Valeria Golino

Obecnie Valeria Golino stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem wielu ludzi na całym świecie. Jego znaczenie rozszerzyło się na różne obszary, od nauki i technologii po kulturę i rozrywkę. Valeria Golino przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów, wywołując żarliwe debaty i ciągły przepływ informacji i aktualności. W tym artykule przyjrzymy się bliżej Valeria Golino i zbadamy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od jego początków po wpływ na teraźniejszość, poprzez możliwe prognozy na przyszłość, zanurzymy się w dogłębnym badaniu, które pomoże nam lepiej zrozumieć to zjawisko tak obecne w naszych czasach.

Valeria Golino
Ilustracja
Golino na 68. MFF w Cannes (2015).
Data i miejsce urodzenia

22 października 1965
Neapol

Zawód

aktorka

Lata aktywności

od 1983

Multimedia w Wikimedia Commons
Golino podczas 60. ceremonii wręczenia Oscarów (1988)

Valeria Golino (ur. 22 października 1965 w Neapolu) – włoska modelka, aktorka i reżyserka filmowa.

Dwukrotna laureatka nagrody David di Donatello i pięciu Srebrnych Taśm, dwukrotna zdobywczyni nagrody dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Życiorys

Urodziła się w Neapolu we Włoszech jako drugie dziecko i jedyna córka Greczynki Lalli, malarki, i Włocha Luigiego Golino, który był germanistą[1][2]. Jedna z jej babć była Egipcjanką i Francuzką[3]. Wychowała się w „artystycznym domu”[4] w hotelu „Bella Napoli”, prowadzonym przez jej dziadka i w którym mieszkała cała jej rodzina, w tym starszy brat muzyk[5]. Kiedy była dziewczynką, matka często zabierała ją do kina, a ona szybko zainteresowała się filmami. Jednak gdy jej rodzice się rozstali, Golino zmuszona była dorastać, podróżując między Sorrento (niedaleko Neapolu) a Atenami[6].

W wieku 11 lat u Golino zdiagnozowano skoliozę i na pięć lat wszczepiono jej w plecy stalowy pręt[7]. Przez sześć miesięcy pozostawała pod opieką chirurga w Chicago, gdzie nauczyła się mówić po angielsku. W wieku 14 lat zaczęła pracować jako modelka w Atenach, Mediolanie, Londynie i Los Angeles. Występowała w reklamach telewizyjnych piwa, perfum i kosmetyków, a także modelowała kostiumy kąpielowe i niebieskie dżinsy[8]. Właśnie ze względu na pracę modelki porzuciła szkołę średnią i przeprowadziła się do Rzymu, do wujka dziennikarza Enzo Golino z „L’Espresso”, który wprowadził ją w świat kina[5]. Mimo to nigdy nie myślała o karierze filmowej, zamiast tego chciała zostać kardiologiem[9].

Jej kariera ekranowa rozpoczęła się, gdy wujek Enzo odebrał telefon od reżyserki Liny Wertmüller, która szukała młodej dziewczyny do swojego filmu i namówił Golino, aby udała się na spotkanie z nią. W efekcie została zaangażowana do debiutanckiej roli Adalgisy De Andreiis w komedii Żart przeznaczenia (Scherzo del destino in agguato dietro l’angolo come un brigante da strada, 1983)[10] u boku Ugo Tognazziego. W dreszczowcu erotycznym Po omacku (Blind Date, 1984) z Josephem Bottomsem i Kirstie Alley pojawiła się jako dziewczyna w bikini. Potem zagrała młodą narkomankę Francescą w dramacie Mój najdroższy syn (Figlio mio infinitamente caro, 1985) z Benem Gazzarą, opiekunkę dziecięcą Marę w Petera Del Monte Małe ogniska (Piccoli fuochi, 1985) i Norę Treves, bogatą Żydówkę w ostatnich latach wojny zakochaną w studencie literatury (Rupert Everett) w dramacie Giuliano Montaldo Złote okulary (Gli occhiali d’oro, 1987) na podstawie powieści Giorgio Bassaniego[11].

Za rolę Bruny Assecondati w melodramacie Francesco Maselliego Historia miłosna (Storia d’amore, 1986) została nagrodzona Srebrną Taśmą, odebrała dwie nagrody dla najlepszej aktorki i Złotego Ciaka na 43. Festiwalu Filmowym w Wenecji[12]. We francuskim melodramacie kryminalnym Zeszłego lata w Tangerze (Dernier été à Tanger, 1987) u boku Thierry’ego Lhermitte, Vincenta Lindona i Rogera Hanina wystąpiła w roli Claudii Marchetti/Carli Morelli, która przybyła do Tanger i przedstawia się pod fałszywą tożsamością, by pomścić ojca. Na 41. Festiwalu Filmowym w Cannes za wydarzenie kina feministycznego uznano melodramat Margarethe von Trotty Lęk i miłość (Paura e amore, 1988), utrzymany w klimacie uwspółcześnionych Trzech sióstr, gdzie obok Fanny Ardant i Grety Scacchi zagrała postać Sandry Parini, za którą była nominowana do nagrody Włoskiego Narodowego Syndykatu Dziennikarzy Filmowych. W melodramacie kostiumowym Jerzego Skolimowskiego Wiosenne wody (Acque di primavera, 1989) wystąpiła w roli namiętnej Gemmy Rosselli.

