Grand Duo concertant

Wygląd przypnij ukryj Początek utworu (z serii dzieł wszystkich Chopina; Breitkopf & Härtel, 1880)

Grand Duo concertant E-dur na temat z opery Robert Diabeł Giacomo Meyerbeera – utwór kameralny na fortepian i wiolonczelę skomponowany przez Fryderyka Chopina wspólnie z Augustem Franchomme’em w latach 1832–1833.

Wydany został bez numeracji opusowej przez Maurice’a Schlesingera w 1833.

Historia

Krótko po przyjeździe Chopina do Paryża Robert Diabeł Giacomo Meyerbeera stał się popularną operą, o której sam Chopin wypowiadał się pozytywnie. Parafraza na jej temat została zamówiona w grudniu 1831 przez Maurice’a Schlesingera, który podobne propozycje złożył u innych znanych w Paryżu kompozytorów. W tym czasie Chopin postanowił pozostać w Paryżu co najmniej trzy lata, jednocześnie prosząc Ferdinando Paëra o pomoc przy urzędowych formalnościach.

Chopin poznał Augusta Franchomme’a wiosną 1832 zapoznany przez Ferdinanda Hillera  lub na obiedzie u Ferenca Liszta. Latem tego samego roku Chopin przebywał w Turenii u rodziny Franchomme’a, gdzie prawdopodobnie wspólnie pracowali nad Grand Duo concertant. W rękopisie utworu partia fortepianu została spisana przez Chopina, wiolonczeli zaś, przez Franchomme’a . Zdaniem Roberta Schumanna udział Franchomme’a w komponowaniu był niewielki .

Utwór dedykowany został Adèle Forest, 16-letniej uczennicy Chopina i córki wiolonczelisty-amatora, który przyjaźnił się z Franchomme’em .

Charakterystyka

Grand Duo concertant jest jednym z czterech utworów kameralnych stworzonych przez Chopina, w tym jednym z trzech utworów skomponowanych na fortepian i wiolonczelę. W dorobku kompozytorskim Chopina jest to utwór marginalny .

Utwór rozpisany został w 366 taktach. Stanowi potpourri skomponowane w stylu brillant  odmiany paryskiej. Rozpoczyna się introdukcją, po której następuje fantazja na podstawie trzech tematów z Roberta Diabła: tematu romanzy Alicji z I aktu (w E-dur), tematu pochodzącego z introdukcji do I aktu (Allegretto w A-dur; w oryginale wykonywane przez chór) oraz tematu z finalnego tercetu „O, mon fils, ma tendresse” z V aktu (Andante cantabile w h-moll) . Utwór zakończony jest codą w A-dur.

Według Mieczysława Tomaszewskiego „każdy z tematów wzięty z Meyerbeera zostaje rozwinięty (...) na sposób arcykonwencjonalny, poprzez diminucję, czyli rozdrobnienie i ornamentację lub przez tzw. sekwencyjne powtórzenia. Jeszcze kiedy indziej – przez prowadzenie śpiewu wiolonczeli na tle fortepianowego tremolanda o czysto operowej proweniencji” .

Zdaniem Jamesa Hunekera utwór „jest w stylu salonu roku 1833. Proste i nużące, niewiele przewyższa podobne utwory Beriota czy Osborne’a. Duet ten, pełen giętkiej wytworności i pustych pasaży – jest z pewnością utworem pisanym ad hoc, dla pieniędzy” .

Wydania

Utwór ukazał się we Francji 6 lipca 1833. Przygotowany dla wydawcy rękopis, liczący 22 strony, przechowywany jest w Bibliotece Narodowej Francji (sygn. MS-10310). Na pierwszej stronie opatrzony jest numerem wydawniczym M.S.1376.

