Arado Ar 77

Arado Ar 77
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Arado Flugzeugwerke
Typ	samolot szkolno-treningowy
Konstrukcja	mieszana
Załoga	6
	Historia
Data oblotu	1934
Liczba egz.	2
	Dane techniczne
Napęd	2 × Argus As 10c
Moc	240 KM (176,5 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	19,2 m
Wydłużenie	7,3
Długość	12,6 m
Wysokość	3,25 m
Powierzchnia nośna	50,5 m²
	Masa
Własna	1930 kg
Użyteczna	1010 kg
Startowa	2940 kg
Zapas paliwa	340 l
	Osiągi
Prędkość maks.	240 km/h
Prędkość przelotowa	200 km/h
Prędkość minimalna	84 km/h
Prędkość wznoszenia	4,76 m/s
Pułap	5000 m
Zasięg	720 km
Długotrwałość lotu	3 h 36 min
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	Niemcy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Arado Ar 77 – niemiecki dwusilnikowy samolot szkolno-treningowy z połowy lat 30. XX w.

Historia

Samolot został opracowany przez firmę Arado w 1934 r. Oferowano go Luftwaffe jako maszynę do szkolenia załóg samolotów wielosilnikowych^[1], zarówno do szkolenia pilotów, radiooperatorów i nawigatorów w lotach według wskazań przyrządów. W związku z tym uczeń-pilot i instruktor zajmowali miejsca w przeszklonej kabinie, a czterech innych uczniów zajmowało miejsca w kadłubie. Zbudowano dwa egzemplarze prototypowe oznaczone jako Ar 77A i Ar 77B. W trakcie testów w Rechlinie samolot uzyskał pozytywną opinię oblatywaczy. Jednakże Luftwaffe uznała ten samolot za przestarzały (m.in. z uwagi na stałe podwozie) i nie była zainteresowana jego nabyciem. W zamian zdecydowała się na wybór Focke-Wulf Fw 58. Projekt Ar 77 nie był dalej rozwijany^[2]. Była to wówczas największa konstrukcja zbudowana w zakładach Arado, ponadto w jej budowie zastosowano łączenie drewna z metalem. Nabyte doświadczenia wykorzystano przy budowie kolejnych dużych samolotów Arado^[3]. Niemieckie władze przedstawiały Ar 77 jako cywilny samolot turystyczny, dostosowany do przewożenia dwóch pasażerów^[4].

Konstrukcja

Dwusilnikowy samolot w układzie wolnonośnego dolnopłatu ze stałym podwoziem.

Kadłub o konstrukcji ramowej wykonanej ze spawanych rur stalowych. W przedniej części kryty metalem, dalej płótnem. Dwuosobowa kabina załogi z miejscami dla instruktora i ucznia obok siebie, wyposażona w wolanty. W tylnej części kadłuba znajdowały się cztery miejsca dla uczniów zajmujących się łącznością i nawigacją. Kadłub był zakończony klasycznym usterzeniem krzyżowym, ze statecznikami poziomymi podpartymi zastrzałami w kształcie litery N. Skrzydło o konstrukcji drewnianej, na dolnej powierzchni kryte sklejką, na górnej płótnem, wyposażone w klapy i lotki^[5]. Podwozie stałe, z kółkiem ogonowym. Golenie główne amortyzowane olejowo-pneumatycznie, wyposażone w hamulce. Koła osłonięte owiewkami. Napęd stanowiły dwa silniki widlaste Argus As 10C w układzie odwróconego V. Napędzały dwułopatowe drewniane śmigła o średnicy 2,3 m^[6].

Przypisy

↑ Kranzhoff 1996 ↓, s. 56.
↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 44–46.
↑ Kranzhoff 1996 ↓, s. 58.
↑ Besançon 1936 ↓, s. 103.
↑ Schneider 1936 ↓, s. 21.
↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 46.

Bibliografia

Georges Besançon: L'Aérophile. Paris: 1936. OCLC 918727682.
Jörg A. Kranzhoff: Arado : Geschichte eines Flugzeugwerks. Oberhaching: Aviatic-Verl., 1996. ISBN 3-925505-27-X. OCLC 635367128.
Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.
Helmut Schneider: Flugzeug-Typenbuch 1936 : Zusammenstellung aller wichtigen Daten und wesentlichen Merkmale der deutschen Motor- und Segelflugzeuge, der Flugmotoren und Geräte, sowie des Flugzeug- und Motorzubehörs : mit einem Bezugsquellen-Verzeichnis der Luftfahrt-Industrie. Leipzig: Herm. Beyer Verlag, 1937. OCLC 1050950018.

[CITEREFKranzhoff199656-1] Kranzhoff 1996 ↓, s. 56.

[CITEREFNowarra,_t.1199344–46-2] Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 44–46.

[CITEREFKranzhoff199658-3] Kranzhoff 1996 ↓, s. 58.

[CITEREFBesançon1936103-4] Besançon 1936 ↓, s. 103.

[CITEREFSchneider193621-5] Schneider 1936 ↓, s. 21.

[CITEREFNowarra,_t.1199346-6] Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 46.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]