W dzisiejszym świecie Roman Pindel stał się tematem coraz większego zainteresowania. Wraz z postępem technologii i globalizacją Roman Pindel zyskał niespotykane dotąd znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę naukową, kulturową, polityczną czy codzienną, Roman Pindel znacząco wpłynął na sposób, w jaki ludzie odnoszą się do siebie, postrzegają świat i podejmują decyzje. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Roman Pindel i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia.
Roman Pindel (2012) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1958 | ||
Biskup diecezjalny bielsko-żywiecki | |||
Okres sprawowania |
od 2014 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
22 maja 1983 | ||
Nominacja biskupia |
16 listopada 2013 | ||
Sakra biskupia |
6 stycznia 2014 |
Data konsekracji |
6 stycznia 2014 |
---|---|
Miejscowość |
Bielsko-Biała |
Miejsce | |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Roman Pindel (ur. 18 listopada 1958 w Oświęcimiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w latach 2011–2013, biskup diecezjalny bielsko-żywiecki od 2014.
Urodził się 18 listopada 1958 w Oświęcimiu[1] jako jedno z trojga dzieci Jakuba i Rozalii Pindlów[2]. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Andrychowie, w klasie o profilu matematyczno-fizycznym[1]. W latach 1977–1983 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. Święceń prezbiteratu udzielił mu 22 maja 1983 w katedrze na Wawelu[1] kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski[3]. Inkardynowany został do archidiecezji krakowskiej[3]. Od 1986 kontynuował studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie[4], które ukończył w 1990 z doktoratem z nauk teologicznych na podstawie dysertacji Chrystus jako Arcykapłan współczujący według Listu do Hebrajczyków. W 2001 na podstawie rozprawy W obronie prawdy Ewangelii. Analiza literacko-retoryczna Ga 1, 11-2, 21 uzyskał habilitację[5]. W 2005 otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych[6].
Pracował jako wikariusz w parafiach Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kozach[1] i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Racławicach[7]. W archidiecezji krakowskiej został ustanowiony duszpasterzem i koordynatorem grup modlitewnych Ruchu Odnowy w Duchu Świętym, a także delegatem biskupa ds. nowych ruchów religijnych[8].
W 1986 został wykładowcą Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (następnie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II)[4]. Na uczelni objął funkcję kierownika Katedry Hermeneutyki Biblijnej i Judaistyki[5]. W latach 2004–2011 był ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie[5], a w latach 2011–2013 piastował w nim stanowisko rektora[9]. We wrześniu 2013 został wybrany przewodniczącym Konferencji Rektorów Seminariów Duchownych diecezjalnych i zakonnych w Polsce[10].
16 listopada 2013 papież Franciszek mianował go biskupem diecezjalnym diecezji bielsko-żywieckiej[4][11]. 6 stycznia 2014 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry św. Mikołaja w Bielsku-Białej[12][13]. Konsekracji dokonał kardynał Stanisław Dziwisz, arcybiskup metropolita krakowski, z towarzyszeniem arcybiskupa Celestina Migliorego, nuncjusza apostolskiego w Polsce, i Tadeusza Rakoczego, ustępującego biskupa diecezjalnego bielsko-żywieckiego[13]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Verbum Vitae continentes” (Trzymajcie się mocno Słowa Życia)[14]. 7 stycznia 2014 kanonicznie objął diecezję[15], a 19 stycznia 2014 odbył ingres do konkatedry Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żywcu[16].
W Konferencji Episkopatu Polski został współprzewodniczącym Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Luterańsko-Augsburską, a także członkiem Komisji Duchowieństwa, Sekcji Nauk Biblijnych Komisji Nauki Wiary[17], Rady ds. Ekumenizmu[18] oraz Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych[19].
W 2021 państwowa komisja ds. pedofilii złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez niego (oraz innych biskupów: Tadeusza Rakoczego, Piotra Gregera i kardynała Stanisława Dziwisza) przestępstwa niezawiadomienia organów ścigania o nadużyciach seksualnych na szkodę małoletnich[20], których w latach 1984–1989 miał się dopuścić ówczesny proboszcz parafii św. Marii Magdaleny w Międzybrodziu Bialskim[21]. Prokurator odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie, uznając, że gdy hierarchowie mieli otrzymać informacje o tych czynach, nie istniał jeszcze prawny obowiązek zawiadomienia organów ścigania[22].