Kosodrzewina

Wygląd przypnij ukryj Kosodrzewina
Ilustracja
P. mugo subsp. mugo, Tatry.
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

nagonasienne

Klasa

iglaste

Rząd

sosnowce

Rodzina

sosnowate

Rodzaj

sosna

Gatunek

kosodrzewina

Nazwa systematyczna
Pinus mugo Turra
Gior. Ital. Sci. Nat. Agric. Arti Commerc. 1: 152 (1764)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)

najmniejszej troski
Zasięg
Mapa zasięgu
Kosodrzewina na zboczu Łabskiego Szczytu

Kosodrzewina, sosna górska, kosówka właściwa, kosodrzew (Pinus mugo Turra) – gatunek drzewa (lub krzewu) iglastego należący do rodzaju sosna (Pinus), rodziny sosnowatych (Pinaceae). Występuje w pasmach górskich Europy Środkowej i Południowej. W górach zachodniej Europy występuje sosna hakowata traktowana jako podgatunek kosodrzewiny P. mugo subsp. uncinata (Ramond) Domin lub odrębny gatunek P. uncinata Ramond ex De Candolle. Kosodrzewina jest gatunkiem dość zmiennym, o wielu odmianach uprawnych. W Polsce podlega ochronie. Odgrywa ważną rolę chroniąc glebę przed erozją i zapobiegając osuwaniu się ziemi oraz lawinom.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w pasmach górskich Europy Środkowej i Południowej, od centralnych Alp na wschód przez granicę szwajcarsko-austriacką do Karpat i na południowy wschód przez kraje byłej Jugosławii i Rumunię do gór Riła i Piryn w Bułgarii. Izolowane stanowiska znajdują się we włoskich Apeninach Środkowych i na zachód do francuskich Wogezów i Alp. Podgatunek uncinata występuje w górach Iberyjskich (Sierra de Gúdar, Sierra de Cebollera), Pirenejach, Masywie Centralnym i zachodnich Alpach, od Szwajcarii do zachodniej Austrii, spotykany aż do wschodnich Niemiec. Rośnie na wysokościach 1400–2500 m n.p.m., przy czym subsp. uncinata w zakresie 1000–2300 m. Tworzy własne piętro roślinności nazywane piętrem kosówki, zazwyczaj powyżej regla górnego, a poniżej piętra hal. Najniżej notowana w południowo-wschodnich Niemczech na wysokości 200 m n.p.m. i w południowej Polsce, gdzie na Hali Izerskiej rośnie na wysokości 840 m n.p.m. (najniżej położone naturalne stanowisko tego gatunku w kraju). Najwyższe stanowiska znajdują się na południowym krańcu zasięgu w górach Piryn w południowo-zachodniej Bułgarii, gdzie sięgają 2700 m n.p.m.

W Polsce rośnie dziko w Tatrach, Sudetach, Babiej Górze i Pilsku, niewielkie stanowiska kosodrzewiny znajdują się również na Policy, Romance, oraz na szczycie Czyrńca. Do lat 90. XX wieku reliktowe stanowisko kosodrzewiny znajdowało się w Beskidzie Niskim (rezerwat przyrody Kornuty).

Morfologia

Pokrój Przeważnie krzew o masywnych gałęziach, które płożą się po ziemi, wznoszą ku górze lub wyrastają na boki. Pokrój zmienny, silnie zależny od podgatunku i siedliska. U starszych drzew korona luźna. Pień Niski, płożący, o wysokości do 3,5 m. Kora ciemnoszara, lekko spękana, nie łuszczy się. Pędy nagie, młode zielone, następnie drewnieją przybierając barwę brązową. Liście Szpilki wyrastają po 2 z krótkopędu, mają długość 3–8 cm i ciemnozielony kolor z połyskiem. Są krótsze i grubsze niż u sosny zwyczajnej, sztywne. Ułożone są gęsto wokół całego obwodu pędu. Szyszki Męskie kwiatostany cylindryczne, długości 10 mm, żółto-czerwone. Szyszki żeńskie początkowo żółto-zielone do purpurowych. Osadzone pojedynczo lub po 2–3 koło siebie, siedzące. Dojrzała szyszka ma średnio 5 cm długości i 2,5 cm szerokości. Tarczki szyszek z wyrostkiem, często zakończonym cienkim kolcem, czarno obrzeżone. Młode szyszki pokryte niebieskawym lub fioletowym nalotem, dojrzałe brązowieją. Nasiona czarne, długości 4 mm, z 7–12 mm skrzydełkiem. Gatunki podobne Sosna zwyczajna.

Biologia i ekologia

Pyłek kosodrzewiny (zdjęcie z mikroskopu elektronowego)

Liście pozostają na drzewie średnio 4–9, skrajnie 2–10(15) lat. Roślina przeważnie jednopienna, rzadko dwupienna. Pylenie następuje od maja do lipca, pyłek jest roznoszony przez wiatr (anemogamia). Szyszki nasienne dojrzewają we wrześniu-październiku 15–17 miesięcy od zapylenia i otwierają od razu lub, jeśli są pokryte śniegiem, kolejnej wiosny. Nasiona rozsiewane są przez wiatr. Szyszki opadają wkrótce po uwolnieniu nasion lub w rok do dwóch lat później. Rozmnaża się również przez pokładające i zakorzeniające się gałęzie.

