Koszmar z ulicy Wiązów II: Zemsta Freddy’ego

Ten artykuł dotyczy filmu z 1985 roku. Zobacz też: inne filmy z serii „Koszmar z ulicy Wiązów”.

Koszmar z ulicy Wiązów II: Zemsta Freddy’ego

A Nightmare on Elm Street Part 2: Freddy’s Revenge

Logo filmu
Gatunek	horror
Data premiery	1 listopada 1985 r. 1990 (Polska)[1]
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	87 min
Reżyseria	Jack Sholder
Scenariusz	David Chaskin
Główne role	Mark Patton, Kim Myers oraz Robert Englund
Muzyka	Christopher Young
Zdjęcia	Jacques Haitkin, Christopher Tufty
Kostiumy	Gail Viola
Montaż	Bob Brady, Arline Garson
Produkcja	Robert Shaye
Wytwórnia	New Line Cinema Heron Communications Smart Egg Pictures Second Elm Street Venture Media Home Entertainment
Dystrybucja	PL: ITI Home Video[2]
Budżet	3 000 000 $
Poprzednik	Koszmar z ulicy Wiązów
Kontynuacja	Koszmar z ulicy Wiązów III: Wojownicy snów
Nagrody
1986: nominacja do Saturn Award w kategorii najlepszy horror

Koszmar z ulicy Wiązów II: Zemsta Freddy’ego (ang. A Nightmare on Elm Street Part 2: Freddy’s Revenge; inne tłum. Nocne Mary II: Zemsta Freda, Zmora z Elm Street 2: Zemsta Freddy'ego ) – amerykański film fabularny (horror) z 1985 roku. Sequel kultowej produkcji Wesa Cravena, Koszmaru z ulicy Wiązów (1984), drugi segment filmowej serii pod tym samym tytułem.

Od wydarzeń przedstawionych w pierwszej części serii mija pięć lat. Do posiadłości, w której mieszkali Thompsonowie, wprowadza się rodzina Walshów – matka, ojciec, ekscentryczny syn i urocza córka. Głowa rodziny, Ken Walsh, ukrywa przed bliskimi mroczną tajemnicę rezydencji, lecz nastoletni Jesse zaczyna miewać senne koszmary, w których objawia mu się ta sama postać, co Tinie Gray – posępny Freddy Krueger. Lisa, przyjaciółka Jessego ze szkoły, znajduje pamiętnik poprzedniej lokatorki, z którego dowiaduje się o jej problemach z koszmarami. Tymczasem Freddy obiera Jessego na swojego następcę, który zabił jego kolegę, oraz chciał zabić jego dziewczynę.

• Mark Patton – Jesse Walsh
• Kim Myers – Lisa Webber
• Robert Rusler – Ron Grady
• Clu Gulager – Ken Walsh
• Hope Lange – Cheryl Walsh
• Sydney Walsh – Kerry
• Marshall Bell – trener Schneider
• Melinda O. Fee – pani Webber
• Tom McFadden – pan Webber
• Christie Clark – Angela Walsh
• Robert Englund – Freddy Krueger

Na całym świecie Koszmar z ulicy Wiązów II: Zemsta Freddy’ego zarobił 29 999 213 dolarów amerykańskich^[3]. Budżet filmu wynosił zaledwie trzy miliony dolarów.

Film zebrał głównie negatywne opinie ze strony krytyków. Twórcom zarzucono kierowanie serii (której elementem jest Zemsta Freddy’ego) w zupełnie odmiennej wobec pierwowzoru stronie. Główny antagonista, Freddy Krueger, pierwotnie skupiał się na nękaniu nastoletnich mieszkańców ulicy Wiązów w ich snach oraz ich eliminacji, w sequelu z kolei dopuszcza się stochastycznych zbrodni, mordując (efektownie) osoby spoza kręgu cierpiących na koszmary senne. Mordy popełnia także w realnym świecie. W przeciwieństwie do oryginału, w Zemście Freddy’ego tytułowy antybohater nie został ukazany jako tajemniczy, pełen grozy upiór – jaki to patent wykorzystano w filmie Cravena – lecz jako duch przejaskrawiony i ironiczny. Zarówno fani części pierwszej jak i krytycy nie przyjęli także pozytywnie wątku „wysługiwania się” Freddy’ego Jessem Walshem. Ze znacznie lepszym odbiorem niźli drugi element serii Koszmar z ulicy Wiązów spotkała się trzecia jej odsłona, która wiernie kontynuowała wątek przedstawiony w pierwowzorze (Craven napisał doń scenariusz) oraz przywróciła postaci w nim poznane: Nancy Thompson i jej ojca, porucznika Dona Thompsona.

Komentatorzy filmu nierzadko dostrzegają w nim homoerotyczną tematykę^[4]. Niektórzy twierdzą, że istnieje podtekst, wedle którego protagonista Jesse Walsh jest gejem, zawzięcie hamującym swoją homoseksualność (orientacja Jessego nigdy nie została oficjalnie zadeklarowana). Wątków gejowskich w kręgu bohatera można doszukać się więcej:

1. Pewnego parnego wieczoru Jesse wybiera się do baru, w którym spotykają się biseksualiści i fetyszyści^{[potrzebny przypis]}. Wówczas napotyka na swojej drodze pana Schneidera, nauczyciela wychowania fizycznego w swojej szkole. Według niektórych spekulacji, Schneider i Walsh uprawiają następnie przygodny seks (w jednej z kolejnych scen rygorystyczny trener nakazuje bowiem Jessemu wziąć prysznic).
2. Sama postać trenera Schneidera jest w wierzeniach uczniów homo- lub biseksualna.
3. W scenie podczas przyjęcia domowego Jesse, po nieudanym stosunku płciowym z przyjaciółką, Lisą, natychmiastowo wybiera się do licealnego kolegi, Grady’ego, oraz postanawia spędzić u niego noc.
4. Kolejna scena stawia orientację Jessego w jeszcze bardziej niedwuznacznym świetle. Walsh stwierdza podczas jej trwania, że „coś stara się dostać do wnętrza jego ciała”. Obnażony Grady odpowiada: „Tak, a twoja żeńska koleżanka czeka na ciebie w domu, podczas gdy ty chcesz spać ze mną”.

Reżyser filmu, Jack Sholder, zadeklarował, że nigdy nie zamierzał stworzyć w filmie aury homoerotycznej, wyznał wszak, iż ją zauważył.

• Plakat filmu
• Koszmar z ulicy Wiązów 2: Zemsta Freddy’ego w bazie IMDb (ang.)
• Koszmar z ulicy Wiązów 2: Zemsta Freddy’ego w bazie Filmweb
• Oficjalna strona internetowa serii