Hawajka sierpodzioba to temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i debaty. Stało się tematem dyskusji na różnych polach, od polityki po naukę. Jego wpływ na społeczeństwo był znaczący, a jego znaczenie w dalszym ciągu stanowi powód do analiz i refleksji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Hawajka sierpodzioba, aby zapewnić kompleksowy i obiektywny pogląd na ten temat. Ponadto zbadamy jego ewolucję na przestrzeni lat i jego wpływ dzisiaj.
Akialoa ellisiana[1] | |||
(G.R. Gray, 1860) | |||
![]() Ilustracja z Extinct Birds (1907) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
hawajka sierpodzioba | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
![]() |
Hawajka sierpodzioba[3] (Akialoa ellisiana) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występował endemicznie na hawajskiej wyspie Oʻahu. Znany z dwóch okazów pozyskanych w 1837 i niepewnych obserwacji; wymarły.
Po raz pierwszy gatunek opisał George Robert Gray w 1860. Nadał mu nazwę Drepanis (Hemignathus) Ellisiana. Opis zawierał jedynie spis nazw, pod którymi ptak ten był wcześniej wzmiankowany w literaturze (błędnie sądzono bowiem, że to hawajka cienkodzioba Akialoa obscura), informację o miejscu odłowienia holotypu (Oʻahu) oraz nazwie lokalnej (Jibi)[4]. Obecnie (2021) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza hawajkę sierpodziobą w rodzaju Akialoa pod nazwą A. ellisiana[5]. Gatunek znany jest z dwóch okazów muzealnych, pozyskanych w 1837[6]. W 1907 Walter Rothschild pisał jednak tylko o jednym okazie – holotypie, pozyskanym przez Deppego, przechowywanym w zbiorach w Berlinie[7] (Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie); jest to prawdopodobnie młodociany samiec. Jest to jedyny z kilku okazów pozyskanych przez Deppego; drugi z istniejących pozyskał J.K. Townsend w Nuʻuanu Valley. Przechowywany jest w Academy of Natural Sciences of Drexel University, możliwe że jest to dorosły samiec[8].
Długość ciała wynosiła około 19 cm[8]. U holotypu długość skrzydła wynosi 83,5 mm, długość ogona 53 mm, długość górnej krawędzi dzioba 56 mm (w linii prostej od nasady do końcówki dzioba mierzy on 47,5 mm)[7]. Hawajki sierpodziobe były bardzo duże, jak na hawajki; ich upierzenie było, według Pratta żółto-zielone. Ptaki te cechował mocno wygięty w dół długi dziób[8]. Dalszy opis, autorstwa Harterta, dotyczy holotypu. Wierzch ciała był oliwkowozielony, bardziej zielony na kuprze i pokrywach nadogonowych, szarawy na głowie i z tyłu szyi. Widoczna żółta brew. Broda, gardło i środek brzucha brudnobiałe. Górna część piersi oliwkowozielona, podobnie jak i boki, które przyjmują jednak bardziej brązowy odcień. Skrzydła i ogon brązowe; obrzeża piór skrzydeł i sterówek żółtozielone[7].
Gatunek znany wyłącznie z Oʻahu[6].
IUCN uznaje gatunek za wymarły (EX, Extinct). Znany jest z dwóch okazów i późniejszych niepewnych obserwacji (według BirdLife International ostatnia miała miejsce w 1940). Scott Wilson i Henry Palmer podczas kolekcjonowania okazów na Hawajach nie odnotowali hawajek sierpodziobych (pierwszy na Hawajach przebywał w latach 1887–1888 i 1896, drugi został tam wysłany w 1891[9]). R.C.L. Perkins w 1903 obserwował parę, a jednego ptaka odstrzelił, jednak nie znalazł truchła. Jedno doniesienie z 1939 pochodzi od J. d’A. Northwooda; według dzisiejszych standardów obserwacja była dość dobrze udokumentowana i wiarygodna[8]. Prawdopodobnie gatunek wymarł wskutek niszczenia środowiska i chorób zakaźnych[6].