W dzisiejszym świecie Rik Battaglia to kwestia, która staje się coraz bardziej istotna w społeczeństwie. Wraz z ewolucją technologii i zmianami w ludzkich zachowaniach, Rik Battaglia stał się obiektem zainteresowania badaczy, ekspertów i osób w każdym wieku. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i politykę, Rik Battaglia jest zjawiskiem, którego nie można przeoczyć. W tym artykule zbadamy różne aspekty Rik Battaglia i omówimy jego znaczenie we współczesnym świecie.
![]() Rik Battaglia | |
Imię i nazwisko |
Caterino Bertaglia |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1927 |
Data i miejsce śmierci |
27 marca 2015 |
Zawód |
aktor |
Lata aktywności |
1954-1999 |
Rik Battaglia, właściwie Caterino Bertaglia[1][2][3] (ur. 18 lutego 1927[4] w Corboli[5], zm. 27 marca 2015[6] w Corboli[7]) – włoski aktor filmowy[8].
Urodził się w Corboli. W młodości imał się wielu różnych zajęć i zawodów, takich jak robotnik, szewc, stolarz i przez kilka lat jako marynarz. Pracując jako barman w restauracji Agip w Mediolanie, został odkryty przez reżysera Mario Soldati, gdy szukał aktorów do obsady dramatu Rzeczna dziewczyna (La Donna del fiume) z Sophią Loren. Po swoim ekranowym debiucie, przenieiósł się do Rzymu, gdzie uczył się aktorstwa w Centro sperimentale di cinematografia.
Pod pseudonimem artystycznym Rick Austin i Riccardo Battaglia w latach 1955-99 wystąpił w ponad stu filmach, realizowanych we Włoszech, Stanach Zjednoczonych i Niemczech.
W późnych latach 50. grał w historycznych dramatach kostiumowych, m.in. Katarzyna Sforza, lwica rzymska (Caterina Sforza, la leonessa di Romagna, 1959) z tytułową rolą Virny Lisi Giulio Cesare, il conquistatore delle Gallie oraz biblijnych - Estera i król (Esther and the King, 1960) Raoula Walsha/Mario Bavy z Joan Collins[9] i Ostatnie dni Sodomy i Gomory (Sodom and Gomorrah, 1962) Roberta Aldricha ze Stewartem Grangerem i Anouk Aimée. Następnie był również zaangażowany do wielu spaghetti westernów, takich jak Garść dynamitu (Giù la testa, 1971) Sergio Leone[10] czy Geniusz, dwóch partnerów i kurczak (Un genio, due compari, un pollo, 1975) Damiano Damianiego z Terence Hillem i Miou-Miou. W Winnetou III: Ostatnia walka (Winnetou - 3. Teil, 1965) wystąpił w roli gangstera Rollinsa, a także w sześciu innych ekranizacjach książek Karola Maya zawsze grał czarny charakter[11]. Z kolei w swobodnej adaptacji powieści Jacka Londona w reżyserii Lucio Fulci - Biały Kieł (Zanna Bianca, 1973) pojawił się jako Jim Hall, giermek Charlesa "Beauty" Smitha (John Steiner), antagonisty Franca Nero. Brał też udział w filmie erotycznym Siostra Emanuelle (Suor Emanuelle, 1977) z Gabriele Tintim, dramacie kryminalnym Żelazny prefekt (Il prefetto di ferro, 1977)[12] z Giuliano Gemmą (Cesare Mori), Claudią Cardinale i Francisco Rabalem oraz komedii Bomber (1982) u boku Buda Spencera[13].
Zmarł 27 marca 2015 w swoim domu w Corboli w wieku 88. lat[14][15].