Tlenki żelaza

Temat Tlenki żelaza to temat, który wywołał zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie. Od samego początku Tlenki żelaza był przedmiotem badań i refleksji, generując sprzeczne opinie i sprzeczne stanowiska. W tym artykule staramy się obiektywnie i wyczerpująco zająć się różnymi aspektami związanymi z Tlenki żelaza, od jego tła historycznego po znaczenie w bieżącym kontekście. Przeanalizowane zostaną różne perspektywy, zaprezentowane zostaną odpowiednie dane, a my będziemy starali się zaoferować globalną i kompletną wizję Tlenki żelaza, mając na celu wniesienie wkładu do debaty na ten bardzo istotny temat.

Prehistoryczny rysunek konia w jaskini Lascaux, zrobiony z użyciem miejscowych pigmentów: czerwonych i żółtych ochr.
Gleba zabarwiona na czerwono tlenkami żelaza

Jest znanych 16 tlenków, wodorotlenków i hydroksytlenków (uwodnionych tlenków) żelaza[1].

Tlenki

  • Tlenek żelaza(II) (FeO)
  • Tlenek żelaza(II) diżelaza(III) (FeO·Fe
    2    O
    3     lub Fe
    3    O
    4    ) – magnetyt (można go otrzymać w formie tzw. „przezroczystego brązowego tlenku żelaza” przez wytrącenie alkaliami osadu z roztworu soli żelaza(II) i utlenienie powietrzem 2/3 atomów żelaza(II); pigment ten nie ma znaczenia praktycznego[2])
  • Tlenek żelaza(III)
    • α-Fe2O3 – hematyt (można go otrzymać przez prażenie żółtego hydroksytlenku α-FeOOH jako tzw. „przezroczysty czerwony tlenek żelaza”; stosowany jako pigment (C.I. 77 491)[2]
    • β-Fe2O3
    • γ-Fe2O3 – maghemit
    • ε-Fe2O3

Wodorotlenki

Hydroksytlenki

FeIII

  • α-FeOOH – goethyt (można go otrzymać przez utlenienie powietrzem Fe(OH)2; stosowany jest jako żółty pigment, tzw. „przezroczysty żółty tlenek żelaza”, CAS 51274-00-1, C.I. 77 492[2])
  • β-FeOOH
  • γ-FeOOH – lepidokrokit
  • δ-FeOOH
  • Fe5HO8·4H2O (w przybliżeniu)
  • wysokociśnieniowy FeOOH

FeII
+FeIII

  • fougeryt („zielona rdza”; FeIIIxFeIIy(OH)3x+2y−z(A−)z; gdzie A− to Cl− lub 0,5SO42−)

Przypisy

  1. ↑ RM Cornell, Schwertmann, U: The iron oxides: structure, properties, reactions, occurrences and uses. Wiley VCH, 2003. ISBN 3-527-30274-3. (ang.).
  2. ↑ a b c Hans G. Völz i inni, Pigments, Inorganic, Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 68, DOI: 10.1002/14356007.a20_243.pub2 (ang.).
Barwniki spożywcze (numery E: E100–E199)