Janina Ludwika Bauer-Gellert

W dzisiejszym artykule przeanalizujemy Janina Ludwika Bauer-Gellert z różnych perspektyw, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie w różnych kontekstach. Janina Ludwika Bauer-Gellert to temat, który wywołuje szeroką dyskusję i budzi duże zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Na przestrzeni dziejów Janina Ludwika Bauer-Gellert odegrał kluczową rolę w rozwoju ludzkości i był przedmiotem badań w różnych dyscyplinach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Janina Ludwika Bauer-Gellert, badając jego implikacje społeczne, ekonomiczne, kulturowe i osobiste. Dodatkowo sprawdzimy, jak Janina Ludwika Bauer-Gellert ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal wpływa na nasze życie dzisiaj. Bez wątpienia Janina Ludwika Bauer-Gellert to temat, który zasługuje na uważną analizę, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i znaczenie.

Janina Ludwika Bauer-Gellert
Inka, Córka, Zosia
Imię i nazwisko urodzenia

Janina Ludwika Bauer

Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1922
Brasław

Data i miejsce śmierci

15 lipca 2021
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarka

Krewni i powinowaci

Maria Bauerowa (matka),
Jan Aleksander Bauer (ojciec),
Ryszard Gellert (syn)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Wojska (czterokrotnie) Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Armii Krajowej Medal za Warszawę 1939–1945 Odznaka Honorowa PCK I stopnia
Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza” Odznaka tytułu honorowego Zasłużony Lekarz PRL Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986) Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Janina Ludwika Bauer-Gellert, ps. „Zosia” (ur. 23 kwietnia 1922 w Brasławiu, zm. 15 lipca 2021 w Warszawie[1]) – polska lekarka, działaczka konspiracyjna.

Życiorys

Była córką Jana Aleksandra Bauera i Marii z domu Ostyk-Narbutt[2]. Jej ojciec został powołany 16 sierpnia 1939 do wojska jako lekarz, w randze majora, na stanowisko szefa szpitala wojskowego w Chełmie. Ewakuowany wraz ze szpitalem dostał się do niewoli sowieckiej. Internowany w obozie jenieckim w Kozielsku, został zamordowany przez NKWD w Katyniu między 5 a 11 kwietnia 1940[3].

W momencie wybuchu II wojny światowej Janina była w klasie maturalnej[3]. Brała udział w obronie Warszawy, działała w Harcerskim Pogotowiu Wojennym, była telefonistką w Urzędzie Pocztowym przy ul. Nowogrodzkiej, a następnie łączniczką-gońcem. Pod koniec walk pełniła służbę sanitariuszki[2].

W maju 1940 na tajnych kompletach zdała maturę. Równolegle uczęszczała do konserwatorium muzycznego do klasy fortepianowej, dzięki czemu uzyskała ausweis (zaświadczenie o zatrudnieniu)[4]. Następnie w 1941 została studentką Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego przy ul. Koszykowej 78[3]. W tej działającej oficjalnie szkole funkcjonował też Tajny Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Zajęcia praktyczne Bauerówna odbywała w Szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej 26[2]. Tam otrzymała angaż laborantki, uzyskując w ten sposób ausweis[4].

W konspiracji działała od listopada 1939, wprowadzona przez swoją matkę Marię, ps. „Renata”. W mieszkaniu Bauerów przy ul. Marszałkowskiej 4 m. 2 odbywały się pierwsze spotkania organizacyjne Komendy Głównej Służby Zwycięstwu Polski utworzonej przez gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza[2]. Mieszkanie to było również lokalem „dziennego pobytu” gen. Tokarzewskiego i gen. „Grota” Roweckiego, popularnie zwanym „Kawiarenka”[3] lub „Jak u mamy”[5].

Została zaprzysiężona w listopadzie 1939 przez „Basię” (Jadwigę Piekarską) i wcielona do służby wojskowej w Oddziale V Komendy Głównej (łączność) kolejno SZP, ZWZ i AK[2].

W latach 1939–1944 Bauerówna i jej matka były łączniczkami Komendy Głównej ZWZ, a następnie Komendy Głównej AK. Po aresztowaniu gen. „Grota” Roweckiego w ich mieszkaniu odbywały się odprawy płk. „Nila” (August Emil Fieldorf)[2].