Pierwotnie oferowano jej rolę prostytutki Vivian Ward w Pretty Woman (1990), ale ją odrzuciła, była finalistką castingu wraz z Julią Roberts. Anglojęzycznej publiczności stała się najbardziej znana z ról jako sympatyczna Susanna w dramacie Barry’ego Levinsona Rain Man (1988), trapezistka Gina Piccolapupula w komedii Randala Kleisera Big Top Pee-wee (1988)[13] i Ramada Thompson/Adrien/Scarlett O’Hara/Lois Lane w komedii Jima Abrahamsa Hot Shots! (1991), gdzie wykonała scenę „oliwka w pępku”. Proponowano jej rolę Helen Tasker w Prawdziwych kłamstwach (1994), ale ją odrzuciła, bo zamiast tego zdecydowała się zagrać rolę głuchej dziewczyny w dramacie Ubój koguta (I sfagi tou kokora, 1996), za którą otrzymała nagrodę na Festiwalu Filmowym w Salonikach. Wystąpiła w teledysku zespołu R.E.M. do piosenki „Bittersweet Me” (1995). Proponowano jej rolę Danieli Perrone w dramacie Fine pena mai: Paradiso perduto (2008), ale ją odrzuciła, ponieważ uważała, że ​​jest za stara, aby zagrać tę rolę. Jako Anna Ruotolo, matka trójki dzieci, która od 40 jest więźniem własnych obowiązków i swojej rodziny w dramacie fantasy Dla waszego dobra (Per amor vostro, 2015) zdobyła Puchar Volpiego dla najlepszej aktorki na 72. Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Zasiadała w jury konkursu głównego na 65. MFF w Wenecji (2008) oraz na 69. MFF w Cannes (2016). Przewodniczyła obradom jury sekcji "Un Certain Regard" na 75. MFF w Cannes (2022).

Była na okładkach magazynów takich jak „Vanity Fair”, „IO Donna”, „Tu Style”, „Vogue”, „Gioia”, „Grazia”, „F” czy „Elle”[14].

Filmografia

Przypisy

  1. ↑ Valeria Golino What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com, 3 kwietnia 2014. . (ang.).
  2. ↑ Valeria Golino Biography (1965–). Film Reference. . (ang.).
  3. ↑ Rick Marin, Up and Coming: Valeria Golino; She Made Her Name Popping an Olive, „The New York Times”, 6 czerwca 1993 (ang.).
  4. ↑ Walter Chaw: „Viva Valeria!”: Film Freak Central Interviews Actress Valeria Golino. Film Freak Central, 25 maja 2003. . (ang.).
  5. ↑ a b Fabio Secchi Frau: Valeria Golino biographie. MyMovies.it. . (wł.).
  6. ↑ Maria Elena Viola, „Il cinema è maschilista?” L’abbiamo chiesto a Valeria Golino: „Le prime maschiliste siamo noi”, „Elle”, 29 sierpnia 2019 (wł.).
  7. ↑ Steve Weinstein, Shooting Stars: ‘Big Top’s Golino Wants More Than a Big Kiss From Film, „Los Angeles Times”, 17 sierpnia 1988 (ang.).
  8. ↑ Natalia Aspesi, Lui, lei, l’altro con tanta tenerezza, „la Repubblica”, 4 września 1986 (wł.).
  9. ↑ Valeria Golino: „Da piccola volevo diventare cardiologa”. Eco del Cinema. . (wł.).
  10. ↑ Valeria Golino. Rotten Tomatoes. . (ang.).
  11. ↑ Fortuna sprzyja.... „„Film””. nr 39/1987 (1995/XLII), s. 24, 27 września 1987. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  12. ↑ Valeria Golino biographie. AlloCiné. . (fr.).
  13. ↑ Hollywood ale nie na stałe. „„Film””. nr 36/1988 (1745/XLIII), s. 12–13, 4 września 1988. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  14. ↑ Désirée Paola Capozzo, Elle Vintage: Valeria Golino sulla copertina di Elle del 28 agosto 2019, „Elle”, 3 września 2023 (wł.).

Bibliografia

  • Portret na życzenie: Valeria Golino. „Film”. nr 12/1992 (2227) (XLVII), s. 30, 22 marca 1992. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 

Linki zewnętrzne

Puchar Volpiego dla najlepszej aktorki
1932–1959
1960–1989
1990–2009
2010–2029