Decio Azzolini (1623–1689)
W dzisiejszym świecie Decio Azzolini (1623–1689) to temat, który stał się bardzo istotny we współczesnym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i ciągłymi zmianami w sposobie komunikowania się, Decio Azzolini (1623–1689) stał się obiektem zainteresowania wielu osób. Niezależnie od tego, czy za pośrednictwem sieci społecznościowych, telewizji czy innych środków komunikacji, Decio Azzolini (1623–1689) zdołał przyciągnąć uwagę szerokiego spektrum populacji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Decio Azzolini (1623–1689) i jego wpływ na nasze życie, a także konsekwencje, jakie ma na przyszłość. Od wpływu na politykę i ekonomię po rolę w kulturze popularnej, Decio Azzolini (1623–1689) jest zjawiskiem, którego nie możemy zignorować.
| Kardynał prezbiter | ||
.jpg)
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1623 | |
| Data i miejsce śmierci |
8 czerwca 1689 | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | ||
| Okres sprawowania |
1667-1669 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Kreacja kardynalska |
2 marca 1654 | |
| Kościół tytularny |
Sant Eustachio | |
Decio Azzolini (ur. 11 kwietnia 1623 w Fermo, zm. 8 czerwca 1689 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem Pompeo Azoliniego i Giulii Ruffo, a także krewnym kardynała Decio Azzolini[1]. Studiował na uniwersytecie w Fermo, gdzie uzyskał doktoraty z teologii, filozofii, prawa cywilnego i kanonicznego[1]. Po studiach, przybył do Rzymu, gdzie został sekretarzem kardynała Giovanniego Panciroli i przyjął święcenia kapłańskie[1]. Wkrótce potem został szambelanem honorowym Jego Świątobliwości i prosekretarzem stanu[1]. 2 marca 1654 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Sant Adriano al Foro, urząd ten sprawował do 1568 roku. W latach 1668–1681 kardynał diakon Sant Eustachio.[2]. Dzięki jego umiejętnościom dyplomatycznym, wyznaczono go do powitania w Rzymie królowej Szwecji Krystyny Wazy[1]. Od 25 czerwca 1667 do 9 grudnia 1669 pełnił rolę sekretarza stanu[2]. 22 grudnia 1681 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme[1]. W latach 1683–1684 był kardynałem prezbiterem Santa Maria in Trastevere, a od 1684-1689 – kardynałem prezbiterem Santa Prassede[1]. Uczestniczył we wszystkich konklawe od momentu promocji kardynalskiej, a na trzech z nich: w 1667, 1669-1670 i 1676 był liderem frakcji "Lotny szwadron", która głosiła niezależność od mocarstw świeckich[1].
Przypisy
