Bitwa pod Firlejem
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Bitwa pod Firlejem. Od początków aż do dzisiejszej ewolucji temat ten wzbudził niespotykane zainteresowanie wielu ludzi na całym świecie. Zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Bitwa pod Firlejem jest tak istotny w dzisiejszym społeczeństwie i jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i opinie ekspertów w tej dziedzinie, aby zapewnić naszym czytelnikom pełniejszą i wzbogacającą wizję. Przygotuj się na fascynującą podróż przez Bitwa pod Firlejem!
| powstanie listopadowe | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo polskie | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904)  | |||
 51°33′30″N 22°30′29″E/51,558333 22,508056
| |||
Bitwa pod Firlejem – bitwa stoczona 9 maja 1831 roku podczas powstania listopadowego.
Polska dywizja generała Chrzanowskiego (7 baonów, 8 szwadronów i 10 dział - łącznie 5600 żołnierzy) wyruszyła 3 maja z Jędrzejowa do Zamościa. Dywizja 8 maja zatrzymała się w Kocku przecinając linie komunikacyjne rosyjskiego korpusu generała Kreutza (około 9000 żołnierzy i 27 dział), który stał w Puławach nad dolnym Wieprzem. Następnego dnia Chrzanowski ruszył przez Firlej na Lubartów. Gdy Kreutz dowiedział się o marszu polskiej dywizji, skoncentrował swoje siły w Garbowie, skąd 9 maja ruszył do Kamionki, gdzie czekała na niego prowadząca rozpoznanie okolic Kocka brygada generała Johanna Fäsiego (2160 żołnierzy, w tym 646 jazdy). Realizując swoje zadania Fäsi wkroczył z piechotą do lasu firlejowskiego, na którego skraju zostawił jazdę.
Gdy Chrzanowski dowiedział się o tym, wysłał przeciwko Faesiemu oddział Ramoriny (4 baony i 2 działa), a jazdę generała Skarżyńskiego (8 szwadronów) posłał na jego tyły. Sam natomiast z głównymi siłami dalej maszerował na Lubartów. W lesie firlejowskim piechota Ramoriny rozgromiła piechotę Fäsiego, zadając jej niezwykle ciężkie straty (300 zabitych i 500 jeńców). Reszta piechoty Fäsiego uciekła w kierunku Kamionki.
Nie udało się całkowicie zniszczyć sił Faesiego z powodu zbyt mało energicznych działań polskiej jazdy oraz ze względu na nadchodzące nowe siły rosyjskie. Chrzanowski dotarł do Lubartowa, natomiast Kreutz zebrał swe wojska pod Kozłówką i Kamionką. Następnego dnia uderzył na dywizję Chrzanowskiego pod Lubartowem.
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2
| Wojska |
| ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
|
