Jean-Pierre Cassel

W dzisiejszym świecie Jean-Pierre Cassel stał się tematem bardzo interesującym i istotnym. Niezależnie od tego, czy chodzi o naukę, dyskusje polityczne czy życie codzienne, Jean-Pierre Cassel przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i obywateli. Jej wpływ na różne aspekty życia społecznego sprawia, że ​​jest to temat warty analizy i refleksji. W tym artykule zbadamy różne wymiary Jean-Pierre Cassel, od jego pochodzenia po konsekwencje w teraźniejszości i przyszłości. Poprzez różne perspektywy i opinie staramy się rzucić światło na ten temat i pogłębić zrozumienie jego znaczenia i konsekwencji.

Jean-Pierre Cassel
Ilustracja
Cassel na 45. MFF w Cannes (1992).
Imię i nazwisko

Jean-Pierre Crochon

Data i miejsce urodzenia

27 października 1932
Paryż

Data i miejsce śmierci

19 kwietnia 2007
Paryż

Zawód

aktor, reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Sabine Litique
(1966–1980; rozwód)
Anne Célériere
(1981–2007; jego śmierć)

Lata aktywności

1950–2007

Multimedia w Wikimedia Commons

Jean-Pierre Cassel, właśc. Jean-Pierre Crochon[1] (ur. 27 października 1932 w Paryżu, zm. 19 kwietnia 2007 tamże) – francuski aktor, reżyser i scenarzysta filmowy.

Życiorys

Urodził się w 13. dzielnicy Paryża, jako syn śpiewaczki operowej Louise-Marguerite (z domu Fabrègue) i lekarza Georges’a Crochona. Dorastał w Gard. Po zdaniu po uzyskaniu matury francuskiej Baccalauréat, brał lekcje śpiewu i tańca. Następnie dołączył do Cours Simon, szkoły aktorskiej René Simon. W wieku 18 lat zaczął występować w kabaretach. Bywał w tym czasie w klubach Saint-Germain-des-Prés, gdzie poznał jednego ze swoich idoli, Gene’a Kelly’ego[2]. Po raz pierwszy pojawił się na ekranie niewymieniony w czołówce jako figurant w komedii muzycznej Pigalle-Saint-Germain-des-Prés (1950)[3] z Jeanne Moreau[4]. Można go było także dostrzec w komediodramacie Pozdrowienia i buziaki (Saluti e baci, 1953) i jako tancerza w melodramacie wojennym Anatole’a Litvaka Ich wielka miłość (Un acte d’amour, 1953) z udziałem Kirka Douglasa.

Grał Valentina Lindsaya w przedstawieniu Portret rodzinny (1954) i Waltera Darveya–Stuarta w spektaklu Dzieci Edwarda (1955). Powrócił na ekran w komedii kryminalnej Komisarz i róże (La peau de l’ours, 1957) w roli syna Duquesne’a z Nicole Courcel. Gdy stepował na scenie, został odkryty przez Gene’a Kelly’ego, który zaangażował go do roli młodego kochanka w tawernie w komediodramacie Szczęśliwa droga (The Happy Road, 1957)[5]. Następnie zasłynął dzięki rolom amantów w komediach Philippe’a de Broki: Igraszki miłosne (Les Jeux de l’amour, 1960), Dowcipniś (Le Farceur, 1960) i Kochanek na pięć dni (L’Amant de cinq jours, 1961), gdzie dał prawdziwy popis: był to nowy styl aktorstwa komediowego, oparty na nieustannym ruchu, lekkości, zmienności nastrojów.

Występował na scenie Théâtre National Populaire (TNP) w Villeurbanne w Idiocie Marcela Acharda (1960) jako Camille Sévigné, Przez park na bosaka Neila Simona (1965) w roli Paula Brattera, Skąpcu Moliera (1966) w reż. Jeana Vilara jako Cléante, Niebieski, biały, czerwony lub libertyn (1967) w reż. Rogera Planchona jako markiz Aubier d’Arbonne i Romeo i Julii (1968) w reż. Michalisa Kakojanisa jako Merkucjo.

