Taśma filmowa 70 mm
W tym artykule przeanalizujemy wpływ Taśma filmowa 70 mm na dzisiejsze społeczeństwo, badając jego implikacje w różnych obszarach. Taśma filmowa 70 mm był w ostatnich latach przedmiotem badań i debat, a jego wpływ jest widoczny w takich obszarach, jak technologia, polityka, kultura i ekonomia. Poprzez tę analizę będziemy starali się zrozumieć, w jakim stopniu Taśma filmowa 70 mm zmienił nasz sposób myślenia, interakcji i życia we współczesnym świecie. Podobnie zbadamy wyzwania i możliwości, jakie Taśma filmowa 70 mm stwarza na przyszłość, biorąc pod uwagę różnorodne perspektywy i opinie na ten temat.
Taśma filmowa 70 mm – rodzaj taśmy filmowej o wysokiej rozdzielczości używany w kinach przejściowo[1].
Taśma filmowa 70 mm miała pozwolić na uzyskanie efektu circoramy (półokrągłego ekranu), czyli wrażenia przestrzenności obrazu, i zastosowanie po raz pierwszy w historii kina dźwięku stereofonicznego.
Konstrukcja taśmy zawiera cztery ścieżki dźwiękowe nałożone na nośnik w postaci zapisu magnetycznego (taśma magnetofonowa). Taśma ta była nałożona po obu stronach perforacji, co dawało przesuw około 55 cm na sekundę przy prędkości 24 kadrów na sekundę. Odczyt dźwięku był dokonywany przez cztery głowice magnetyczne, dając widzowi wrażenie przestrzeni w akcji filmu. Same kadry miały wysokość 2,3 cm i szerokość około 5 cm.
W Polsce znane są przeróbki filmów z taśmy 35 mm na 70 mm, takich pozycji jak: Przeminęło z wiatrem, Płonący wieżowiec, Trzęsienie ziemi. Film Dyrektorzy został specjalnie zrobiony w tej technice w latach 70. XX wieku. Projektory stosowane w Polsce do odtwarzania filmów w tej technice były produkowane w NRD pod nazwą Pyrcon UP-700.
U schyłku ery tradycyjnych materiałów światłoczułych, czyli w pierwszej dekadzie XXI w., taśma filmowa formatu 70 mm była używana dosyć rzadko, najczęściej w systemie kinowym IMAX.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ What is 70mm? Film at Lincoln Center 25.12.2012 https://www.filmlinc.org/daily/what-is-70mm/