Mary Astor

W dzisiejszym świecie Mary Astor to powracający motyw, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego znaczenie przekroczyło granice, a jego wpływ był odczuwalny w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Mary Astor budzi zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując debaty, badania i refleksje, które mają na celu zrozumienie jego znaczenia i wpływu na społeczeństwo. Z biegiem czasu Mary Astor stał się zjawiskiem, które nie pozostawia nikogo obojętnym, kwestionując utrwalone poglądy i przekonania. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Mary Astor w różnych kontekstach i implikacje, jakie ma na życie codzienne.

Mary Astor
Ilustracja
Mary Astor (1933)
Imię i nazwisko

Lucile Vasconcellos Langhanke

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1906
Quincy

Data i miejsce śmierci

25 września 1987
Los Angeles

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Kenneth Hawks (1928–1930)
Franklin Thorpe (1931–1936)
Manuel del Campo (1936–1941)
Thomas Gordon Wheelock (1945–1955)

Lata aktywności

1920–1964

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Mary Astor, właśc. Lucile Vasconcellos Langhanke (ur. 3 maja 1906 w Quincy, zm. 25 września 1987 w Los Angeles) − amerykańska aktorka sceniczna, filmowa i telewizyjna. Laureatka Oscara za drugoplanową rolę w filmie Wielkie kłamstwo.

Życiorys

Jako 14-latka zwyciężyła w konkursie piękności i wkrótce podpisała kontrakt w Hollywood. Debiutowała niewielką rolą w filmie Scarecrow[1][2] (1920), w kilku kolejnych latach także grała mało znaczące role. Sławę zyskała filmem Beau Brummel (1924), na którego planie nawiązała romans ze swoim ekranowym partnerem Johnem Barrymorem. Odmówiła aktorowi występów w roli Ofelii w spektaklu Hamlet, który miał być wystawiany w Nowym Jorku i Londynie, ponieważ wolała kontynuować karierę w Hollywood[3].

Jej kariera rozwijała się nadal po nadejściu ery filmu dźwiękowego. Wystąpiła m.in. w produkcjach: Kaprys platynowej blondynki, Man of Iron, Więzień królewski czy Sokół maltański. W 1944 odebrała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie Wielkie kłamstwo.

Od połowy lat 40. jej popularność malała, przeżywała także problemy osobiste – alkoholizm, rozwody, śmierć pierwszego męża, chorobę serca i próbę samobójczą. Zagrała łącznie w 123 filmach, jej ostatnim był Nie płacz, Charlotto (1964). Po tym filmie przeszła na emeryturę. Opublikowała dwie książki autobiograficzne.

Zmarła 25 września 1987 w wieku 81 lat, z powodu niewydolności oddechowej spowodowanej przez rozedmę płuc, w szpitalu Motion Picture House. Została pochowana na cmentarzu Holy Cross Cemetery, w Culver City.

Ma swoją gwiazdę w Hollywood Walk of Fame przy 6701 Hollywood Boulevard.

Życie prywatne

Miała romans z aktorem Johnym Barrymore’em i dramaturgiem George’em Kaufmanem[3]. Była zamężna z reżyserem Kenneth Hawksem, lekarzem Franklynem Thorpe’em, montażystą filmowym Manuelem del Campo (w latach 1937–1939) i agentem giełdowym Thomasem Wheelockiem[4].

Filmografia

Filmy fabularne

Seriale telewizyjne

Nagrody

Przypisy

  1. ↑ Strona poświęcona aktorce. . .
  2. ↑ Biogram aktorki
  3. ↑ a b Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 63–64. OCLC 830999173. (pol.).
  4. ↑ Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 63–66. OCLC 830999173. (pol.).

Bibliografia

  • Mary Astor. T. 36: Kolekcja Alfred Hitchcock Przedstawia. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., sierpień 2010, s. 18. ISBN 978-83-252-1120-2.

Linki zewnętrzne

Nagroda Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki drugoplanowej
1936–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039