Grupa Wielkiej Raczy

W dzisiejszym świecie Grupa Wielkiej Raczy stał się aktualnym i istotnym tematem, który wpływa na ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od swoich początków do chwili obecnej Grupa Wielkiej Raczy wywołał duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie, wpływając na sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, myślą i rozwijają się. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Grupa Wielkiej Raczy, od jego wpływu na życie codzienne po wpływ na pole zawodowe. Dzięki szczegółowej analizie dowiemy się, jak Grupa Wielkiej Raczy przekroczył granice i pozostawił znaczący ślad w historii i teraźniejszości.

Wyrównane wierzchowiny grzbietowe widziane z Hali na Małej Raczy

Grupa Wielkiej Raczy lub Pasmo Wielkiej Raczy – pasmo górskie w południowo-zachodniej części Beskidu Żywieckiego, na pograniczu polsko-słowackim, o charakterystycznym, widlastym układzie grzbietów. Najwyższymi szczytami są Wielka Racza (1236 m) i Wielka Rycerzowa (1226 m)[1]. W publikacjach turystyczno-krajoznawczych bywa określane jako tzw. Worek Raczański[2], a w geograficznej literaturze naukowej – jako region o nazwie Beskid Żywiecko-Kisucki[3].

Topografia

Grupa obejmuje fragment głównego wododziałowego grzbietu karpackiego wraz z jego bocznymi odnogami, stanowiącego jednocześnie granicę polsko-słowacką pomiędzy przełęczami Zwardońską (675 m) i Glinką (845 m)[2]. Przełęcz Zwardońska oddziela Grupę Wielkiej Raczy od obniżenia tzw. Bramy Koniakowskiej, za którą rozpościera się Beskid Śląski, przełęcz Glinka stanowi rozgraniczenie z Grupą Pilska[1]. Główny grzbiet Grupy Wielkiej Raczy z perspektywy lotu ptaka nakreśla kształt szerokiej litery „U” otwartej ku północy, gdzie zamykają go doliny Soły i Wody Ujsolskiej (zlewnia Wisły). Granicę południowo-wschodnią stanowią doliny Kisucy i jej dopływów – Skaliczanki i Bystrzycy, a południowo-zachodnią – doliny Białej Orawy i jej dopływu Klinianki (zlewnia Dunaju)[2].

Z Przełęczy Zwardońskiej grzbiet główny kieruje się na południe i przez Kikulę (1087 m) dochodzi na Wielką Raczę (1236 m) i Orło (1119 m). Stąd odbija na wschód i mijając przełęcz Śrubitę (980 m) osiąga kulminacje Bani (1124 m) i Wielkiej Rycerzowej (1226 m). Następnie, dalej na wschód, schodzi na siodło Przysłopu (940 m) i przebiega garbem Beskidu Bednarów (1093 m), wznosząc się na niższy wierzchołek Oszusa (1147 m). Tu skręca na północ i przez kilka niewyraźnych wzniesień, m.in. Solisko (1031 m), obniża się stopniowo ku przełęczy Glinka. Od głównego grzbietu odchodzą rozległe ramiona boczne m.in. Oźnej (952 m), Bendoszki Wielkiej (1141 m) i Muńcuła (1165 m), co tworzy z Grupy Wielkiej Raczy jako całości charakterystyczny, widlasty układ grzbietów[2]. Odcinek grzbietu głównego od Przysłopu po Glinkę bywa niekiedy wyróżniany jako odrębna Grupa Oszusa[4].

Opis pasma

Wierzchowiny mają tu stosunkowo wyrównany przebieg, choć stoki bywają strome[3]. Obszar jest w większości pokryty lasami, przy czym naturalne siedliska bukowo-jodłowe z domieszką świerka zostały silnie zaburzone przez działalność człowieka i obecnie przeważają drzewostany świerkowe, umożliwiające szybszy pozysk drewna. Fragmenty naturalnych lasów zachowały się w kilku rezerwatach (m.in. Śrubita, Dziobaki, Muńcoł). Z wielkoobszarowych form ochrony przyrody funkcjonuje polski Żywiecki Park Krajobrazowy i jego słowackie odpowiedniki – Obszar Chronionego Krajobrazu „Kysuce” i Obszar Chronionego Krajobrazu „Horná Orava”. Sieć szlaków turystycznych jest dobrze rozbudowana, występują liczne schroniska (m.in. na Wielkiej Raczy, Przegibku, Hali Rycerzowej). Ważniejsze okoliczne miejscowości to: Rajcza, Ujsoły, Zwardoń, Czadca, Krasno nad Kisucą, Orawska Leśna[2].

Przypisy

  1. ↑ a b Tadeusz Ziętara, Krajobraz Ziemi Żywieckiej, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1986, s. 16–25.
  2. ↑ a b c d e Stanisław Figiel i inni, Beskid Żywiecki. Przewodnik, wyd. 2, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 19, 23–27, 33–37, 121–122, 144–147.
  3. ↑ a b Jarosław Balon, Miłosz Jodłowski, Paweł Krąż, Beskidy Zachodnie (513.4–5), Andrzej Richling i inni red., Regionalna geografia fizyczna Polski, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2021, s. 481–496.
  4. ↑ Władysław Krygowski, Beskidy: Śląski–Żywiecki–Mały i Makowski (część zachodnia), wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1974, s. 16–18.