W tym artykule zajmiemy się ważnym tematem Piotr Svačić, który wzbudził duże zainteresowanie i dyskusję wśród specjalistów i ogółu społeczeństwa. Piotr Svačić to temat obejmujący różne aspekty i mający istotne znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od wpływu na politykę po wpływ na kulturę popularną, Piotr Svačić zdołał przyciągnąć uwagę milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule będziemy badać różne perspektywy i podejścia w odniesieniu do Piotr Svačić, w celu zapewnienia kompleksowej i wzbogacającej wizji tego transcendentalnego tematu.
![]() Pomnik króla | |
król Chorwacji | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia |
? |
Data śmierci | |
Ojciec |
nieznany z imienia |
Matka |
nieznana z imienia |
Żona |
? |
Dzieci |
? |
Piotr Svačić (zm. 1097 w górach Gvozd[2]) – król Chorwacji w latach 1093–1097 z rodu Svačiciów.
Piotr Svačić pochodził z chorwackiej rodziny szlacheckiej. W zależności od źródła jego ród nazywał się Svačić albo Snačić. Przypuszcza się, że był bratankiem księcia Slaveca[3].
Jego rzeczywista kariera rozpoczęła się wraz z bezpotomną śmiercią króla Chorwacji Stefana II w 1091 roku. Był świadkiem zwiększającego się kryzysu politycznego w Chorwacji, którego kulminacją było wkroczenie wojsk króla węgierskiego Władysława I Świętego do skłóconej politycznie Chorwacji w 1091 roku na prośbę wdowy po królu Dymitrze Zwonimirze i jednocześnie siostry Władysława, Heleny[4].
Przełom nastąpił w 1093 roku, gdy przedstawiciele chorwackiej szlachty i duchowieństwa przeciwni roszczeniom Węgier wybrali Piotra Svačicia na króla Chorwacji, co poparł sam cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen[3]. Został także zaakceptowany przez miasta Dalmacji jako władca całej Chorwacji; prawdopodobnie przywrócił panowanie chorwackie nad Slawonią[5], pokonując ówczesnego władcę Slawonii, węgierskiego księcia Almosa[6][7]. Nowo wybrany król Chorwacji rozpoczął swoje panowanie od normalizacji stosunków z terytoriami, które oparły się węgierskiej inwazji. Na swoją siedzibę wybrał miasto Knin[8].
W 1095 roku na tron węgierski wstąpił Koloman, który okazał się być bardzo groźnym sąsiadem. Podczas I wyprawy krzyżowej z 1096 roku jego talent do dyplomacji i sprawnego zarządzania państwem doprowadził do maksymalnego zmniejszenia negatywnych skutków obecności krzyżowców, a także dopuszczenia nielicznych ich sił do przejścia przez terytorium Węgier w kierunku Ziemi Świętej[9]. Blokowanie pochodu krzyżowców zdenerwowało papieża Urbana II[3]. Być może konflikt z papiestwem doprowadził do zaatakowania rok później osłabionej problemami wewnętrznymi Chorwacji. Po błyskawicznym podboju Dalmacji armia węgierska stoczyła bitwę na Górze Gvozd, w której zginął król Piotr Svačić[8].
Koloman ostatecznie wygrał wojnę i podbił Chorwację[10], w konsekwencji czego koronował się w 1102 roku w Biogradzie na króla Chorwacji[11]. Zapoczątkowało to unię personalną pomiędzy Węgrami a Chorwacją, która odtąd była rządzona przez bana Chorwacji (wicekróla). Unia przetrwała aż do 1918 roku.