W dzisiejszym świecie Czesław Domaniewski odgrywa istotną rolę w naszym życiu. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Czesław Domaniewski ma znaczący wpływ na sposób, w jaki myślimy, działamy i odnosimy się do innych. W tym artykule zbadamy znaczenie Czesław Domaniewski i jego ewolucję w czasie. Ponadto przeanalizujemy jego wpływ w różnych kontekstach i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Czesław Domaniewski to fascynujący temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, aby lepiej zrozumieć jego zakres i wpływ na nasze codzienne życie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1861 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
![]() |
Czesław Domaniewski (ur. 18 marca 1861 w Gronówku[1], zm. 14 września 1936 w Warszawie) – polski profesor, architekt, pedagog, naczelny architekt Warszawy, główny architekt Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i Kolei Warszawsko-Kaliskiej, a także dziekan wydziału architektury Politechniki Warszawskiej[2].
Syn Romana i Ludwiki z Marszewskich[1], brat Bolesława Domaniewskiego[3].
Ukończył szkołę średnią Jana Pankiewicza w Warszawie (1881) oraz tzw. klasę dodatkową w państwowej szkole realnej (1882)[1]. Studia na Wydziale Architektury Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu ukończył w 1889 ze złotym medalem[1] i tytułem artysty-architekta I klasy. Po odbytych praktykach budowlanych, powrócił do Warszawy, gdzie pracował u prof. Józefa Dziekońskiego. W latach 1911–1918 wykładał konstrukcje budowli na Kursach Politechnicznych (1906-1907) na Wydziale Technicznych a także budownictwo na Wydziale Ogrodniczym (1915-1916) Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie. W latach 1908–1915 był także członkiem TKN[4]. Był także wykładowcą budownictwa wiejskiego na Wyższej Szkole Rolniczej (obecnie Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie). Był pracownikiem Rady Komisji Odbudowy Kraju i Racjonalnego Budownictwa Tymczasowej Rady Stanu[5].
W latach 1914–1915 był członkiem komitetu organizacyjnego Politechniki Warszawskiej[1]. W latach 1917–1920 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Wykładał na Wydziale Architektury (konstrukcję budowli), Wydziale Inżynierii Wodnej (budownictwo wiejskie), Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej (konstrukcje budowli), Wydziale Chemii (budownictwo przemysłowe). Otrzymał nominację na profesora zwyczajnego w 1919 roku. W 1929 roku na własne życzenie przeszedł na emeryturę po długich latach pracy pedagogicznej, wciąż utrzymując kontakt z Wydziałem Architektury przez udział w posiedzeniach Rady Wydziału i nie przerywając swojej pracy naukowej. W uznaniu zasług położonych dla Wyższej Uczelni mianowany zostaje w 1930 roku Profesorem Honorowym Politechniki Warszawskiej[2].
Od 11 kwietnia1893 był żonaty z Zofią z Janiszewskich[1] (zm. 1903).
Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 19-6-29,30,31)[6].