W dzisiejszym świecie Język ro zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Jego wpływ był odczuwalny w polityce, kulturze, technologii i codziennym życiu ludzi. Język ro wywołał debaty, kontrowersje i znaczące zmiany, które zaznaczyły się przed i po w najnowszej historii. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Język ro, jego implikacje i wpływ na różne aspekty współczesnego życia. Od jego początków po konsekwencje, szczegółowo przeanalizujemy rolę, jaką Język ro odgrywa w obecnym świecie i jego projekcję na przyszłość.
Ro – język sztuczny aprioryczny stworzony w 1904 przez amerykańskiego pastora Edwarda Powella Fostera i jego żonę. Język jest oparty na kategoryzacji, co czyni go późnym przykładem tzw. języków filozoficznych (taksonomicznych), gatunku sztucznych języków, którymi w XVII wieku zajmowali się m.in. Francis Lodwick, Thomas Urquhart, George Dalgarno, John Wilkins oraz Gottfried Leibniz. Na przykład wszystkie słowa na bofo- oznaczają kolory: bofoc – czerwony, bofod – pomarańczowy, bofof – żółty.
Foster zdziwił się faktem, że skład słowa nie daje żadnej informacji na temat jego znaczenia. Dlatego stworzył system, w którym słowa mają podpowiadać, jakie jest ich znaczenie. Napisał też, że ro nie ma rywalizować z innymi językami ani ich zastępować i nie jest przez nie inspirowany[1].
Na początku ro wspierało kilku wpływowych Amerykanów, m.in. Melvil Dewey, twórcy Klasyfikacji Dziesiętnej Deweya. Mimo tego, język nigdy nie odgrywał znaczącej roli. Główną wadą języków taksonomicznych jest fakt, że słowa o podobnym znaczeniu wyglądają i brzmią bardzo podobnie, a z kontekstu też nie wynika, które znaczenie jest prawidłowe.
Alfabet ro używa 26 liter: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w.
Samogłoski a, i, o, u są wymawiane jak w języku włoskim czy niemieckim (lub polskim), spółgłoski w większości jak w języku angielskim (b, d, f, g, h /h/ , k, l, m, n, p, r, s, t, v, w, y /j/, z), c jak sz /ʃ/, j jak ż /ʒ/ , q jak angielskie ng /ŋ/, x jak ks, gz lub ch /x/, rzadkie th i dh jak angielskie th bezdźwięczne /θ/ i dźwięczne /ð/[2].
Pierwsze wiersze z modlitwy Ojcze Nasz: