Piec hutniczy

Ten artykuł od 2023-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Piec hutniczy – rodzaj pieca służący do otrzymywania produktów i półproduktów metalurgicznych. Ponieważ większość procesów metalurgicznych wymaga wysokich temperatur, piece hutnicze są zazwyczaj bardzo dobrze izolowane. Konstrukcja pieca jest zależna od prowadzonego procesu oraz stanu skupienia produktów.

Do przerobu materiałów w stanie stałym, stosuje się:

• piece fluidyzacyjne (kalcynacja, prażenie)
• piece piętrowe (prażenie siarczków molibdenu)
• piece obrotowe (przerób pyłów stalowniczych)

Gdy produkty po procesie są w stanie ciekłym, stosowane są:

• piece szybowe (topienie koncentratów)
• piece zawiesinowe (topienie koncentratów)
• piece obrotowe (konwertory, proces QSL)
• piece z zastosowaniem lancy (topienie koncentratów, przerób złomów, konwertorowanie)
• piece płomienne (topienie koncentratów)
• piece próżniowe (rafinacja metali)

W zależności od wsadu piece mogą podlegać modyfikacjom i posiadać dodatkowe wyposażenie.

Najstarsze piece hutnicze z terenów dzisiejszej Polski odkryto na Dolnym Śląsku w miejscowości Warkocz koło Strzelina i datowane są na ok. 2 poł. III w. p.n.e. Związane były one z osadnictwem ludności celtyckiej i w przeciwieństwie do dymarek, które pojawiły się kilkaset lat później, nie były one piecami jednorazowego użytku^[1].