Testament św. Franciszka
W tym artykule poruszony zostanie temat Testament św. Franciszka, który zyskał na znaczeniu w ostatnich latach ze względu na jego wpływ w różnych obszarach. Testament św. Franciszka przykuł uwagę badaczy, ekspertów i ogółu społeczeństwa ze względu na swój wpływ, między innymi, w sferze społecznej, ekonomicznej, politycznej i kulturalnej. Jego znaczenie polega na jego zdolności do generowania znaczących zmian i konsekwencji w dzisiejszym społeczeństwie. W tym sensie różne aspekty Testament św. Franciszka zostaną szczegółowo przeanalizowane, aby zrozumieć jego zakres i znaczenie w bieżącym kontekście.
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka |
religijna |
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania |
1226 |
Testament − ostatnie pismo podyktowane przez św. Franciszka z Asyżu na krótko przed śmiercią, jesienią 1226, dla umocnienia w powołaniu członków założonego przez siebie Zakonu Braci Mniejszych.
Okoliczności powstania
Franciszek w swoich pismach często podkreślał znaczenie „dobrej śmierci”, więc w celu jej dopełnienia sporządził testament[1]. Według ówczesnych przekonań chrześcijanin mógł w ten sposób odpokutować za swoje grzechy[1]. Dokument powstał w 1226 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią Biedaczyny[1][2]. Ponieważ w XIII wieku nie praktykowano spisywania testamentów duchowych, było to zjawisko precedensowe[2]. W trakcie powstawania dokumentu, Franciszek był już prawie całkiem niewidomy, zatem poprosił jednego z piśmiennych braci o spisanie jego woli i przełożenie jej na łacinę[3].
Treść
Franciszek zaznaczył, że Testament nie jest nową regułą, lecz „przypomnieniem, napomnieniem i zachętą”[2]. Jedyną materialną rzeczą, jaką posiadał był brewiarz, który podarował bratu Leonowi[3]. Pierwsza część Testamentu, czyli „przypomnienie” opisuje nawrócenie Biedaczyny i pierwsze lata życia w ubóstwie[2]. Druga idea, zwana „napomnieniem” odnosi się do szacunku wobec duchownych, sytuacji zakonu, nakazie pracy i ubóstwa oraz zakazie szukania pomocy w Kurii[4]. Zwieńczeniem dokumentu jest „zachęta”, która skłania do przestrzegania reguły i Testamentu[4]. Na sam koniec, Franciszek żegna się z braćmi i im błogosławi[5].
Rola Testamentu jako dokumentu prawnego została rozstrzygnięta w 1230 bullą Grzegorza IX Quo elongati: nie posiada on mocy prawnej, a jedynie charakter duchowego pouczenia. Testament różny jest od Testamentu sieneńskiego, czyli napisanej przez Franciszka w Sienie wiosną 1226 krótkiej zachęty dla braci.
Przypisy
- ↑ a b c Thompson 2013 ↓, s. 156.
- ↑ a b c d Manselli 2013 ↓, s. 437.
- ↑ a b Thompson 2013 ↓, s. 157.
- ↑ a b Manselli 2013 ↓, s. 438.
- ↑ Manselli 2013 ↓, s. 439.
Bibliografia
- Kajetan Ambrożkiewicz: Pisma św. Franciszka z Asyżu. Wyd. 3. Warszawa: Ojcowie Kapucyni, 1990, s. 121-130. (pol.).
- Ernesto Caroli: Fonti francescane. Editio Minor. Mediolan-Padwa-Asyż: Editrici Francescane, 1995, s. 66-72. ISBN 88-8135-001-7. (wł.).
- Augustine Thompson: Franciszek z Asyżu: nowa biografia. Kraków: Bratni Zew, 2013. ISBN 978-83-7485-216-6. (pol.).
- Raoul Manselli: Święty Franciszek z Asyżu. Editio maior. Kraków: Bratni Zew, 2013. ISBN 978-83-7485-200-5. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Testament św. Franciszka. franciszkanie.net. . . (pol.).
