W ostatnich dziesięcioleciach Zmysł równowagi jest przedmiotem rosnącego zainteresowania badaczy, naukowców i specjalistów z różnych dziedzin. Wpływ Zmysł równowagi na współczesne społeczeństwo jest niezaprzeczalny, jego implikacje rozciągają się od sfery ekonomicznej po kulturową, w tym w dziedzinie zdrowia i technologii. W tym artykule zbadamy różne aspekty Zmysł równowagi i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. Od jego roli w kształtowaniu tożsamości po udział w opracowywaniu strategii biznesowych, Zmysł równowagi stał się istotnym tematem, który zasługuje na zbadanie z wielu perspektyw. Poprzez analizę Zmysł równowagi staramy się rzucić światło na jego implikacje i rozwikłać jego złożoność, aby lepiej zrozumieć jego rolę we współczesnym świecie.
Zmysł równowagi – umożliwia czucie położenia ciała w przestrzeni. Mieści się w błędniku błoniastym, w uchu wewnętrznym. Tworzą go dwa narządy otolitowe: woreczek i łagiewka oraz 3 kanały półkoliste.
Według teorii ewolucji zmysł równowagi (a także zmysł słuchu) wywodzi się z organu linii bocznej.
Minimalne odczuwalne odchylenie od pionu ciała ludzkiego wynosi około 2–3°, natomiast minimalne odczuwalne przez człowieka przyspieszenie liniowe wynosi 0,15 m/s². Narząd równowagi ma tzw. okres bezwładności, który jest związany z nagłą zmianą przyśpieszenia działającego na człowieka (np. po gwałtownym hamowaniu w samochodzie przez pewien czas trwa wrażenie ruchu) i wynosi on od 5 do 30 sekund[1].
W każdym narządzie otolitowym (łagiewce i woreczku) znajduje się struktura czuciowa zwana plamką. Plamka składa się z nabłonka wraz z włoskowatymi komórkami czuciowymi oraz z błony, w której umieszczone są elementy otolitowe (są to kryształki CaCO3 zwane też kamyczkami błędnikowymi). Zadaniem plamki jest wykrywanie przyspieszenia liniowego. Ze względu na jej ułożenie (pionowe w woreczku i poziome w łagiewce) woreczek jest czuły na zmiany przyspieszenia w kierunku pionowym (np. grawitacja), zaś łagiewka wykrywa odchylenia głowy od pionu.
Receptory w narządach otolitowych są wrażliwe na ruchy o niskiej częstości, które są jedną z przyczyn choroby lokomocyjnej.
Są to półkoliste twory wypełnione śródchłonką ułożone prostopadle względem siebie. Przy obrocie głowy śródchłonka z powodu swej bezwładności przesuwa się wolniej, podczas gdy przewód półkolisty wykonuje ruch razem z głową. Następuje więc przesunięcie śródchłonki w stosunku do ścian przewodu. Prąd śródchłonki podrażnia włoski nabłonka nerwowego. Każdy więc ruch głowy jest rejestrowany i podrażnienia zostają przeniesione do ośrodkowego układu nerwowego.
Sygnały z komórek włoskowatych biorą udział w tzw. procesie fiksacji wzroku, czyli ruchu gałek ocznych niezależnie od ruchów głowy. Dzięki temu procesowi możemy np. skupić wzrok na danym przedmiocie ruszając jednocześnie głową.
Zaburzenia równowagi mogą być spowodowane przez następujące schorzenia: