Raphael Gualazzi

Raphael Gualazzi

Raphael Gualazzi podczas konferencji prasowej 55. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2011 roku
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1981 Urbino
Instrumenty	fortepian
Gatunki	blues, jazz, fusion
Zawód	piosenkarz, pianista
Aktywność	od 2005
Wydawnictwo	Sugar Music, Edel Music
Zespoły
The Bloody Beetroots
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Raphael Gualazzi (ur. 11 listopada 1981 w Urbino) – włoski pianista i piosenkarz bluesowy i jazzowy.

Zwycięzca 61. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (2011). Zdobywca drugiego miejsca dla Włoch w finale 56. Konkursu Piosenki Eurowizji (2011).

Studiował w Konserwatorium Muzycznym im. Gioacchino Rossiniego w Pesaro w klasie fortepianu. Po ukończeniu studiów zaczął poszukiwać własnej drogi artystycznej – skupił się na muzyce jazzowej, bluesowej i fusion. W 2005 zaczął występować na festiwalach muzycznych, takich jak Fano Jazz, Java Festival of Jakarta and Argo Jazz czy Ravello International Festival^[1].

We wrześniu 2005 wydał pierwszy album studyjny pt. Love Outside the Window, który był dystrybuowany przez Edel Music^[2][3]. W 2008 nagrał własną wersję przeboju Raya Charlesa „Georgia on My Mind”, która została umieszczona na kompilacji pt. Piano Jazz, wydanej we Francji przez wytwórnię Wagram Music^[4][5].

We wrześniu 2010 wydał epkę, zatytułowaną po prostu Raphael Gualazzi, która ukazała się we Włoszech i w innych krajach Europy^[6]. Na krążku umieścił między innymi cover piosenki Fleetwood Mac „Don’t Stop” oraz trzy premierowe piosenki własnego autorstwa^[7]. Wśród nich znalazł się singiel „Reality and Fantasy”^[8][9], który następnie został wydany w remiksie francuskiego DJ-a Gillesa Petersona^[10].

W lutym 2011 zwyciężył z piosenką „Follia d’amore” w finale Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo^[11]. Utworem promował drugi album studyjny pt. Reality and Fantasy, który wydał 16 grudnia dzięki wytwórni Sugar Music^{[12][13][14][15]}. Podczas finału festiwalu ogłoszono, że z utworem będzie reprezentował Włochy podczas 56. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Düsseldorfie^[16][17]. Został tym samym pierwszym reprezentantem kraju w konkursie po 13-letniej przerwie w udziale. Przed wyjazdem na konkurs nagrał anglojęzyczną wersję piosenki „Follia d’amore” („Madness of Love”) i zaśpiewał ją w maju podczas finału konkursu; zajął drugie miejsce^[18][19].

W 2013 ponownie zgłosił się do udziału w Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, tym razem z utworami „Senza ritegno” i „Sai (ci basta un sogno)”. Z tą drugą zajął piąte miejsce w koncercie finałowym^[20][21][22]. W lutym wydał trzeci album studyjny pt. Happy Mistake^[23], który zdobył status złotej płyty we Włoszech^[24]. Album ukazał się również w reedycji, wzbogaconej o cztery dodatkowe piosenki^[25]. W październiku wydał epkę pt. Rainbows^[26].

W 2014 wraz z zespołem The Bloody Beetroots wystartował w stawce konkursowej 64. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z utworami „Tanto ci sei” i „Liberi o no”^[27]. Z tym drugim zajął drugie miejsce w koncercie finałowym^[28]. W tym czasie wydał również trzecią epkę pt. Accidentally on Purpose – Sanremo's Festival 2014, zawierającą obie propozycje konkursowe, a także ich wersje instrumentalne^[29].

7 lutego 2020 wydał kolejny album studyjny pt. Ho Un Piano. Promował go singlem „Carioca", z którym wystąpił w finale 70. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo.

Albumy studyjne

Minialbumy (EP)

Single

• 2010: „Reality and Fantasy”
• 2010: „Don't Stop”
• 2011: „Follia d'amore”/„Madness of Love”
• 2011: „A Three Second Breath”
• 2011: „Zuccherino dolce”
• 2011: „Calda estate (dove sei)”
• 2011: „Love Goes Down Slow”
• 2013: „Senza ritegno”
• 2013: „Sai (ci basta un sogno)”
• 2014: „Liberi o no” (z The Bloody Beetroots)
• 2014: „Tanto ci sei” (z The Bloody Beetroots)
• 2016: „L'estate di John Wayne”
• 2016: „Lotta Things”
• 2020: „Carioca"