938 był profesorem nadzwyczajnym pedagogiki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[4]. W latach 1946–1970 profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1958–1968 dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych na tym uniwersytecie.

Był członkiem PAU od 1946, a od 1952 PAN. W latach 1965–1970 pracował jako zastępca sekretarza naukowego Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958–1974 przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[5].

Od 20 grudnia 1982 przewodniczący Narodowej Rady Kultury, od 12 czerwca 1986 jej II kadencji[6]. Od 1985 do 1989 poseł na Sejm (otworzył pierwsze obrady jako marszałek senior). W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[7].

Doktor honoris causa Uniwersytetu w Berlinie, Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie, Uniwersytetu w Padwie, Akademii Nauk Pedagogicznych w Berlinie, Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[8] oraz Uniwersytetu Warszawskiego.

Autor prac naukowych z zakresu pedagogiki, historii nauki polskiej i filozofii.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera T-1-6)[9].

Księgozbiór profesora Bogdana Suchodolskiego

W 1993 Biblioteka Uniwersytetu Śląskiego otrzymała księgozbiór profesora Bogdana Suchodolskiego, który zgodnie z jego wolą został umieszczony w Czytelni Ogólnej. 10 kwietnia 1997 w czasie uroczystej sesji poświęconej profesorowi Czytelni Ogólnej nadano jego imię i odsłonięto tablicę pamiątkową[10].

W styczniu 2023 w bibliotece CINiBA prezentowano wystawę „Księgozbiór profesora Bogdana Suchodolskiego”. Wystawa podzielona została na cztery działy: „Kalendarium życia i działalności naukowej Bogdana Suchodolskiego”, „Biblioteka domowa”, „Darowizna księgozbioru”, „Opracowanie kolekcji w BUŚ”[11].

Ważniejsze prace

  • Wychowanie moralno-społeczne (1936)
  • Uspołecznienie kultury (1937)
  • Skąd i dokąd idziemy? Przewodnik po zagadnieniach kultury współczesnej (1943/1999), pierwsze wydanie pod pseudonimem R. Jadźwing.
  • Dusza niemiecka w świetle filozofii (1947)
  • Wychowanie dla przyszłości (1947/1968)
  • O pedagogikę na miarę naszych czasów (1958)
  • Narodziny nowożytnej filozofii człowieka (1963)
  • Rozwój nowożytnej filozofii człowieka (1967)
  • Trzy pedagogiki (1970)
  • Komisja Edukacji Narodowej (1972)
  • Problemy wychowania w cywilizacji współczesnej (1974)
  • Komeński (1979)
  • Kim jest człowiek?, tom 273 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1974; Wiedza Powszechna, Warszawa 1985, s. 284, ISBN 83-214-0438-3.
    Przekład: Bogdan Suchodolski: Co je člověk?. Praga: Mladá fronta, 1978, seria: Prameny, sv. 27. (cz.).
  • Wychowanie mimo wszystko (1990)

Ordery, odznaczenia, wyróżnienia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 133 (7571), 5 czerwca 1968, s. 2.
  2. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12 961), 10 maja 1983, s. 6.
  3. ↑ Sebastian Pawlina, Uczył Gajcego i Bartoszewskiego. Zostało po nim jedno opowiadanie, dziesiątki konspiracyjnych dokumentów i zapowiedź przerwanej przez powstanie kariery , wyborcza.pl, 26 kwietnia 2018 .
  4. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 360, 10 września 1938. 
  5. ↑ „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84.
  6. ↑ Inauguracja II kadencji Narodowej Rady Kultury. „Nowiny”, s. 1, Nr 137 z 13 czerwca 1986. 
  7. ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl.
  8. ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. us.edu.pl. .
  9. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ SUCHODOLSKI, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  10. ↑ BIBLIOTEKA OTWARTA. Wczoraj i jutro Biblioteki Uniwersytetu Śląskiego.
  11. ↑ Wystawa „Księgozbiór profesora Bogdana Suchodolskiego...”.
  12. ↑ Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 25.
  13. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 1270–1271.
  14. ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566 („za wybitne zasługi w dziedzinie nauki”).
  15. ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 – na wniosek prezesa Polskiej Akademii Nauk, s. 1789.
  16. ↑ Obchody Dnia Nauczyciela, „Trybuna Ludu”, nr 319, 17 listopada 1967, s. 1.
  17. ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 („za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”).
  18. ↑ Odznaczenia dla polskich twórców kultury, „Życie Warszawy”, nr 230, 2 października 1987, s. 2.
  19. ↑ Jadwiga Kołodziejska, Księga VI Zjazdu Bibliotekarzy Polskich, 12–14 lutego 1968, Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, 1969, s. 2.
  20. ↑ a b Kolejne życzenia dla prof. Bogdana Suchodolskiego, „Rzeczpospolita”, nr 301, 29 grudnia 1988, s. 2.
  21. ↑ 24 godziny w kraju, „Rzeczpospolita”, nr 4, 5 stycznia 1989, s. 2.
  22. ↑ Na początku było ich osiemnastu, „Trybuna Ludu”, nr 78, 3 kwietnia 1989, s. 4.
  23. ↑ Moralne problemy współczesnej Polski, „Trybuna Ludu”, nr 289, 13 grudnia 1988, s. 2.
  24. ↑ „Dziennik Polski”, rok XX, nr 171 (6363), s. 1.
  25. ↑ Nagrody im. Ludwika Waryńskiego, „Życie Warszawy”, nr 103, 3 maja 1986, s. 2.
  26. ↑ Po raz czterdziesty, „Kierunki”, nr 48, 299 listopada 1987, s. 1.
  27. ↑ Moralne problemy współczesnej Polski, „Trybuna Ludu”, nr 289, 13 grudnia 1988, s. 2.
  28. ↑ VI Plenum ZG TKKŚ, „Trybuna Ludu”, nr 100, 28 kwietnia 1989, s. 3.
  29. ↑ Piotr Dudała: Bogdan Suchodolski. WikiZagłębie. .

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Marszałkowie seniorzy Sejmu i Senatu
II Rzeczpospolita Polska
Sejm Ustawodawczy II RP
Sejm II RP
Senat II RP
Sejm Śląski II RP
Polska Rzeczpospolita Ludowa
Sejm Ustawodawczy PRL
Sejm PRL
Senat PRL
III Rzeczpospolita Polska
Sejm III RP
Senat III RP
  1. ↑ Bolesław Limanowski z PPS nie mógł prowadzić pierwszych obrad, do czasu wyboru prezydium obrady prowadził Maksymilian Thullie (ChD)
  2. ↑ posiedzenie otworzył nie najstarszy wiekiem poseł, a płk Stanisław Skwarczyński (OZN)
  3. ↑ w zastępstwie najstarszego wiekiem Stefana Giebla z ChD
  4. ↑ Barbara Borys-Damięcka (PO) nie mogła prowadzić obrad, do czasu wyboru marszałka Senatu obrady poprowadził Michał Seweryński (PiS)