Dziś EOL (język programowania) to temat, który stał się istotny w społeczeństwie, budząc zainteresowanie ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Z biegiem czasu EOL (język programowania) stał się punktem zbieżnym dla dyskusji, debat i refleksji w różnych kontekstach, czy to w sferze akademickiej, zawodowej, czy osobistej. Jego wpływ osiągnął punkt, w którym konieczne jest głębsze zagłębienie się w EOL (język programowania), jego implikacje i wpływ na nasze życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi perspektywami i podejściami związanymi z EOL (język programowania), w celu lepszego zrozumienia jego zakresu i możliwych konsekwencji, jakie ma w naszym obecnym społeczeństwie.
EOL (Expression Oriented Language) – język programowania opracowany w Instytucie Maszyn Matematycznych w latach 1965–1966 pod kierownictwem Leona Łukaszewicza[1][2]. Opracowano wersje języka EOL 1 i EOL 2. EOL 2 został zaimplementowany w 1967 r. dla maszyny ZAM-41 przez zespół w składzie: Zdzisława Wrotek, Jan Walasek i Iwona Messner[2]. Dostępny był dla komputera ZAM-41 zarówno interpreter, jak i kompilator języka EOL[3]. Jest to język ukierunkowany na przetwarzanie symboli, co predysponowało go do pisania translatorów[1][2]. Między innymi w tym języku powstała znaczna część kodu translatora języka COBOL dla komputera ZAM-41[1][3], oraz języka Algams dla tego samego modelu komputera[3]. W języku wykorzystano część idei występujących w innych językach przetwarzania symboli, tj. COMIT oraz IPL-IV. Kod źródłowy mógł być pisany przy użyciu słów kluczowych zaczerpniętych zarówno z języka polskiego, jak i języka angielskiego (przy czym wymagano aby w ramach jednej sekcji stosować słowa tylko jednego z tych języków). W 1967 roku opracowano na uniwersytecie w Illinois (USA) wersję tego języka EOL-3, która została w 1968 roku zrealizowana na komputerach: IBM 7094 i IBM 360[1][2]. Ponadto na bazie EOL opracowano język NUCLEOL. Podjęto też przez wspomniany wyżej Uniwersytet Illinois oraz Uniwersytet Colorado wspólne prace nad językiem EOL-4[2].