W tym artykule poznamy fascynujący świat Język ginuchijski. Od jego początków po dzisiejsze implikacje, zagłębimy się w głęboką i szczegółową analizę tego tematu/tematu/osoby/daty. Odkryjemy jego znaczenie w różnych kontekstach, jego wpływ na społeczeństwo i jego rolę w historii. Poprzez wyczerpujące badania zbadamy wszystkie aspekty Język ginuchijski, przedstawiając dane i refleksje, które zaproszą czytelnika do pogłębienia zrozumienia. Mając na celu zaoferowanie kompletnej i wzbogacającej wizji, podejdziemy do Język ginuchijski z różnych podejść i perspektyw, w celu wzbogacenia zrozumienia tego tematu/tematu/osoby/daty.
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 600 (2013) | ||
| Pismo/alfabet |
brak piśmiennictwa | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | gin | ||
| IETF | gin | ||
| Glottolog | hinu1240 | ||
| Ethnologue | gin | ||
| WALS | hnk | ||
| SIL | GIN | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język ginuchijski (także: ginuchski, hinuchski, hinuchijski; nazwa własna Гьинози) – jeden z niewielkich języków kaukaskich, używany przez ok. 600 osób (2013) w południowo-zachodnim Dagestanie[1]. Język ginuchijski należy do języków didojskich w zespole awaro-didojskim, tworzącym podgrupę wśród języków dagestańskich w grupie północno-wschodniej (nachsko-dagestańskiej) języków kaukaskich.
Językiem ginuchijskim posługuje się ludność we wsi Ginuch w południowodagestańskim okręgu cutyjskim. Od nazwy tej wsi pochodzi też nazwa języka.
Dane mówiące o liczbie osób posługujących się językiem ginuchijskim nie są zbyt dokładne, ponieważ w dużej mierze opierały się na szacunkach. Po raz pierwszy nosicieli tego języka uwzględniono w statystykach z 1926 r. W późniejszym czasie użytkownicy ginuchijskiego uznawani byli za odłam Awarów i tak też zapisywani podczas kolejnych spisów powszechnych. Szacunki z lat 1958 o 1967 podawały szacunkową liczbę 200 użytkowników języka ginuchijskiego, natomiast według spisu powszechnego, przeprowadzonego na terenie Federacji Rosyjskiej w 2000 r. liczba osób posługujących się tym językiem wynosi 500 osób, z tego większość w Dagestanie.
Język ten nie wykształcił piśmiennictwa[2][3]. Jest używany wyłącznie w sytuacjach nieformalnych, w domu, wśród przyjaciół. W charakterze języka literackiego używany jest język awarski[2], jako największy język literacki Dagestanu. Wśród ludności rozpowszechniony jest także rosyjski, jako język urzędowy Federacji Rosyjskiej. Rosyjski i awarski są językami edukacji i środkami komunikacji ponadlokalnej[4]. Dawniej w szerszym użyciu był też język gruziński[3]. Ginuchijski jest zdecydowanie zagrożony wymarciem[4].
Ginuchijski jest językiem ergatywnym.
Nie odnotowano różnic dialektalnych[3]. Ze względu na swoją historię wykazuje wypływy innych języków – awarskiego, didojskiego, gruzińskiego i rosyjskiego[5]. Znajduje się też pod wpływem języka cezyjskiego[4][6]. Częste są małżeństwa mieszane[7].
Pierwsze informacje na temat ginuchijskiego pochodzą od rosyjskiego etnografia i podróżnika Aleksandra Sierżputowskiego[5], który zawędrował w górzyste regiony południowego Dagestanu w 1916 r. Początkowo rozpatrywano ginuchijski jako dialekt języka didojskiego, jednak badania Jefgienija Bokariowa wykazały jego odrębność[5].
Ze względu na niewielką liczbę użytkowników języka, a także z powodu obniżania się prestiżu języka wśród jego użytkowników, uważa się, iż ginuchijski jest językiem zagrożonym wymarciem w ciągu najbliższych kilkudziesięciu lat.