Wierzba dwubarwna

W dzisiejszym świecie Wierzba dwubarwna staje się coraz bardziej istotny w różnych obszarach społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na życie codzienne, Wierzba dwubarwna stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Jego znaczenie polega na możliwości wpływania na sposób, w jaki ludzie, firmy i instytucje radzą sobie z różnymi wyzwaniami i możliwościami. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Wierzba dwubarwna, od jego pochodzenia i ewolucji po potencjalne konsekwencje i korzyści. Poprzez szczegółową analizę postaramy się zrozumieć, jak Wierzba dwubarwna kształtuje dzisiejszy świat i jak może wpłynąć na przyszłość.

Wierzba dwubarwna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

malpigiowce

Rodzina

wierzbowate

Rodzaj

wierzba

Gatunek

wierzba dwubarwna

Nazwa systematyczna
Salix bicolor Ehrh. ex Willd.
Berlin. Baumz. 339. 1796[3]
Synonimy
  • Salix cantabrica Rech.f.
  • Salix schraderiana Willd.
  • Salix weigeliana Willd[3].
Multimedia w Wikimedia Commons

Wierzba dwubarwna[4] (Salix bicolor Ehrh. ex Willd.) – gatunek krzewu należący do rodziny wierzbowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w górach Europy Środkowej: Pireneje, Wogezy, Masyw Centralny, Harz, Sudety, Karpaty, góry Półwyspu Bałkańskiego. W Polsce występuje tylko na pojedynczych stanowiskach w Karkonoszach. Podawane dawniej 2 stanowiska w Tatrach (Rysy i Czarny Staw pod Rysami) nie zostały potwierdzone[5].

Morfologia

Pokrój
Krzew płożący się przy ziemi i osiągający zazwyczaj wysokość do 1 m (wyjątkowo do 2 m)[5].
Pędy
Gałązki tylko za młodu owłosione, potem nagie. Pąki nagie, przylegające[6].
Liście
Zazwyczaj o długości 3–4 cm (czasami większe – do 10 cm) i szerokości 1–2 cm (4 cm), odwrotnie jajowate lub eliptyczne, ogonkowe, całobrzegie, lub drobnopiłkowane, nagie. Z wierzchu zielone, spodem matowe i sinawe. Koniec blaszki zaostrzony, na spodniej stronie wyraźne nerwy. Ulistnienie skrętoległe, przylistków zwykle brak[6].
Kwiaty
Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kwiatostan zwany kotką, o łuskach ciemniejszych na końcu. Kotki męskie o długości do 2,5 cm. Mają wolne pręciki o nagich nitkach. Kotki żeńskie do 4 cm długości, o szyjce słupka równej długością zalążni, znamiona słupka dużo krótsze. Męskie kwiaty posiadają jeden miodnik[6].

Biologia i ekologia

Zagrożenia i ochrona

Umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)[7].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b The Plant List. .
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. ↑ a b c d e Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. ↑ a b c d Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  7. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.