W lipcu 1944, przed wybuchem powstania warszawskiego, dostała przydział organizacyjny do Oddziału Vk (łączność konspiracyjna), Centrali Pocztowej Oddziału V (Poczta Główna) „Kundle”, gdzie podlegała „Bercie” (Janinie Sippko). Od wyjścia KG AK z Woli na Stare Miasto była w dyspozycji komendanta Okręgu Warszawskiego AK gen. „Montera” Antoniego Chruściela jako jego łączniczka z Komendą Główną AK. Pod koniec września, w czasie przenoszenia meldunku, odniosła obrażenia podczas eksplozji bomby u zbiegu ulic Koszykowej, Pięknej i Kruczej. Opatrzona w szpitalu polowym przy ul. Wilczej 27, powróciła do służby[2].

Po kapitulacji powstania otrzymała rozkaz wyjścia z ludnością cywilną i stawienia się do dalszej pracy konspiracyjnej w Częstochowie[3]. Trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie uciekła z transportu, wynosząc niewidomą matkę na plecach z wagonu, i przedostała się do Kielc, skąd dotarła do Częstochowy, gdzie rozpoczęła dalszą działalność konspiracyjną w odtwarzanej Komendzie Głównej AK, jako jedna z łączniczek gen. „Niedźwiadka” Leopolda Okulickiego[2]. Od grudnia 1944 do stycznia 1945 pracowała w szpitalu polowym w Częstochowie[4]. Po zajęciu Częstochowy przez Armię Czerwoną powróciła z matką do Warszawy[2].

Od marca 1945 kontynuowała studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując absolutorium w 1946. W latach 1947–1950 pracowała w oświacie sanitarnej jako prelegent. W 1947 prowadziła szczepienia ochronne przeciw durowi brzusznemu. W latach 1947–1948 odrabiała staż podyplomowy w Szpitalu Wolskim. Dyplom lekarza medycyny uzyskała w 1950. W latach 1950–1952 pracowała w Warszawie jako lekarz – kierownik Ośrodka Zdrowia PKP Warszawa Odolany oraz w Instytucie Hematologii w Warszawie przy ul. Chocimskiej 5 jako kierownik działu Dawców i Pobierania Krwi[3]. Po aresztowaniu jej matki otrzymała nakaz pracy w Szczecinie, pracowała przez wiele lat w Słupsku. Na początku lat 70. powróciła do Warszawy[2].

W latach 1973–1996 pracowała w Warszawskim Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (oddziały I, II i IV) w różnym wymiarze godzin, na stanowiskach wojewódzkiego lekarza inspektora i lekarza inspektora do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia. W 1996 przeszła na emeryturę[3].

Była czło­nkiem Komi­sji Zdro­wia przy Zarzą­dzie Głów­nym Inwa­li­dów Wojen­nych RP, sekre­tarzem Koła Leka­rzy i Medy­ków Powsta­nia War­szaw­skiego 1944 r. przy Towa­rzy­stwie Lekar­skim Warszawskim[2].

Od 2 kwietnia 1953 do 26 sierpnia 1971 (rozwód) była żoną lekarza Jana Gellerta (ur. 1924)[6]. Ich syn Ryszard Gellert, został także lekarzem.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D18 Kol lewe B-1-3)[7].

Ordery i odznaczenia

Źródło:[6].

Przypisy

  1. ↑ Nekrolog śp. mjr Janina Ludwika Gellert z d. Bauer ps. „Inka”, „Zosia”. kombatanci.gov.pl. . (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Janina Ludwika Bauer. Muzeum Powstania Warszawskiego. .
  3. ↑ a b c d e f g Janina Ludwika Bauer-Gellert. Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego. .
  4. ↑ a b c d Wiesław Misztal, Mirosław Sulej: Janina GELERT z d. BAUER. Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa. .
  5. ↑ Rafał Kazimierczak: „Kazali trzymać buzię na kłódkę, że mieszka tu ten elegancki pan”. Duch generała w domu, który miał zniknąć. tvn24.pl. .
  6. ↑ a b Bauer Janina zam. Gellert ps. „Inka”, „Córka”, „Zosia” Fundacja Generał Elżbiety Zawackiej .
  7. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze , www.cmentarzekomunalne.com.pl .
  8. ↑ Lista odznaczonych Warszawskim Krzyżem Powstańczym. „Stolica”. Rok XXXVII, Nr 21 (1794), s. 15, 8 sierpnia 1982. Warszawa: Warszawskie Wyd. Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. .