Batalion ON „Kartuzy”
W dzisiejszym świecie Batalion ON „Kartuzy” stał się tematem o wielkim znaczeniu i ciągłej debacie. Wraz z postępem technologii i ciągłą ewolucją społeczeństwa Batalion ON „Kartuzy” zyskał fundamentalną rolę w różnych dziedzinach, od polityki i ekonomii po kulturę i rozrywkę. Na przestrzeni dziejów Batalion ON „Kartuzy” był przedmiotem badań, analiz i dyskusji, co doprowadziło do powstania szerokiego spektrum opinii i perspektyw na temat jego znaczenia i wpływu na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty Batalion ON „Kartuzy” i jego wpływ na współczesny świat, a także implikacje, jakie ma na przyszłość.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Marian Mordawski |
| Ostatni |
mjr Stanisław Hochfeld |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Lądowa Obrona Wybrzeża |
| Skład |
typ IVbatalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej 3017 |
Kartuski Batalion Obrony Narodowej (batalion ON „Kartuzy”)[a] 4 morski batalion strzelców[1] – pododdział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Batalion został sformowany jesienią 1937 roku, w składzie Morskiej Brygady ON od maja 1939 roku przeformowany według etatu batalionu ON typ IV. Jednostką administracyjną i mobilizującą dla Kartuskiego batalionu ON był 2 morski batalion strzelców. Podczas mobilizacji alarmowej z zawiązków Kartuskiego batalionu ON został sformowany i zmobilizowany według etatu batalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej L. 3017. Otrzymał nową nawę 4 morski batalion strzelców[1]. We wrześniu 1939 roku batalion, podporządkowany dowódcy Lądowej Obrony Wybrzeża, walczył w Obronie Wybrzeża.
Obsada personalna
- dowódca – kpt. Marian Mordawski (do 5 IX 1939 godziny wieczorne, przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy baonu) – mjr Stanisław Hochfeld[2]
- dowódca 1 kompanii strzelecka (dawniej ON „Kartuzy”) – kpt. Roman Wasilewski
- dowódca 2 kompanii strzelecka (dawniej ON „Żukowo”) – kpt. Michał Pikuła
- dowódca 3 kompanii strzelecka (dawniej ON „Chmielno”) – kpt. Stanisław Grajski
- kompania ckm – ppor. Edmund Ajtner[2][3]
- pluton moździerzy – ppor. rez. Jan Tybiszewski[3]
- pluton zwiadu/kolarzy – ppor. Edward Bednarski[4]
- pluton łączności –
Uwagi
- ↑ W literaturze jednostka bywa określana jako batalion ON "Kartuzy IV", natomiast numerację rzymską posiadały wyłącznie bataliony ON stacjonujące w tej samej miejscowości np. gdyńskie (I, II, III), warszawskie (I, II, III), czy lwowskie (I, II).
Przypisy
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 717, 1095, 1104-1105.
- ↑ a b Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 325.
- ↑ a b Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 447.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 196–197.
Bibliografia
- Kazimierz Pindel, Obrona Narodowa 1937–1939, Warszawa: Wydaw. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, ISBN 83-11-06301-X, OCLC 69279234.
- Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Kępa Oksywska 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1985. ISBN 83-215-7210-3.
- Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-7187-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.