Witold Plapis

We współczesnym świecie Witold Plapis staje się coraz bardziej istotne w różnych obszarach społeczeństwa. Od momentu powstania Witold Plapis budzi duże zainteresowanie i jest przedmiotem różnych badań i badań. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ i wpływ Witold Plapis, a także jego implikacje w różnych kontekstach. Na przestrzeni dziejów Witold Plapis odgrywał fundamentalną rolę w życiu ludzi, zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Poprzez wyczerpującą analizę staramy się zaoferować pełną i zaktualizowaną wizję Witold Plapis, uwzględniającą jej najważniejsze aspekty i możliwy przyszły rozwój.

Witold Plapis
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1905
Uzyn

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 1968
Warszawa

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal 10-lecia Polski Ludowej
Kamień poświęcony pamięci Witolda Plapisa w Puszczy Kampinoskiej
Grób Witolda Plapisa na cmentarzu Powązkowskim

Witold Plapis (ur. 5 marca 1905 w Uzyniu, zm. 1 grudnia 1968 w Warszawie) – architekt, profesor Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana (1876–1960) i Emilii z Kaweckich (1884–1960). Uczęszczał do szkoły powszechnej w Rosji, następnie do gimnazjum we Włocławku. W 1923 roku rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, które ze względu na kłopoty ze zdrowiem i kurację w Zakopanem ukończył i dyplom uzyskał w 1934 roku. Od 1929 roku jeszcze jako student, uczestniczył w akcji inwentaryzacji zabytków zainicjowanej przez prof. Oskara Sosnowskiego, co okazało się niezwykle przydatne przy odbudowie Warszawy po II wojnie światowej. W latach 1935–1940 prowadził też własną pracownię architektoniczną. Do wybuchu wojny pracował też jako starszy asystent w katedrze projektowania hal przestrzennych na Warszawskiej Politechnice. Od 1936 roku pracował jako referent techniczny w Towarzystwie Kredytowym Miejskim w Warszawie. Był też rzeczoznawcą Komunalnej Kasy Oszczędności Izby Skarbowej.

Po wojnie pracował w Biurze Odbudowy Stolicy (BOS). Od lutego 1945 roku kierował pracownią rejestracji zniszczeń BOS[1]. Od 16 lipca 1946 do 18 września 1948 był prezesem SARP[2]. Od 1951 roku był samodzielnym pracownikiem naukowym – kierownikiem Zakładu Naukowego Architektury Krajobrazu w Instytucie Urbanistyki i Architektury Politechniki Warszawskiej, od 1955 roku – profesorem nadzwyczajnym. W latach l954–1957 był dziekanem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

Był też współtwórcą Kampinoskiego Parku Narodowego i autorem wielu publikacji takich jak Niektóre zagadnienia kształtowania krajobrazu w nauczaniu projektowania architektonicznego czy Kształtowanie krajobrazu na podstawie naturalnych walorów przyrodniczych, a także redaktorem Rejestru Ogrodów Polskich. Był jednym z inicjatorów utworzenia tzw. Zielonego Pierścienia Warszawy.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 203-5-9)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 95. ISBN 978-83-280-3725-0.
  2. ↑ Stowarzyszenie Architektów Polskich - Prezesi SARP , www.sarp.pl .
  3. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WITOLD PLAPIS, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  4. ↑ M.P. z 1949 r. nr 94, poz. 1122 „za zasługi w pracy zawodowej”.
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 246 „za zasługi położone w dziedzinie Odbudowy Kraju”.
  6. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1449 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie urbanistyki i architektury”.
  7. ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  8. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia

Dziekani Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej