W tym artykule temat Zbigniew Zamachowski zostanie omówiony z różnych perspektyw i podejść. Zbigniew Zamachowski był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, a jego znaczenie nie pozostało niezauważone w dzisiejszym społeczeństwie. Przez lata Zbigniew Zamachowski wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, którzy badali jego różne aspekty i wymiary. W tym sensie postaramy się przeanalizować i zrozumieć wagę i znaczenie Zbigniew Zamachowski w obecnym kontekście, a także jego wpływ w różnych sferach życia codziennego. Poprzez szczegółową analizę będziemy starali się przedstawić kompleksową i wzbogacającą wizję Zbigniew Zamachowski, zagłębiając się w jego wpływ i znaczenie we współczesnym świecie.
![]() Zbigniew Zamachowski (2024) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód |
aktor, kompozytor, lektor |
Współmałżonek |
1. Anna Komornicka (rozwód) |
Lata aktywności |
od 1981 |
Zespół artystyczny | |
Teatr Narodowy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Zbigniew Zamachowski (ur. 17 lipca 1961 w Brzezinach) – polski aktor filmowy, teatralny i dubbingowy, lektor, piosenkarz, kompozytor muzyki do etiud filmowych oraz autor muzyki i tekstów piosenek.
Urodził się w Brzezinach[1]. Jest synem Saturnina Zamachowskiego (–1979) i Józefy z domu Lewandowskiej (1939–)[2]. Ma starszą o trzy lata siostrę, Jolantę[3]. Kiedy miał 18 lat, jego ojciec popełnił samobójstwo[4].
W maju 1980 zdał maturę w liceum ekonomicznym w Zespole Szkół Zawodowych w Brzezinach, ukończył także naukę w szkole muzycznej w klasie fortepianu[5]. W 1985 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTiT w Łodzi[6]; za rolę Pianisty w przedstawieniu Syn marnotrawny otrzymał nagrodę na 3. Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych w Łodzi.
W dzieciństwie kilkukrotnie zwyciężał w konkursie wokalnym „Tomaszowska Wiosna” w Tomaszowie Mazowieckim[7]. W szkole średniej udzielał się w kabarecie, w którym pisał teksty do skeczy[8]. Jako nastolatek był organistą w zespole klezmerskim swojego kuzyna i w Urzędzie Stanu Cywilnego w Brzezinach[9].
Wziął udział w Przeglądzie Piosenki Młodzieżowej w Żyrardowie[10]. W 1980 znalazł się wśród laureatów Ogólnopolskiego Młodzieżowego Przeglądu Piosenki w Toruniu, dzięki czemu wystąpił w konkursie „Debiuty” podczas 18. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym zajął drugie miejsce po wykonaniu utworów „Apogeum” i „Kołysanka”[11]. Po festiwalu wydał, nakładem wytwórni Tonpress, swój debiutancki singiel z piosenką „Kołysanka”[12]. W tym samym roku odbył trasę koncertową z orkiestrą Zbigniewa Górnego i wystąpił na Ogólnopolskiej Turystycznej Giełdzie Piosenki Studenckiej w Szklarskiej Porębie[13].
W 1982 nawiązał współpracę artystyczną z Zenkiem Laskowikiem, z którym organizował Festiwal Piosenki Umundurowanej w Łazach i napisał kilkadziesiąt piosenek[14].
W 1987 zaśpiewał „Czy te oczy mogą kłamać” w duecie z Adrianną Biedrzyńską podczas koncertu monograficznego Agnieszki Osieckiej w ramach 8. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu[15]. W tym samym roku wystąpił premierowo w spektaklu muzycznym Sen Leo Ferre w Teatrze „Scena Prezentacje” w Warszawie[15]. W 1989 pojawił się w przedstawieniu Zimy żal na 10. PPA we Wrocławiu, a w 1992 premierowo wystąpił w docenionym przez krytykę spektaklu muzycznym Big Zbig Show (reż. Magda Umer) w Teatrze Rampa w Warszawie[16].