Grał u wielu cenionych reżyserów, w tym Jeana Renoira (Kapral w matni), Luisa Buñuela (Dyskretny urok burżuazji), Claude’a Chabrola (Piekło, Ceremonia), Josepha Loseya (Pstrąg), Roberta Altmana (Prêt-à-Porter, Vincent I Theo) i Mathieu Kassovitza (Mulatka). W filmie muzycznym fantasy Jacka Bromskiego i Jerzego Gruzy Alicja (Alice, 1980) na podstawie powieści Lewisa Carrolla Alicja w Krainie Czarów wystąpił w roli Białego Królika.

Życie prywatne

Spotykał się z Françoise Dorléac[6]. W latach 1966–1980 był żonaty z dziennikarką Sabine Litique[7], z którą miał troje dzieci: Vincenta (ur. 23 listopada 1966), Olivię i Mathiasa (ur. 7 września 1969) występującego jako muzyk raper „Rockin’ Squat”[8]. 30 grudnia 1981 zawarł związek małżeński z Anne Célérier, z którą miał córkę Cécile (ur. 25 czerwca 1982). 12 września 2004 został dziadkiem Devy, córki Vincenta i włoskiej aktorki Moniki Bellucci.

Śmierć

Zmarł 19 kwietnia 2007 w 4. dzielnicy Paryża[9] w wieku 75 lat na raka[10], przed premierą swojego ostatniego filmu Asterix na olimpiadzie; został pochowany w Thoiry w Yvelines[11].

Upamiętnienie

Od 1997 w Le Grau-du-Roi działa teatr, który nosi jego imię[12].

Filmografia

Publikacje

Nagrody i nominacje

Rok Nagroda Kategoria Film Rezultat
1994 National Board of Review Najlepsza obsada Prêt-à-Porter (1994) Wygrana
1996 Cezar Najlepszy aktor w roli drugoplanowej Ceremonia (1995) Nominacja
2005 Festiwal fikcji telewizyjnej w Saint-Tropez Specjalna nagroda honorowa[13] La femme coquelicot (2005) Wygrana

Przypisy

  1. ↑ Personalidade: Jean-Pierre Cassel (França). InterFilmes.com. . (port.).
  2. ↑ Jean-Pierre Cassel: Sa biographie. AlloCiné. . (fr.).
  3. ↑ Jean-Pierre Cassel, Movie Actor. FamousBirthdays.com. . (ang.).
  4. ↑ Pigalle-Saint-Germain-des-Prés (1950) w bazie IMDb (ang.)
  5. ↑ Jean-Pierre Cassel. Rotten Tomatoes. . (ang.).
  6. ↑ Jean-Pierre Cassel – Actor. CineMagia.ro. . (rum.).
  7. ↑ Jean-Pierre Cassel. ČSFD.cz. . (cz.).
  8. ↑ Vincent Cassel Biography, „TV Guide” (ang.).
  9. ↑ Jean-Pierre Cassel dans le fichier des personnes décédées. deces.matchid.io. . (fr.).
  10. ↑ Ronald Bergan, Jean-Pierre Cassel Obituary, „The Guardian”, 25 kwietnia 2007 (ang.).
  11. ↑ Jean-Pierre Cassel (1932–2007). Find a Grave. . (ang.).
  12. ↑ Théâtre / Espace Jean-Pierre Cassel. ville-legrauduroi.fr. . (fr.).
  13. ↑ Palmarès 2005. festival-fictiontv.com. . (fr.).

Bibliografia

  • Portret na życzenie: Jean–Pierre Cassel. „Film”. nr 44 (1843/XXXIX), s. 22, 28 października 1984. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 

Linki zewnętrzne