Wiktor Ambarcumian

Wiktor Ambarcumian

Վիկտոր Համազասպի Համբարձումյան

Wiktor Ambarcumian (1968)
Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	18 września 1908 Tyflis, gubernia tyfliska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1996 Bjurakan, Republika Armenii
Profesor
Specjalność: astrofizyka
Alma Mater	Leningradzki Uniwersytet Państwowy
Doktor honoris causa Australijski Uniwersytet Narodowy – 1963 Uniwersytet Paryski – 1967 Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu – 1973
Wykładowca akademicki
Uczelnia	Leningradzki Uniwersytet Państwowy
Okres zatrudn.	1934–1943
Uczelnia	Państwowy Uniwersytet w Erywaniu
Okres zatrudn.	1944–1994
Prezes Akademii Nauk
Instytucja	Akademia Nauk Armeńskiej SRR
Okres spraw.	1947–1993
Poprzednik	Iosif Orbeli
Następca	Fadiej Sarkisian
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wiktor Amazaspowicz Ambarcumian (ros. Виктор Амазаспович Амбарцумян; arm. Վիկտոր Համազասպի Համբարձումյան, Wiktor Hamazaspi Hambardzumian, ur. 5 września^?/18 września 1908 w Tyflisie, zm. 12 sierpnia 1996 w Biurakanie w Armenii) – ormiański i radziecki astronom i astrofizyk, profesor Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego i Państwowego Uniwersytetu w Erywaniu, prezes Akademii Nauk Armeńskiej SRR i Międzynarodowej Unii Astronomicznej, członek Akademii Nauk ZSRR i Rosyjskiej Akademii Nauk, założyciel i dyrektor Biurakańskiego Obserwatorium Astrofizycznego.

Do roku 1928 studiował w Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym, a latem 1932 w Pułkowie napisał doktorat. Następnie do roku 1946 wykładał w Leningradzie astrofizykę; w latach 1934–1943 profesor tej uczelni. Od 1944 profesor uniwersytetu w Erywaniu^[1].

W latach 1941–1943 rozwinął teorię rozpraszania światła w atmosferach planet^[1]. W roku 1946 pod jego patronatem zostało otwarte Obserwatorium Biurakańskie. W 1947 odkrył nowy rodzaj młodego układu gwiazd, który nazwał asocjacją gwiazdową. Najważniejszym rezultatem jego badań było stwierdzenie, że proces formowania gwiazd w Galaktyce nadal trwa, a większość gwiazd bierze początek w zmianie systemów grup gwiazd. W późniejszym czasie zajął się badaniem zjawisk w atmosferze gwiazd, które zmieniają się pod względem cech fizycznych, takich jak jasność, masa czy gęstość. Zaobserwował, że zmiany te związane są z bezpośrednim wyzwoleniem wewnątrzgwiazdowej energii w zewnętrznych warstwach gwiazd. Badał niestacjonarne procesy w galaktykach oraz sygnały radiowe pochodzące spoza Drogi Mlecznej. Doszedł do wniosku, że sygnały reprezentują subatomowe procesy wybuchu wewnątrz galaktyk, a nie jak dotychczas sądzono niekolidujące układy gwiezdne^[2].

Od 1939 członek Akademii Nauk ZSRR. W latach 1947–1993 był prezesem AN Armeńskiej SRR. Zajmował on również inne posady: w latach 1970–1974 prezesa Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Naukowych (ICSU) i w latach 1961–1964 prezesa Międzynarodowej Unii Astronomicznej^[1].

W połowie lat 50. opracował pionierską ideę, według której zjawiska energetyczne obserwowane w radiogalaktykach nie są wynikiem zderzeń ogromnych galaktyk, ale skutkiem bardzo intensywnych i gwałtownych wybuchów w centrach galaktyk. Zajmował się on także zagadnieniami takimi jak:

• ewolucja gwiazd
• ewolucja galaktyk
• materia międzygwiazdowa

W 1956 roku przyznano mu nagrodę Prix Jules-Janssen.

Został uhonorowany doktoratem honoris causa następujących uczelni:

• Australijski Uniwersytet Narodowy (1963),
• Uniwersytet Paryski (1965),
• Uniwersytet w Liège (1967),
• Uniwersytet Karola w Pradze (1967),
• Uniwersytet Mikołaja Kopernika (1973),
• Universidad Nacional de La Plata (1974)^[3][4].

Od 1970 był członkiem zagranicznym Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuk i Nauk^[5].

Został odznaczony m.in. dwukrotnie Medalem „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej, czterokrotnie Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Orderem „Znak Honoru”. Dwukrotny laureat Nagrody Stalinowskiej (1946, 1950). W niepodległej Armenii został drugim człowiekiem uhonorowanym tytułem Bohatera Armenii (1994).

Jego imieniem nazwano asteroidę (1905) Ambartsumian^[6].

• Praca zbiorowa: Encyklopedia audiowizualna Britannica, Ziemia i wszechświat. Poznań: Kurpisz, 2006. ISBN 978-83-60563-25-0.
• red. Włodzimierz Zonna: Kopernik – Astronomia – Astronautyka – przewodnik encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 22. (pol.).

• Biografia astronoma w serwisie Kopernik.pl
• Wiktor Ambarcumian w Słowniku Astronomicznym PTA