111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych
We współczesnym świecie 111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych stał się tematem coraz większego zainteresowania. Wraz z postępem technologii i globalizacją 111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych przejął fundamentalną rolę w dzisiejszym społeczeństwie. W tym artykule zbadamy różne aspekty 111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych i jego wpływ na codzienne życie. Od wpływu na gospodarkę po znaczenie w kulturze popularnej, 111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych pozostawił niezatarty ślad we współczesnym świecie. Dzięki szczegółowej analizie odkryjemy przyczyny rosnącego znaczenia 111 Kompania Lekkich Czołgów Wolnobieżnych i to, jak kształtuje on naszą przyszłość.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Sformowana przez 2 Batalion Pancerny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Bohdan Gadomski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
oddział dyspozycyjny NDWP |
111 Samodzielna Kompania Czołgów Lekkich[a] – pododdział broni pancernych Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Kompania nie występowała w organizacji pokojowej wojska. Została sformowana, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w dniach 31 sierpnia – 5 września 1939 roku, w I rzucie mobilizacji powszechnej przez 2 batalion pancerny z Żurawicy[1] jako oddział dyspozycyjny Naczelnego Wodza. Na wyposażeniu posiadała 15 czołgów lekkich wolnobieżnych Renault FT. Dowódcą kompanii był kpt. br. panc. Bohdan Gadomski[b], który w 1940 roku został zamordowany w Charkowie[4].
111 kczl w kampanii wrześniowej
Załadowana do transportu kolejowego jako pierwsza. 7 września, transportem kolejowym, skierowano ją z Przemyśla pod Siedlce na zapasowe miejsce postoju Naczelnego Dowództwa. 9 września na skutek zerwania torów podczas ataku niemieckich bombowców pod Łukowem Podlaskim, kompania została odcięta od reszty transportu. Po wyładowaniu zajęła rejon w lesie na północ od Łukowa, posiadała po tym manewrze minimalne ilości paliwa. 12 września dwa czołgi stanowiące ubezpieczenie rejonu kompanii zostały zniszczone przez podjazd oddziału rozpoznawczego Dywizji Pancernej „Kempf”. Pozostałe czołgi zaopatrzone 13 września w paliwo przez pluton techniczno-gospodarczy 11 dywizjonu pancernego[5][c], odjechały na południe w kierunku Radzynia Podlaskiego. Przed Radzyniem skończyły się materiały pędne i 16 września wozy te, już bez paliwa i załóg, zostały zdobyte przez oddziały niemieckiej 3 Armii[7]. Część składu kompanii dotarła do Brześcia, część rozproszyła się[8].
Organizacja wojenna samodzielnej kompanii czołgów lekkich
Skład kompanii lekkich czołgów wolnobieżnych Renault FT[9]:
Poczet dowódcy
- gońcy motocyklowi
- patrol łączności
- patrol sanitarny
Razem w dowództwie
Trzy plutony czołgów, w każdym:
- 1 oficer, 5 podoficerów, 7 szeregowców
- 5 czołgów, 1 motocykl
Pluton techniczno-gospodarczy
- sekcja warsztatowa
- sekcja gospodarcza
- sekcja transportowa
- załogi zapasowe
Razem w plutonie
- 1 oficer, 17 podoficerów, 21 szeregowców
- 5 samochodów ciężarowych, samochód-warsztat, cysterna, 1 motocykl, transporter czołgów, 2 przyczepy na paliwo, kuchnia polowa
Ogółem w kompanii
- 5 oficerów, 34 podoficerów, 52 szeregowców
- 15 czołgów, 7 samochodów, 7 motocykli
Uwagi
- ↑ Nazywana również kompanią czołgów wolnobieżnych lub kompanią lekkich czołgów wolnobieżnych Renault.
- ↑ Kpt. br. panc. Bohdan Gadomski (ur. 18 października 1906 roku) był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Pełnił służbę w 6 bpanc. we Lwowie na stanowisku dowódcy szwadronu pancernego[2]. 19 maja 1939 roku został przeniesiony do 2 bpanc. w Żurawicy[3].
- ↑ Według Kamila Stepana i Mirosława Zientarzewskiego, był to pluton techniczno - gospodarczy 61 dywizjonu pancernego lub 62 kompanii czołgów rozpoznawczych[6]
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 387.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 235.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 122.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 302.
- ↑ Nawrocki 2006 ↓, s. 72.
- ↑ Stepan i Zientarzewski 2019 ↓, s. 148.
- ↑ Nawrocki 1992 ↓, s. 33.
- ↑ Wesołowski (red.) i 2/2014 ↓, s. -335–360.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 60.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Antoni Nawrocki: 2 Batalion Pancerny. Zarys historii pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 21. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-19-9.
- Antoni Nawrocki: 2. Batalion Pancerny (Żurawica 1935–1939). Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2006. ISBN 83-88773-55-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Kamil Stepan, Mirosław Zientarzewski: Renault FT w Wojsku Polskim (1919-1939). Warszawa: Wydawnictwo Muzeum Wojska Polskiego, 2019. ISBN 978-83-939984-7-0.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Andrzej Wesołowski (red.): SGO „Polesie” w dokumentach i wspomnieniach cz. 2 Służby, Obrona Brześcia, Dywizja „Kobryń”(dowództwo). Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, Wydawnictwo Tetragon, 2014. ISBN 978-83-64475-08-5.