Gwara orawska

Gwara orawska

Obszar	Górna Orawa
Liczba mówiących	ok. 40 tys.
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki słowiańskie Języki zachodniosłowiańskie Języki lechickie Język polski Dialekt małopolski Pas górski Gwara orawska lub Języki indoeuropejskie Języki słowiańskie Języki zachodniosłowiańskie Języki czesko-słowackie Język słowacki Gwary góralskie Gwara orawska
Występowanie
Zasięg dialektu na Orawie. Widoczna również jedna z wysp językowych na Liptowie.
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Gwara orawska (słow. oravské goralské nárečie, oraw. ôrawskô gwara) – gwara pasa górskiego dialektu małopolskiego języka polskiego. Słowaccy językoznawcy uważają ją za gwarę przejściową słowacko-polską, małopolskiego pochodzenia. Posługują nią się rdzenni mieszkańcy Górnej Orawy, znajdującej się w Polsce i na Słowacji. Występuje również w wyspach językowych w głębi Słowacji.

Według polskich językoznawców jest to gwara pasa górskiego (inna nazwa: pas podhalańsko-beskidzki) dialektu małopolskiego języka polskiego^[1]. Słowaccy uważają zaś, że te pierwotnie małopolskie gwary, pod wpływem kontaktów polsko-słowackich, stały się gwarami przejściowymi polsko-słowackimi. Zaliczają je do gwar góralskich (słow. goralské nárečia)^[2].

Na Polskiej Orawie gwara występuje w 14 wsiach w powiecie nowotarskim. W słowackiej części tego regionu gwary używa się w 11 wsiach: 9 w powiecie Namiestów i 2 w powiecie Twardoszyn (w tym jedna wieś z gwarą przejściową słowacko-orawską). Ponadto gwara przejściowa słowacko-orawska występuje w wyspach językowych poza Orawą, we 5 wsiach, założonych przez osadników z Górnej Orawy^[2].

W gwarze orawskiej występują takie zjawiska fonetyczne jak^[3]:

• mazurzenie;
• udźwięcznienie międzywyrazowe;
• występowanie samogłosek pochylonych:
  • a pochylone, realizowane jako å – dźwięk pośredni pomiędzy a i o bliższa jednak o lub jako o;
  • o pochylone, realizowane jako ů – dźwięk pośredni pomiędzy o i u;
  • e pochylone, realizowane jako y, występuje zarówno po samogłoskach twardych, jak i miękkich;
• rezonans nosowy:
  • w pozycji śródgłosowej:
    • przed spółgłoską zwartą. W tej pozycji występują grupy e+N i o+N.;
    • przed spółgłoską szczelinową. W tej pozycji występuje rezonans nosowy synchroniczny.;
    • przed spółgłoskami ł, l (w typie stanął, stanęli). W tej pozycji występują realizacje wźon, wźyna; stanůł, stanyła.;
  • w pozycji wygłosowej:
    • odpowiednik ogólnopolskiego ę:
      • -ym w 1. os. l. poj. czasu teraźniejszego;
      • -e w bierniku l. poj. rzeczowników rodzaju żeńskiego, zakończonych w mianowniku lp na a jasne;
      • -o w bierniku l. poj. rzeczowników rodzaju żeńskiego, zakończonych w mianowniku lp na a pochylone;
    • odpowiednik ogólnopolskiego ą:
      • -o w 3. os. lm czasu teraźniejszego;
      • -o w bierniku l. poj. przymiotników, liczebników, zaimków rodzaju żeńskiego;
      • -e w bierniku l. poj. przymiotników dzierżawczych, mających a jasne w mianowniku l. poj.;
• występowanie spółgłosek protetycznych:
  • labializacja;
  • przydech;
  • prejotacja;
• przejście wygłosowego -χ w -k. Zachodzi to w:
  • końcówkach fleksyjnych:
    • w końcówce -ach w Miejscowniku l. mn. rzeczowników;
    • w końcówce -ych (|| -ich) w Dopełniaczu i Miejscowniku l. mn. przymiotników, zaimków itd.;
    • w końcówce 1. os. l. poj. czasu przeszłego;
    • w końcówce 1. os. l. poj. trybu przypuszczającego
  • w partykule ńek (niech);
• przejście -χ w -k w określonych grupach spółgłoskowych, np. křest, křon;
• zachowanie frykatywnego r (ř);
• brak wałczenia, zwłaszcza w zachodniej części Orawy;
• wyrównanie analogiczne w końcówkach -i oraz -u w Dopełniaczu l. mn. liczebników i upowszechnienie się w nich χ (z jego przejściem w -k);
• wymowa połączeń pierwotnego połączenia ił. Występuje tu różnica w zależności od usytuowania tego połączenia. W pozycji synsylabicznej – jako ůł, a w pozycji heterosylabicznej jako ył;
• brak przegłosu e w o przed spółgłoskami zębowymi twardymi;
• utrzymanie miękkiego l’ nie tylko przed i;
• zachowanie dwuwargowego w (Obecnie występuje rzadko, tylko w wymowie starszego pokolenia.);
• zachowanie dźwięcznego v po spółgłoskach bezdźwięcznych;
• akcent inicjalny (Występuje głównie po stronie polskiej, bywa jednak nieregularny. Na Słowacji przeważa akcent paroksytoniczny.);
• uproszczenie wygłosowych grup spółgłoskowych -ść, -řć w -ś, -ř.

• gwara góralska
• Górale orawscy
• Orawa