W tym artykule chcemy głębiej zagłębić się w temat Józef Nalberczak, zagadnienia, które w ostatnim czasie zyskało ogromne znaczenie. Józef Nalberczak stał się podstawowym aspektem w różnych obszarach, czy to na polu społecznym, politycznym, naukowym czy technologicznym. Jego wpływ jest tak transcendentny, że konieczne jest odniesienie się do jego różnych wymiarów i zastanowienie się nad jego wpływem na nasze codzienne życie. Poprzez tę analizę staramy się wykorzystać wiele krawędzi Józef Nalberczak i podkreślić jego znaczenie w konstruowaniu wiedzy i podejmowaniu decyzji w naszym nowoczesnym społeczeństwie.
Urodził się w rodzinie Józefa (1883–1942)[1] i Heleny z Laskowskich (1897–1985). Miał starszą siostrę Barbarę (1924–2005)[2]. Przed II wojną światową występował (razem z Tadeuszem Janczarem) w szkolnym kółku dramatycznym w Rembertowie. Podczas okupacji niemieckiej pracował fizycznie i kontynuował naukę na tajnych kompletach gimnazjalnych w Warszawie[3]. W 1944 został żołnierzem AK Obwodu VII „Obroża”, rejon III „Dęby” (Rembertów) (ps. „Sęp”). Pracę na scenie rozpoczął w tym samym roku już jako żołnierz Ludowego Wojska Polskiego od występów we frontowym Teatrze 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego, w którym grał m.in. z Tadeuszem Janczarem[4], a następnie Teatrze Objazdowym 1 Armii WP w maju 1945 roku. Z Ludowym Wojskiem Polskim przeszedł szlak od Wisły do Berlina. Po wojnie występował w Zespole Pieśni i Tańca Wojska Polskiego.
W filmach obsadzano Nalberczaka do odgrywania postaci drugiego planu oraz ról epizodycznych, z których jest najbardziej znany, chociaż grał także główne role[6]. W filmie, jak w i teatrze przyjmował właściwie wszystkie oferowane mu role, nie chcąc grać tylko w niemieckim mundurze, podobnie jak jego przyjaciel i towarzysz broni Janczar. Duża pracowitość wynikała z chęci nabycia samochodu i mieszkania[7]. W latach 60. i 70. był nagradzany za role filmowe, lecz na początku lat 80. nastąpiło załamanie jego kariery. Zaczął angażować się w role odgrywane u twórców sprzyjających władzom PRL, poza tym zaczął też poważnie chorować[8]. Kilka lat przed śmiercią doznał wylewu. Zmarł 18 grudnia 1992 z powodu choroby nowotworowej, jednak, jak wspomina Janusz Zaorski, sekcja zwłok wykazała, że wypił około litra wódki[9]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 296-6-8,9)[2].
W latach 1948–1955 był mężem Aldony Antoniny Cacko, z którą miał syna Jacka, w latach 70. kierownika produkcji[10].
Filmografia
Skarb (1948) – student w nausznikach, sąsiad Witka
Nagroda Ministra Obrony Narodowej za całokształt twórczości artystycznej w dziedzinie teatru i filmu, a w szczególności za role w filmach Westerplatte i Żołnierz wolności oraz sztukach Samuel Zborowski, Mazepa i Geniusz sierocy (1985)