Demetriusz II Antygonida
W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Demetriusz II Antygonida, temacie, który niewątpliwie wzbudził zainteresowanie i kontrowersje w ostatnim czasie. Demetriusz II Antygonida to temat, który przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa, ponieważ wpływa na różne aspekty naszego codziennego życia. W tym artykule będziemy badać różne aspekty Demetriusz II Antygonida, od jego historii i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dodatkowo przeanalizujemy możliwe rozwiązania i alternatywy, aby sprostać wyzwaniom związanym z Demetriusz II Antygonida. Na koniec przyjrzymy się, jak Demetriusz II Antygonida wpłynął na dzisiejszy świat i czego możemy się spodziewać w przyszłości.
_of_Macedon_bronze_drachma.jpg)
| |
| król Macedonii | |
| Okres |
od 239 p.n.e. |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
ok. 275 p.n.e. |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
Demetriusz II Antygonida (ur. ok. 275 – zm. 229 p.n.e.; panował w latach 239–229 p.n.e.) – król macedoński z dynastii Antygonidów, syn Antygona Gonatasa i Fili, córki Seleukosa I.
W 266 p.n.e., w wieku trzynastu lat, dowodził (przynajmniej nominalnie) wojskami, które obroniły Macedonię przed najazdem z Epiru – w tym czasie jego ojciec prowadził walki w Grecji. W 247 p.n.e. Antygon Gonatas wykorzystał syna do odzyskaniu utraconej twierdzy Akrokoryntu, w której władzę tymczasowo sprawowała Nikaja, wdowa po Kraterosie, bracie Antygona. Król macedoński, zaproponował Nikai małżeństwo z Demetriuszem, wdowa się zgodziła i otworzyła bramy Koryntu przed Antygonem. W czasie uroczystości przedślubnych król podstępem dostał się do twierdzy i przejął nad nią kontrolę. Małżeństwo Demetriusza i Nikai odwołano.
Przejmując władzę w Macedonii w 239 p.n.e., po śmierci Antygona, musiał od razu stawić czoło koalicji dwóch związków: Etolskiego i Achajskiego. W 229 p.n.e. zginął w walce z iliryjskim plemieniem Dardanów, pozostawiając 9-letniego syna Filipa V, przyszłego króla Macedonii.
Bibliografia
- Anna Świderkówna: Hellada królów. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 170, 205, 212, 215.
