Wiktor Kłosiewicz
W tym artykule szczegółowo zbadamy Wiktor Kłosiewicz i przeanalizujemy jego wpływ w różnych kontekstach. Wiktor Kłosiewicz to temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób, a jego znaczenie stale rośnie. Od momentu pojawienia się Wiktor Kłosiewicz wywołał gorące debaty i wzbudził rosnące zainteresowanie jego badaniami. W miarę postępów w tym artykule będziemy badać znaczenie Wiktor Kłosiewicz w dzisiejszym społeczeństwie, a także jego implikacje w różnych obszarach. Zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję i perspektywy na przyszłość, oferując kompleksowy i szczegółowy obraz Wiktor Kłosiewicz. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na ten temat i przedstawić wyczerpującą analizę, która pozwala nam lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na dzisiejszy świat.
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1907 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 lutego 1992 |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres |
od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Wiktor Eugeniusz Kłosiewicz (ur. 21 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 4 lutego 1992[1]) – polski murarz i polityk komunistyczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji. Członek Rady Państwa w latach 1952–1956.
Życiorys
_01.jpg)
Urodzony w rodzinie robotniczej Eugniusza i Marii, miał wykształcenie podstawowe. Od 1928 członek Komunistycznej Partii Polski. W latach 1938–1940 przebywał we Francji, od 1939 w Armii Polskiej na Zachodzie; w latach 1940–1945 więzień obozu jenieckiego w Niemczech. W 1945 powrócił do Polski, został członkiem Polskiej Partii Robotniczej; był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie (1945) oraz I sekretarzem KW w Krakowie (1945–1946) i Szczecinie (1946–1948).
Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1948–1950 zastępca członka Komitetu Centralnego, w latach 1950–1958 członek KC, w latach 1950–1954 członek Biura Organizacyjnego KC PZPR. W latach 1948–1949 I sekretarz KW PZPR w Szczecinie. W latach 1949–1950 kierownik Wydziału Samorządowo-Administracyjnego (w tym okresie zmienił nazwę na Wydział Administracyjno-Samorządowy) KC PZPR.
22 listopada 1950 w Warszawie na II Kongresie Obrońców Pokoju został wybrany w skład Światowej Rady Pokoju[2].
W latach 1950–1956 wiceprzewodniczący, następnie przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych, w latach 1952–1956 członek Rady Państwa. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[3]. W latach 1957–1958 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. 1 marca 1958 XI Plenum KC wykluczyło go ze składu KC, przeszedł na niższe stanowiska. Związane to było ze zwycięstwem grupy „puławskiej” nad grupą „natolińską”, z którą był związany (był uważany za wpływową postać wśród nich[4]). Po odejściu z KC został dyrektorem Centrali Handlu Zagranicznego „Marko” w Warszawie, która zajmowała się zaopatrzeniem wojsk radzieckich stacjonujących w Polsce.
W latach 1971–1972 zastępca przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac, w latach 1972–1976 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. W 1976 przeszedł na emeryturę. Po przejściu na emeryturę pełnił społecznie funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Był posłem do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, w Sejmie I kadencji przewodniczący Komisji Mandatowej. W latach 1952–1956 zastępca przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego.
Pochowany obok żony Adeli z domu Bojar (1909-1988) w Alei Zasłużonych na wojskowych Powązkach (TUJE C31-6)[5].
Bohater jednego z wywiadów w książce Teresy Torańskiej Oni[6].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1976)[7]
- Order Sztandaru Pracy I klasy[8]
- Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1986)[9]
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
- ↑ Trybuna Robotnicza z 1950, nr 324 str. 3
- ↑ Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. .
- ↑ Oni Teresa Torańska. lubimyczytac.pl. .
- ↑ W. Kłosiewicz przeszedł na emeryturę, "Trybuna Ludu", nr 211, 3 września 1979, s. 4.
- ↑ 80-lecie Wiktora Kłosiewicza, "Trybuna Ludu", nr 4, 7 stycznia 1988, s. 2.
- ↑ Godnie kontynuować tradycję /w/ "Rzeczpospolita", nr 263, 11 listopada 1986, s. 7.
.svg)