U-576
W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy U-576 i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. U-576 to temat, który w ostatnich latach wywołał wiele debat i kontrowersji, dlatego ważne jest poznanie wszystkich punktów widzenia i opinii na ten temat. Od powstania do ewolucji na przestrzeni czasu U-576 odegrał kluczową rolę w życiu ludzi, wpływając na takie aspekty, jak polityka, technologia, kultura i środowisko. W tym artykule zagłębimy się w różne wymiary U-576 i spróbujemy zrozumieć jego wpływ na dzisiejszy świat.
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 sierpnia 1940 |
| Wodowanie |
30 kwietnia 1941 |
 Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
26 czerwca 1941 |
| Zatopiony |
15 lipca 1942 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
67,1 metra |
| Szerokość |
6,20 metra |
| Zanurzenie |
4,74 metra |
| Zanurzenie testowe |
100 metrów |
| Zanurzenie maksymalne |
250 metrów |
| Napęd | |
| na powierzchni 3200 KM w zanurzeniu 750 KM | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
na powierzchni 8500 Mm (10 w.) |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped; działo 88 mm; działko 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 533 mm (dziób) |
| Załoga |
45 |
U-576 – niemiecki okręt podwodny typu VIIC z czasów II wojny światowej. Zwodowany 30 kwietnia wszedł do służby w Kriegsmarine 26 czerwca 1941 roku pod dowództwem kapitänleutnanta Hans-Dieter Heinicke. W czasie służby zatopił cztery, uszkodził zaś dwie jednostki przeciwnika. 15 lipca 1942 roku został zatopiony wraz z całą załogą przez samoloty amerykańskie.
Budowa
U-576 został zbudowany w stoczni Blohm + Voss w Hamburgu[1]. Umowę na budowę jednostki podpisano 8 stycznia 1940 roku, stępkę położono 1 sierpnia. Okręt o numerze stoczniowym 076 został zwodowany 30 kwietnia 1941 roku[2].
Opis konstrukcji
Podobnie jak inne jednostki typu VIIIC, U-576 miał długość 67,1 m, szerokość 6,2 m i zanurzenie 4,74 m. Wyporność wynosiła 769 ton na powierzchni i 871 ton w zanurzeniu. Dwa sześciocylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla Germaniawerft F46 o mocy 3200 KM nadawały mu prędkość 17 węzłów na powierzchni[1]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne (służące także jako prądnice do ładowania akumulatorów) BBC GG UB 720/8 o mocy 560 kW[3]; maksymalna prędkość podwodna wynosiła 7,6 w[3].
Okręt uzbrojony był w cztery wyrzutnie torpedowe kal. 533 mm na dziobie, jedną na rufie, armatę kal. 88 mm i działko przeciwlotnicze 20 mm[3].
Służba
26 czerwca 1941 okręt wszedł do służby pod dowództwem kptlt. Hansa-Dietera Heinickego i do 1 września 1941 odbywał służbę treningową w ramach 7. Flotylli, po czym wszedł do służby aktywnej i odbył pięć patroli bojowych na północnym Atlantyku. W ich czasie zatopił cztery statki: brytyjski „Empire Spring” (6946 BRT, 14 lutego 1942), amerykański „Pipestone County” (5102 BRT, 21 kwietnia 1942), norweski „Taborfjell” (1339 BRT, 30 kwietnia 1942) i nikaraguański „Bluefields” (2063 BRT, 15 lipca 1942)[4].
15 lipca 1942 niedaleko Przylądka Hatteras U-576 zaatakował konwój KS-520, płynący z Norfolk do Key West, trafiając statki MV „Bluefields” (który zatonął bez strat w załodze), SS „Chilore” i MV „J.A. Mowinckel”[5]. Po ataku wynurzył się w środku konwoju, ok. 300 metrów od frachtowca „Unicoi”, którego załoga zdołała obsadzić działo pokładowe i trafić okręt podwodny[6]. Następnie U-Boot został zbombardowany przez dwa samoloty Vought OS2U Kingfisher z dywizjonu VS-9D4, pilotowane przez chor. Franka C. Lewisa i Charlesa D. Webba[5]. Cztery bomby głębinowe upadły w bezpośredniej bliskości okrętu, jedna trafiła w pokład i stoczyła się z niego do wody przed detonacją[6]. Okręt zatonął, z załogi nikt nie przeżył[5] (Möller i Brack podają datę zdarzenia 17 lipca[7]).
Uszkodzone przez U-576 statki, SS „Chilore” i MV „J.A. Mowinckel” w asyście korwety USS „Spry” ruszyły w kierunku wybrzeża, by zatrzymać się na płytkich wodach. Nie zdając sobie sprawy z jego obecności, weszły w amerykańskie pole minowe i zostały dodatkowo uszkodzone wybuchami min. By uniknąć zatonięcia „Chilore” wyrzucił się na brzeg; ściągnięty, zatonął podczas rejsu do stoczni remontowej. Drugi statek został wyremontowany[8].
W sierpniu 2014 roku amerykańscy badacze z National Oceanic and Atmospheric Administration zlokalizowali wrak U-576 u wschodnich wybrzeży USA około 50 kilometrów od wybrzeża Karoliny Północnej. Po sprawdzeniu zachowanych dokumentów, należące do NOAA jednostki badawcze „Okeanos Explorer” i SRVX „Sand Tiger” przeszukały prawdopodobny region i odnalazły wraki: okrętu podwodnego oraz tankowca SS „Bluefields”, leżące około 200 metrów od siebie. Ze względu na to, że cała załoga U-576 zginęła na jego pokładzie, obszar znaleziska został objęty ochroną jako grób wojenny[9][10].
Przypisy
- ↑ a b Möller i Brack 2004 ↓, s. 73.
- ↑ Borowiak 2009 ↓, s. 351.
- ↑ a b c Möller i Brack 2004 ↓, s. 74.
- ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit by U-576. uboat.net . . (ang.).
- ↑ a b c Guðmundur Helgason: U-576. uboat.net . . (ang.).
- ↑ a b Unicoi. Dictionary of American Naval Fighting Ships . DEPARTMENT OF THE NAVY -- NAVAL HISTORICAL CENTER. . . (ang.).
- ↑ Möller i Brack 2004 ↓, s. 85.
- ↑ Guðmundur Helgason: Chilore. uboat.net . . (ang.).
- ↑ Brad Lendon: Wreck of WWII German U-boat found off North Carolina. CNN, 2014-10-22. . (ang.).
- ↑ Lauren Heesemann, Vernon Smith: NOAA team discovers two vessels from WWII convoy battle off North Carolina. National Oceanic and Atmospheric Administration. . (ang.).
Bibliografia
- Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Alma-Press”, 2009, s. 351–352. ISBN 978-83-7020-406-8. (pol.).