Siedlisko (Austria, Tyrol, góry Karwendel)

Siedliskiem są zbocza, skalne grzędy, złomowiska skalne i urwiska, a także torfowiska wysokie. Powyżej górnej linii lasu tworzy zwartą formację zwaną piętrem kosodrzewiny lub kosówką. W niższych partiach występuje na stanowiskach naturalnych jedynie wzdłuż jałowych urwisk. Ma bardzo małe wymagania glebowe, zajmuje skrajne siedliska – gleby kwaśne i zasadowe, suche i mokre, płytkie jak i głębokie. Preferuje stanowiska nasłonecznione. Odporna na mrozy.

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla DSAll. Rhododendro-Vaccinienion, podgatunek ssp. rotundata dla Ass. Pino mugo-Sphagnetum.

Liczba chromosomów 2n= 24.

Systematyka i zmienność

Pozycja gatunku w obrębie rodzaju Pinus:

Gatunek jest dwojako ujmowany – szeroko jako Pinus mugo sensu lato – zmienny gatunek obejmujący trzy podgatunki: P. mugo subsp. mugo, subsp. uncinata i subsp. rotundata, ewentualnie wąsko jako Pinus mugo sensu stricto, co odpowiada pierwszemu z wymienionych podgatunków, podczas gdy dwa pozostałe podnoszone są do rangi osobnych gatunków jako odpowiednio P. uncinata i P. rotundata. W szerokim ujęciu określany bywa „kompleksem Pinus mugo”, którego duża zmienność bywa powodem wyróżniania poza ww. taksonami także licznych odmian i form w łącznej liczbie sięgającej stu. Wiele z tych taksonów ma pochodzenie mieszańcowe i ich identyfikacja jest problematyczna.

Podział na podgatunki:

Kosodrzewina krzyżuje się z sosną zwyczajną (dając mieszańca – sosnę drzewokosą Pinus x rhaetica Brūgger), a także, rzadziej, z sosną czarną (P. nigra) oraz sosną bośniacką (P. heldreichii).

Odmiany uprawne

Kultywar 'Gnom'

Niektóre kultywary ogrodowe:

Zagrożenia i ochrona

W latach 1957–2014 gatunek był objęty w Polsce ścisłą ochroną na mocy rozporządzeń ministrów odpowiednich resortów. Od 2014 roku podlega ochronie częściowej. Dawniej kosodrzewina była masowo wypalana i wycinana, aby przygotować tereny pod wypas. Obecnie gatunek nie jest zagrożony. Większość jej stanowisk w Polsce jest chroniona w górskich parkach narodowych.

Kosodrzewina jest objęta ochroną prawną w Chorwacji.

Roślina umieszczona przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych w grupie gatunków niższego ryzyka (kategoria zagrożenia: LC).

Zastosowanie

Kosodrzewina jest sadzona poza swoim zasięgiem na nadmorskich wydmach

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965   (ang.).
  2. ↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Pinales : Pinaceae, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001–   (ang.).
  3. ↑ M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3  (ang.).
  4. ↑ a b A.A. Farjon A.A., Pinus mugo, The IUCN Red List of Threatened Species   (ang.).
  5. ↑ Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego. sjp.pwn.pl. . (pol.).
  6. ↑ a b c d e f Christopher J.Ch.J. Earle Christopher J.Ch.J., Pinus mugo, Gymnosperm Database   (ang.).
  7. ↑ Christopher J. Earle: Pinus mugo subsp. uncinata. Gymnosperm Database . . . (ang.).
  8. ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.brak strony w książce
  9. ↑ a b c d Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.brak strony w książce
  10. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.brak strony w książce
  11. ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.brak strony w książce
  12. ↑ Christopher J.Ch.J. Earle Christopher J.Ch.J., Pinus, Gymnosperm Database   (ang.).
  13. ↑ a b JoannaJ. Sokołowska JoannaJ., HannaH. Fuchs HannaH., KonradK. Celiński KonradK., New Insight into Taxonomy of European Mountain Pines, Pinus mugo Complex, Based on Complete Chloroplast Genomes Sequencing, „Plants”, 10 (7), 2021, s. 1331, DOI: 10.3390/plants10071331 .
  14. ↑ Knud lbK. Christensen Knud lbK., Taxonomic revision of the Pinus mugo complex and P. rhaetica (P. mugo sylvestris) (Pinaceae), „Nordic Journal of Botany”, 7 (4), 1987, s. 383-408, DOI: 10.1111/j.1756-1051.1987.tb00958.x .
  15. ↑ Christopher J. Earle: Pinus mugo nothosubsp. rotundata. Gymnosperm Database . . (ang.).
  16. ↑ Rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 28 lutego 1957 r. w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1957 r. nr 15, poz. 78).
  17. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 stycznia 2012 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2012 r. poz. 81).
  18. ↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin

Bibliografia

Rodzime drzewa i krzewy Polski na podstawie Roślin naczyniowych Polski (Mirek i in. 2020)
Nagonasienne
Drzewa i krzewy
Okrytonasienne
Krzewy i pnącza
Drzewa
Kontrola autorytatywna (takson):Encyklopedia internetowa: Identyfikatory zewnętrzne: