Palestyński Ludowy Front Walki

W tym artykule poruszymy temat Palestyński Ludowy Front Walki, który ma dziś ogromne znaczenie. Palestyński Ludowy Front Walki to temat, który wzbudził ogromne zainteresowanie w różnych obszarach, od polityki po naukę, poprzez kulturę i społeczeństwo w ogóle. Na przestrzeni dziejów Palestyński Ludowy Front Walki był przedmiotem badań i debat, wywołując sprzeczne opinie i prowokując do głębokich refleksji na temat jego wpływu na życie codzienne. W tym sensie niezbędna jest szczegółowa analiza różnych aspektów związanych z Palestyński Ludowy Front Walki, odniesienie się do jego implikacji i konsekwencji, a także możliwych rozwiązań, które mogą wyniknąć w wyniku jego obecności. Dlatego głównym celem tego artykułu jest przedstawienie szerokiego i aktualnego spojrzenia na Palestyński Ludowy Front Walki, aby promować krytyczną i konstruktywną refleksję na ten bardzo istotny temat.

Palestyński Ludowy Front Walki
Ilustracja
Państwo

 Palestyna
/  Izrael

Data założenia

1967

Ideologia polityczna

lewica narodowa

Obecni posłowie
0/132

Palestyński Ludowy Front Walki (arab. ‏جبهة النضال الشعبي الفلسطيني‎, trb. dżbha an-Ndal asz-Sz`bi al-Flstini) – polityczno-militarna organizacja palestyńskich nacjonalistów, łącząca nacjonalizm z hasłami lewicowymi.

Historia

Powstał na Zachodnim Brzegu tuż przed wojną sześciodniową w 1967 roku[1]. Po klęsce Arabów w wojnie sześciodniowej przeniósł struktury do Jordanii, a po Czarnym Wrześniu do Libanu[1]. W latach 1971–1974 wchodził w skład al-Fatah, od 1973 lub 1974 roku ponownie jest odrębną organizacją[2][3]. W 1982 roku przeniósł swoją kwaterę główną do Syrii[1]. W 1988 roku był błędnie podejrzewany o przeprowadzenie zamachu nad Lockerbie[3].

Na Terytoriach Okupowanych cieszy się marginalnym poparciem[1]. W wyborach w Autonomii Palestyńskiej w 1996 roku uzyskał 0,76% głosów. W wyborach parlamentarnych w 2006 roku wystartował pod nazwą „Wolność i Sprawiedliwość Społeczna”, lista zdobyła 0,72% głosów[2][4][5][6].

W przeszłości należał do Frontu Odmowy[7] i Palestyńskiego Frontu Ocalenia Narodowego[8]. Od końca lat 80. zbliżył się do Organizacji Wyzwolenia Palestyny, której obecnie jest członkiem[1][9].

Organem prasowym grupy jest „Nidal al-Sha'b" (Walka Ludu). Przywódcy: Samir Ghusha, Khalid abd al-Majid, Ibrahim Halali Fattani (Abu Naif) i Mahmud Ibrahim (Abu Zijad)[10].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

  • 27 listopada 1969 roku dwóch aktywistów organizacji wrzuciło granat do budynku izraelskich linii lotniczych El Al w Stambule. Zginęła jedna osoba, a rannych zostało 14 innych[1].
  • 24 kwietnia 1970 roku sześcioosobowe komando terrorystów podłożyło ładunki wybuchowe pod biura El Al w Stambule i Pan Am w Izmirze[1].
  • 22 lipca 1970 roku sześciu fedainów porwało samolot Olympic Air, który leciał z Bejrutu do Aten. W zamian za uwolnienie pasażerów terroryści wymusili wypuczenie dwóch terrorystów więzionych w Grecji[1].
  • 4 maja 1975 roku aktywiści grupy podłożyli bombę w Jerozolimie. W eksplozji zginęła jedna osoba, a trzy zostały ranne[1].
  • 28 czerwca 1975 roku członkowie organizacji porwali w Libanie amerykańskiego oficera Ernesta Morgana. Wojskowy został wypuszczony na żądanie Jasira Arafata[11].

Wsparcie zagraniczne

Wspierany był przez Syryjską Republikę Arabską[12] i Libię pod rządami Mu’ammara al-Kaddafiego[13][3].

Ideologia

Jest formacją nacjonalistyczną i lewicową, której celem jest utworzenie niepodległej Palestyny[12] i całkowita eliminacja Izraela jako państwa[14].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 124
  2. ↑ a b Palestinian Popular Struggle Front (PPSF). globalsecurity.org. . (ang.).
  3. ↑ a b c Palestinian Organizations. mideastweb.org. . (ang.).
  4. ↑ Palestine. broadleft.org. . . (ang.).
  5. ↑ ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL. electionguide.org. . (ang.).
  6. ↑ Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne s. 31
  7. ↑ Historical Dictionary of the Arab-Israeli Conflict s. 385
  8. ↑ 6 Palestinian Units Unite to Oppose Arafat. articles.latimes.com. . (ang.).
  9. ↑ Terroryzm s. 51
  10. ↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 313.
  11. ↑ Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 125
  12. ↑ a b Terrorist Group Profiles s. 28-29
  13. ↑ Libya: The Struggle for Survival s. 281
  14. ↑ Moscow and the Crisis in the PLO. cia.gov. . (ang.).

Bibliografia

  • P R. Kumaraswamy: Historical Dictionary of the Arab-Israeli Conflict. Rowman & Littlefield, 2015. ISBN 978-1-4422-5169-4.
  • pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
  • Geoff Simons: Libya: The Struggle for Survival. Springer, 1996. ISBN 978-0-230-38011-0.
  • Terrorist Group Profiles. Diane Pub Co, 1989. ISBN 978-1-56806-864-0.
  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.

Linki zewnętrzne

Partie polityczne Autonomii Palestyńskiej

Herb Palestyny