Zatoka strzałkowa górna
W dzisiejszym świecie Zatoka strzałkowa górna to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o dziedzinę polityczną, społeczną, kulturową czy technologiczną, Zatoka strzałkowa górna wzbudził duże zainteresowanie i debatę wśród specjalistów i ekspertów. Z biegiem czasu Zatoka strzałkowa górna stał się tematem ciągłej dyskusji, ponieważ jego implikacje i skutki mają znaczący wpływ na nasze codzienne życie. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary i perspektywy Zatoka strzałkowa górna, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Zatoka strzałkowa górna
Zatoka strzałkowa górna (łac. sinus sagittalis superior) – w anatomii człowieka nieparzysta zatoka opony twardej mózgowia, należąca do grupy górnej (tylno-górnej) zatok[1][2]. Przebiega wzdłuż linii pośrodkowej wewnętrznej powierzchni sklepienia czaszki[2], w bruździe zatoki strzałkowej górnej kości czołowej[3], obu kości ciemieniowych[4] i kości potylicznej[5], od dołu i boków granicząc z brzegiem górnym sierpa mózgu i jego przyczepem do czaszki[1][6]. Zatoka strzałkowa górna zaczyna się z przodu w okolicy grzebienia koguciego i otworu ślepego, kończy się przy guzowatości potylicznej wewnętrznej wpadając do spływu zatok[2][1]. W tylnej części może jednak skręcać w stronę prawą lub lewą, przedłużając się w zatokę poprzeczną odpowiedniej strony[1]. Od przodu ku tyłowi szerokość zatoki strzałkowej górnej stopniowo wzrasta, osiągając 1 cm. W swoim przebiegu, po obu stronach, szczególnie w części ciemieniowej, wytwarza rozszerzenia – rozstępy boczne (lacunae laterales), razem z którymi może osiągać szerokość 2 cm. Także po obu stronach od dołu wpuklają się w jej obręb (zarówno bezpośrednio do zatoki, jak i do zachyłków bocznych) liczne skupiska ziarnistości pajęczynówki[1][2]. Jej dopływami są żyły górne mózgu, żyły oponowe, żyły śródkościa, żyły wypustowe ciemieniowe i potyliczne[1][2][7]. Żyły oponowe i żyły śródkościa wpadają do rozstępów bocznych, żyły górne mózgu – bezpośrednio do zatoki[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 363, ISBN 978-83-200-3257-4.
- ↑ a b c d e f Janina Sokołowska-Pituchowa, Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny, wyd. VIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 737, ISBN 978-83-200-3917-7.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 337.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 355.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 328.
- ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom IV. Układ nerwowy ośrodkowy, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 437, ISBN 978-83-200-4203-0.
- ↑ Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 55, ISBN 978-83-66548-16-9.
Bibliografia
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.
