We współczesnym świecie Makowisko stał się tematem coraz większego zainteresowania szerokiego spektrum ludzi. Od ekspertów w tej dziedzinie po tych, którzy niewiele wiedzą na ten temat, Makowisko przykuł uwagę wszystkich. Wraz z szybką ewolucją technologii i społeczeństwa, Makowisko stał się istotny w różnych aspektach życia codziennego. W tym artykule szczegółowo zbadamy złożoność i wymiary Makowisko, analizując jego wpływ w różnych obszarach i oferując kompleksowy przegląd tego intrygującego problemu.
Dawna cerkiew greckokatolicka pw. Opieki Najświętszej Marii Panny, murowana, wzniesiona w 1939 na planie krzyża greckiego, z dużą kopułą nad nawą. Obecnie rzymskokatolicki kościół parafialny Trójcy świętej.
Drewniany budynek czytelni Proświty z okresu międzywojennego
Na cmentarzu – kilkanaście nagrobków kamiennych z kończ XIX i 1. poł. XX w., pochodzące z warsztatów bruśnieńskich.
Na cmentarzu – kwatera z kamiennym pomnikiem oficera austriackiego z okresu I wojny światowej, Theodora Kerkowa, który zginął 24 maja 1915. Według miejscowej tradycji, pochowany został bez głowy. Jedna z wersji głosi, że głowę ściął mu szablą żołnierz rosyjski a korpus oficera bez głowy koń niósł jeszcze przez jakiś czas. W drugiej wersji też występuje wątek jeźdźca bez głowy, lecz przyczyną utraty głowy miał być pocisk artyleryjski. Nagrobek ufundowała narzeczona Kerkowa, Meta Grebin. Tablica na nagrobku informuje o personaliach zmarłego oraz jego wojskowej przynależności organizacyjnej. Poniżej widnieje wiersz, zaczynający się od słów: Czerwony mak, pozbawiony płatków opada łagodnie w twoje ręce...
↑Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 3.
↑Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego , k. 2.
↑Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581–1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 436.