Ampułomiot
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Ampułomiot, badając jego różne aspekty i cechy, aby w pełni zrozumieć jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zagłębimy się w wyczerpującą analizę, która pozwoli nam zrozumieć jego wpływ w różnych obszarach, a także jego wpływ na codzienne życie ludzi. Podróżując przez jego historię, ewolucję i możliwe perspektywy na przyszłość, odkryjemy wszystko, co Ampułomiot ma do zaoferowania i znaczenie, jakie ma w dzisiejszym świecie.
 Zdobyczny ampułomiot testowany przez fińskich żołnierzy w 1942 roku | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja seryjna |
1941–1942[2] |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
127 mm[1] |
| Długość lufy |
1020 mm[1] |
| Donośność |
250 m[1] |
| Prędkość pocz. pocisku |
50 m/s[1] |
| Masa |
26 kg[1] |
| Kąt ostrzału |
360°[1] |
| Wysokość linii ognia |
0–12°[1] |
| Szybkostrzelność |
8 strz./min[1] |
Ampułomiot (ros. ампуломёт; miotacz ampuł) – rodzaj moździerza miotającego „ampuły”, to jest szklane pociski wypełnione mieszaniną zapalającą, używany przez Armię Czerwoną w charakterze broni przeciwpancernej w latach 1941–1942[2].
Ampułomiot był prowizoryczną, stworzoną naprędce bronią, która mogła być produkowana przy użyciu nieskomplikowanych technologii i narzędzi, co było kluczowe wobec szybko postępującego ataku niemieckiego na ZSRR w 1941 roku[1].
Opis
Ampułomiot miał krótką lufę kalibru 127 milimetrów, konstrukcyjnie będącą zaślepioną na jednym końcu stalową rurą[1]. Mocowany był na czworonożnej podstawie[2], choć większość ilustracji prezentuje go jako broń stacjonarną, mocowaną w widełkowatym jarzmie na metalowym słupie[1]. Całość ważyła 26 kilogramów, jego obsługę stanowiła trzyosobowa drużyna[3]. Broń nie posiadała żadnych mechanizmów kontroli ognia, a lufą kierowano za pomocą dwóch wygiętych rączek na jej tyle. Zamek miał nieskomplikowaną konstrukcję i składał się z metalowego klina, poruszającego się po krótkiej szynie, który po otwarciu pozwalał na umieszczenie w lufie ładunku miotającego. Ładunkiem był nabój prochowy, a pocisk ładowano od przodu lufy[1]. Pociskami były szklane kule („ampuły”, karkasy) o wadze 1,5 lub 1,8 kilograma, zawierające zgalaretyzowaną benzynę (prawdopodobnie zmieszaną z fosforem), które mogły być miotane na odległość 250 metrów i zapalały się po uderzeniu w cel[1]. Do celowania służył prosty, podnoszony celownik mechaniczny, wyposażony w szereg przezierników (do celowania na różne odległości), które zestawiało się z umieszczoną z przodu lufy muszką[1]. Szybkostrzelność sięgała 8 strzałów na minutę[3]. Na stan jednego pułku strzeleckiego przypadało sześć ampułomiotów, przypisanych do plutonu „moździerzy przeciwczołgowych”[2].
Ampułomiot był mało celny i w większości przypadków nieefektywny przeciwko czołgom[2][3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Chris Bishop: The encyclopedia of weapons of World War II. Sterling Publishing Company, Inc., 2002, s. 271. ISBN 978-1-58663-762-0.
- ↑ a b c d e Gordon L. Rottman: World War II Infantry Anti-Tank Tactics. Osprey Publishing, 2005, s. 47, seria: Elite Series. ISBN 978-1-84176-842-7.
- ↑ a b c Steve Zaloga, Leland S. Ness: Red Army handbook, 1939-45. Sutton Publishing Ltd, 1998, s. 197. ISBN 978-0-7509-1740-7.