W 1838 w Berlinie nakładem A. M. Schlesingera ukazała się wersja na fortepian na 4 ręce przygotowywana od 1833. Według wydawanego przez Schlesingera tygodnika „Revue et gazette musicale de Paris” (nr 8 z 24 lutego 1839) instrumentacja została dokonana przez samego Chopina. Ta sama gazeta informowała w nr 3 z 19 stycznia 1834 o istnieniu wersji na fortepian i skrzypce, która ukazała się jako czterostronicowa partia skrzypiec dołączona do wydania A. M. Schlesingera, które pojawiło się na przełomie września i października 1833 O takiej wersji wspomina również karta tytułowa brytyjskiego wydania.

W Londynie utwór ukazała się w grudniu 1833 nakładem Wessel & Co. Brytyjski wydawca samowolnie oznaczył utwór jako opus 12.

Uwagi

  1. ↑ Wszystkie nieopusowane utwory Chopina powstawały na zamówienie. Komponowane były w latach 1832–1841.
  2. ↑ Tego lata Chopin ponownie przebywał u rodziny Franchomme’a.
  3. ↑ W rzeczywistości tym numerem opatrzone są Variations brillantes B-dur na temat „Je vends des Scapulaires” z opery Ludovic, skomponowane przez Chopina latem 1833. Christian Wessel zaczął wydawać utwory Chopina od czerwca 1833, nadając im – mimo sprzeciwu kompozytora – własne tytuły.

Przypisy

  1. ↑ a b Zamoyski 1985 ↓, s. 267.
  2. ↑ a b c d Sydow 1949a ↓, s. 13.
  3. ↑ a b c d e f g Tomaszewski 2010 ↓, s. 501.
  4. ↑ a b Iwaszkiewicz 1983 ↓, s. 249.
  5. ↑ Chomiński 1978 ↓, s. 243.
  6. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 95–96, 267.
  7. ↑ a b c Tomaszewski 2010 ↓, s. 172.
  8. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 95.
  9. ↑ Chomiński 1978 ↓, s. 79.
  10. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 83, 95.
  11. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 83.
  12. ↑ a b c d e f g h i Tomaszewski ↓.
  13. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 89.
  14. ↑ Tomaszewski 2010 ↓, s. 61.
  15. ↑ a b c d Tomaszewski 2010 ↓, s. 63.
  16. ↑ Tomaszewski 2010 ↓, s. 498.
  17. ↑ Tomaszewski 2010 ↓, s. 499.
  18. ↑ Chomiński 1978 ↓, s. 80, 197, 234.
  19. ↑ Incypity dzieł Fryderyka Chopina w układzie alfabetycznym. Chopin.pl. .
  20. ↑ Tomaszewski 2010 ↓, s. 460.
  21. ↑ Chomiński 1978 ↓, s. 89.
  22. ↑ Tomaszewski 2010 ↓, s. 500.
  23. ↑ a b Grand Duo Concertant pour Piano et Violoncelle sur des Themes de Robert le Diable. Chopin.nifc.pl. .
  24. ↑ a b Chomiński i Turło 1990 ↓, s. 79.
  25. ↑ a b Grand duo concertant E-dur Dbop. op. 16A. Chopin.nifc.pl. .
  26. ↑ Sydow 1949b ↓, s. 89–90.
  27. ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 103.
  28. ↑ a b c Chomiński i Turło 1990 ↓, s. 80.
  29. ↑ Grand Duo Concertant pour Piano et Violoncelle sur des Themes de Robert le Diable (2). Chopin.nifc.pl. .
  30. ↑ Souvenir du Robert le Diable. Grand duo concertant op. 16A. Chopin.nifc.pl. .

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Dzieła Fryderyka Chopina
Ballady
Etiudy
op. 10
op. 25
Trois Nouvelles Études
  • f-moll nr 1
  • As-dur nr 2
  • Des-dur nr 3
Impromptu
Mazurki
Nokturny
Polonezy
Preludia
Ronda
Scherza
Sonaty fortepianowe
Walce
Koncerty fortepianowe
Inne utwory
na fortepian i orkiestrę
Utwory kameralne
Inne utwory

Kontrola autorytatywna (utwór muzyczny/kompozycja):