Dzięki występowi na festiwalu w Opolu został dostrzeżony przez Krzysztofa Rogulskiego i został obsadzony w roli Ryśka w jego filmie Wielka majówka (1981)[17]. Następnie miał zagrać Józusia Garstkę, głównego bohatera serialu Popielec, ale nie uzyskał na to zgody od dyrekcji szkoły filmowej; w produkcji wystąpił jedynie w epizodycznej roli Lataca[18]. W trakcie studiów zagrał m.in. młodego jurystę w miniserialu kostiumowym Tadeusza Junaka Rycerze i rabusie (1984) i epizodyczną rolę w filmie obyczajowym Grzegorza Królikiewicza Zabicie ciotki (1985)[19]. Zagrał główne role m.in. w filmie obyczajowym Tomasza Szadkowskiego Ucieczka (1986) i komediodramacie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X (1989), drugoplanową rolę w filmie muzycznym Jerzego Gruzy Pierścień i róża (1987) oraz epizody w filmie przygodowym Wojciecha Jerzego Hasa Niezwykła podróż Baltazara Kobera (1988) i dramacie psychologicznym Andrzeja Wajdy Biesy (Les possédés, 1988)[20]. W 1989 został laureatem Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia za „osiągnięcia aktorskie w teatrze i filmie”.
Wystąpił w drugoplanowej roli Icka Szulca, wychowanka tytułowego bohatera (Wojciech Pszoniak) biograficznego dramatu wojennego Andrzeja Wajdy Korczak (1990)[21]. W 1990 zagrał w szwajcarsko-amerykańskim filmie Dietera Meiera The Lightmaker (2001)[22]. Za rolę asystenta cenzora Rabkiewicza (Janusz Gajos) w komediodramacie Wojciecha Marczewskiego Ucieczka z kina „Wolność” (1990) otrzymał nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego europejskiego aktora drugoplanowego, dzięki czemu został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej[23]. Następnie zagrał Marka, głównego bohatera komediodramatu Jacka Gąsiorowskiego Tak tak (1991), i parobka Walka polsko-francusko-brytyjskim dramacie Jerzego Skolimowskiego Ferdydurke (30 Door Key, 1991) na podstawie powieści Witolda Gombrowicza o tym samym tytule[24]. Zagrał w filmie obyczajowym Jean-Louisa Bertuccellego Na czarno (Le clandestin, 1993)[25].
Popularność przyniosła mu również rola Karola Karola w polsko-francusko-szwajcarskiej trylogii Krzysztofa Kieślowskiego: Trzy kolory. Niebieski (1993), Trzy kolory. Biały (1994) i Trzy kolory. Czerwony (1994), przy czym za występ w pierwszoplanowej roli w Białym uzyskał przychylne recenzje w światowej prasie i otrzymał w 1995 Złotą Kaczkę dla najlepszego aktora[26]. Został bohaterem filmu dokumentalnego Renaty Czarnkowskiej-Listoś Wszystko się może zdarzyć (1993) zrealizowanym dla Telewizji Polskiej[27]. W tym 1993 otrzymał nagrodę Wiktora. Zdobył pochwalne recenzje i nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za rolę Tomasza Siwka w komediodramacie Zawrócony (1994) Kazimierza Kutza, u którego w pierwszej połowie lat 90. zagrał także inżyniera Wertera w Strasznym śnie Dzidziusia Górkiewicza (1994), i „porucznika UB Dudeckiego” w Pułkowniku Kwiatkowskim (1995)[28]. W 1995 wygrał Złotą Kaczkę za najlepszą rolę aktorską w plebiscycie czytelników czasopisma „Film”[29]. W 1996 i 1997 otrzymał kolejne dwie nagrody Wiktora.
