Rejon korelicki
W dzisiejszym świecie Rejon korelicki to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Jej konsekwencje rozciągają się na wszystkie aspekty naszego życia, od sfery osobistej po zawodową. Dlatego tak ważne jest dokładne przeanalizowanie jego skutków i możliwych rozwiązań. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom Rejon korelicki i temu, jak ewoluował on na przestrzeni czasu. Od swoich początków do chwili obecnej Rejon korelicki budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie i konieczne jest pogłębienie jego zrozumienia, aby móc skutecznie sobie z nim poradzić.
| Rejon | |||||
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Siedziba | |||||
| Powierzchnia |
1093,66 km² | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
21,3 os./km² | ||||
| Numer kierunkowy |
+375-15-96 | ||||
| Kod pocztowy |
231 4хх | ||||
Położenie na mapie
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Rejon korelicki (biał. Карэ́ліцкі раён, Karelicki rajon, ros. Коре́личский райо́н, Koreliczskij rajon) – rejon w zachodniej Białorusi, w obwodzie grodzieńskim.
Geografia
Rejon korelicki ma powierzchnię 1093,66 km². Lasy zajmują powierzchnię 224,99 km², bagna 21,38 km², obiekty wodne 13,05 km²[1]. Graniczy od północnego zachodu z rejonem nowogródzkim, od wschodu z rejonem stołpeckim obwodu mińskiego, od południowego wschodu z rejonem nieświeskim obwodu mińskiego, od południa z rejonem baranowickim obwodu brzeskiego. Rejon przylega do trójstyku obwodów brzeskiego, grodzieńskiego i mińskiego[2].
Podział administracyjny
W skład rejonu wchodzą osiedla typu miejskiego Korelicze i Mir oraz 9 następujących sielsowietów:
Gospodarka
Największymi ośrodkami przemysłowymi rejonu są osiedla typu miejskiego Korelicze i Mir. W Koreliczach ok. 2/3 stanowi przemysł lekki, pozostały – spożywczy. W Mirze występuje głównie przemysł spożywczy. Ponadto w miejscowościach Krasne, Jeremicze i Worończa występuje drobny przemysł spożywczy, w Wieletowie – mączno-zbożowo-paszowy, w Berezowcu – lekki, a w Cyrynie – chemiczno-naftowy. Na terenie rejonu istnieją też dwa ośrodki rzemiosła artystycznego – tkactwa i garncarstwa[3].
Przez rejon na krótkim odcinku przebiega droga magistralna M1[3].
W centralnej części rejonu szczególnie intensywnie uprawiany jest len[3].
Ludność
- Według spisu powszechnego w 2009 roku rejon zamieszkiwało 24 130 osób, w tym 9 164 w miastach i 14 966 na wsi[4].
- 1 stycznia 2010 roku rejon zamieszkiwało ok. 24 000 osób, w tym ok. 9 200 w miastach i ok. 14 800 na wsi[5].
- Pod koniec 2010 roku rejon zamieszkiwało ok. 23 290 osób, w tym ok. 9149 w miastach i ok. 14 141 na wsi[6].
Skład etniczny
- Białorusini - 93,7%
- Rosjanie - 3%
- Polacy - 2%
- inni - 1,3%
Przypisy
- ↑ Gosudarstwiennyj ziemielnyj kadastr po sostojaniju na 1 janwaria 2011 g.. Państwowy Komitet ds. Nieruchomości Republiki Białorusi. . (ros.).
- ↑ Politiko–administratiwnaja karta. W: pod red. R. A. Żmojdiaka: Gieografija Biełarusi. Atłas. 10 kłass. s. 4.
- ↑ a b c Grodnienskaja obłast′. Ekonomiczeskaja karta. W: pod red. R. A. Żmojdiaka: Gieografija Biełarusi. Atłas. 10 kłass. s. 59.
- ↑ Pieriepiś nasielenija Riespubliki Biełaruś 2009 goda. Czislennost′ nasielenija obłastiej i rajonow. Grodnienskaja , Narodowy Komitet Statystyczny Republiki Białorusi (ros.).
- ↑ Czislennost′ nasielenija po Riespublikie Biełaruś, obłastiam i g. Minsku (tysiacz czełowiek) na 1 janwaria 2010 goda. Narodowy Komitet Statystyczny Republiki Białorusi. . . (ros.).
- ↑ Osnownyje pokazatieli razwitia rajona. Narodowy Komitet Statystyczny Republiki Białorusi. . . (ros.).
Bibliografia
- pod red. R. A. Żmojdiaka: Gieografija Biełarusi. Atłas. 10 kłass. Mińsk: RUP "Biełkartografija", 2009, s. 64. ISBN 978-985-508-168-6. (ros.).
