Kowalewo (sielsowiet Miory)
W dzisiejszym świecie Kowalewo (sielsowiet Miory) to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, gospodarkę czy kulturę, Kowalewo (sielsowiet Miory) przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków do chwili obecnej Kowalewo (sielsowiet Miory) wywołał debaty, kontrowersje i znaczące postępy, które naznaczyły historię ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty Kowalewo (sielsowiet Miory), analizując jego znaczenie, konsekwencje i ewolucję w czasie. Bez wątpienia Kowalewo (sielsowiet Miory) to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na całościowe przestudiowanie i zrozumienie.
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet |
Kowalewo – dawny zaścianek. Tereny, na których leżał, znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie miorskim, w sielsowiecie Miory.
Historia
W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W latach 1921–1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim (od 1926 w powiecie brasławskim)[2] w gminie Miory.
Powszechny Spis Ludności z 1921 roku nie podał danych dotyczących miejscowości[3]. W 1931 w 3 domach zamieszkiwało 19 osób[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Miorach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Drui i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Miorach.
Uwagi
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Przypisy
- ↑ zaścianek Kowalewo, zaścianek (powiat brasławski, województwo wileńskie) , www.radzima.net .
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 39.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 8.