Heinz Fütterer

W tym artykule omówimy Heinz Fütterer, temat o dużym znaczeniu w obecnym kontekście. Heinz Fütterer wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, gdyż jego wpływ jest odczuwalny w wielu sferach społeczeństwa. Z biegiem lat Heinz Fütterer zyskiwał coraz większe znaczenie, co motywowało zainteresowanie naukowców, specjalistów i ekspertów w tej dziedzinie. W tym sensie istotne jest dokładne przeanalizowanie i zrozumienie Heinz Fütterer, aby móc zidentyfikować jego implikacje i konsekwencje. Dlatego w całym artykule zostaną zbadane różne aspekty związane z Heinz Fütterer, od jego pochodzenia do dzisiejszego wpływu.

Heinz Fütterer
Ilustracja
Heinz Fütterer (z lewej) i Manfred Steinbach
podczas zmiany sztafety w 1956
Data i miejsce urodzenia

14 października 1931
Illingen

Data i miejsce śmierci

10 lutego 2019
Illingen

Wzrost

164 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
brąz Melbourne 1956 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
Reprezentacja  RFN
Mistrzostwa Europy
złoto Berno 1954 bieg na 100 m
złoto Berno 1954 bieg na 200 m
złoto Sztokholm 1958 sztafeta 4 × 100 m
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN Srebrny Liść Laurowy (RFN) Srebrny Liść Laurowy (RFN)
Multimedia w Wikimedia Commons

Heinz Fütterer, właśc. Heinrich Ludwig Fütterer (ur. 14 października 1931 w Illingen, zm. 10 lutego 2019 tamże[1][2]) – niemiecki lekkoatleta sprinter, medalista olimpijski i trzykrotny mistrz Europy.

Startował w barwach Republiki Federalnej Niemiec. W latach 50. XX wieku był czołowym sprinterem świata. Wygrał w 536 międzynarodowych startach, a w latach 1953–1955 był niepokonany. Nosił przydomek Der weiße Blitz, czyli Biała błyskawica, ponieważ rywalizował z powodzeniem z ciemnoskórymi sprinterami ze Stanów Zjednoczonych.

Fütterer rozpoczął karierę w latach 40. Zakwalifikował się na igrzyska olimpijskie w 1952 w Helsinkach, ale nie mógł wystąpić ze względu na kontuzję mięśnia[1].

Na mistrzostwach Europy w 1954 w Bernie zdobył złote medale w biegach na 100 metrów i na 200 metrów. Sztafeta 4 × 100 metrów RFN w składzie Leonhard Pohl, Peter Kraus, Heinz Fütterer, Manfred Germar została zdyskwalifikowana w przedbiegach[3]. 31 października 1954 w Jokohamie wyrównał należący do Jessego Owensa rekord świata w biegu na 100 metrów czasem 10,2 s[4]. W tym samym roku najpierw wyrównał rekord Europy w biegu na 200 metrów wynikiem 20,9 s, a potem poprawił go na 20,8 s[5]. Został wybrany najlepszym sportowcem RFN w 1954, mimo że w tym roku reprezentacja RFN w piłce nożnej zdobyła mistrzostwo świata.

12 marca 1955 w Kilonii ustanowił halowy rekord świata w biegu na 60 metrów wynikiem 6,5 s[6]. Na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne startował tylko w biegu na 100 metrów i w sztafecie, ponieważ odczuwał skutki kontuzji. Występował we wspólnej reprezentacji olimpijskiej Niemiec. Na 100 metrów odpadł w ćwierćfinale, a sztafeta 4 × 100 metrów w składzie: Lothar Knörzer, Pohl, Fütterer i Germar zdobyła brązowy medal[1].

Na mistrzostwach Europy w 1958 w Sztokholmie wystąpił tylko w sztafecie 4 × 100 metrów (również w składzie wspólnej reprezentacji Niemiec) i zdobył w niej swój trzeci tytuł mistrzowski (sztafeta biegła w składzie: Walter Mahlendorf, Armin Hary, Fütterer i Germar)[7]. Pięć dni później (29 sierpnia 1958) w Kilonii sztafeta RFN w składzie: Manfred Steinbach, Martin Lauer, Fütterer i Germar wyrównała rekord świata wynikiem 39,5 s[8].

Fütterer zdobył następujące medale w mistrzostwach RFN:

Wśród wyróżnień Fütterera można wskazać Srebrny Laur w 1954 i 1956, Order Zasługi RFN w 1981 oraz honorowe obywatelstwo miasta Elchesheim-Illingen w 2004[12].

Przypisy

  1. ↑ a b c Heinz Fütterer , olympedia.org (ang.).
  2. ↑ Silke Bernhart, Heinz Fütterer im Alter von 87 Jahren verstorben , Deutscher Leichtathletik-Verband, 11 lutego 2019 (niem.).
  3. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 502, 503, 506 (ang.).
  4. ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition , IAAF, 2015, s. 27 (ang.).
  5. ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre / Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016) , rfea.es, s. 8 (hiszp. • ang.).
  6. ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook, Birmingham: IAAF, 2018, s. 324 (ang.).
  7. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 513 (ang.).
  8. ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition , IAAF, 2015, s. 134 (ang.).
  9. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (100m – Herren) , Sportkomplett.de (niem.).
  10. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (200m – Herren) , Sportkomplett.de (niem.).
  11. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Staffeln – Herren – Teil 1) , Sportkomplett.de (niem.).
  12. ↑ Wolf-Dieter Poschmann, Der weiße Blitz auf der Aschebahn , hall-of-fame-sport.de, maj 2011 (niem.).

Bibliografia

Mistrzowie Europy w biegu na 100 metrów
Mistrzowie Europy w biegu na 200 metrów
Mistrzowie Europy w sztafecie 4 × 100 metrów