Wcielił się w postać Michała Wołodyjowskiego w filmie historycznym Jerzego Hoffmanna Ogniem i mieczem (1999) na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza pod tym samym tytułem[30]. Zagrał epizodyczną rolę kierowcy Terry’ego Thorne’a (Russell Crowe) w amerykańskim filmie sensacyjnym Taylora Hackforda Dowód życia (Proof of Live, 2001) i Żyda kupującego monety w dramacie wojennym Romana Polańskiego Pianista (2002)[31]. W 2001 za występ w roli dozorcy Edzia w filmie psychologicznym Roberta Glińskiego Cześć Tereska (2001) otrzymał Polską Nagrodę Filmową za najlepszą główną rolę męską na 4. gali wręczenia Orłów[32]. Wcielił się w postać Jaskra w filmie fantasy Marka Brodzkiego Wiedźmin (2001), będącym adaptacją opowiadań Andrzeja Sapkowskiego[33]. Wystąpił w roli Gutka w polsko-niemiecko-francuskim dramacie Marceline Loridan-Ivens Polana pośród brzeziny (La petite prairie aux bouleaux, 2003) z Anouk Aimée[34]. W 2004 za rolę Jaśka w komediodramacie Andrzeja Jakimowskiego Zmruż oczy (2003) otrzymał Orła dla najlepszego aktora na 6. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych[35], na której był nominowany także do zdobycia statuetki za najlepszą drugoplanową rolę męską za występ w dramacie Ryszarda Brylskiego Żurek (2003). W 2006 za rolę Mariana w telewizyjnym komediodramacie Sylwestra Chęcińskiego Przybyli ułani (2006) otrzymał nagrodę za główną rolę męską na 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[36]. Wystąpił w roli Pana Marka, pracodawcy tytułowego bohatera (Krzysztof Kiersznowski) dramatu Rafała Kapelińskiego Ballada o Piotrowskim (2007)[37].
Zagrał Bogdana, głównego bohatera polsko-niemieckiego filmu Radosława Węgrzyna Święta krowa (Sommer auf dem Land, 2011)[38]. Wystąpił w roli Avrahama Goehnera, bogatego Żyda mieszkającego w Kownie w czasie okupacji Litwy przez Armię Czerwoną, w japońskim filmie historyczno-biograficznym Cellina Glucka Ambasador nadziei (杉原千畝 スギハラチウネ, 2015)[39]. Powrócił do roli Jaskra w filmie fantasy Jakuba Nurzyńskiego Pół wieku poezji później (2019)[40]. Zagrał Fryderyka, partnera Basi (Aleksandra Konieczna) w polsko-szwedzkim komediodramacie Magnusa von Horna Sweat (2021)[41].
Od 1994 zajmuje się dubbingiem[42]. Podłożył swój głos m.in. w filmach: Prowincjonalne życie (1994), Brzdąc w opałach (1994), Nawiedzony dwór (2003) i Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie (2016)[43]. Zdubbingował tytułowego bohatera filmu animowanego Stuart Malutki (1999) i Shreka w serii filmów o ogrze[44].
1 kwietnia 1985 został zatrudniony w Teatrze Studio w Warszawie, w którym zadebiutował rolą Filcha w spektaklu Opera za trzy grosze, następnie – przez osiem sezonów – występował w sztuce Powolne ciemnienie malowideł, poza tym zagrał m.in. w spektaklach Usta milczą, dusza śpiewa (1988)[45] i Wujaszek Wania (1993), za którą w 1993 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza.
Pod koniec 1985 został członkiem Kabaretu Pod Okiem[46].
W 1997 przeszedł z Teatru Studio do Teatru Narodowego w Warszawie[47]. W tym teatrze zagrał m.in. Ojca w Ślubie (premiera w 1998; reż. Jerzy Grzegorzewski), Bohatera w Kartotece (1999; reż. Kazimierz Kutz) czy Goga w Czekając na Godota (2006; reż. Antoni Libera)[48]. Odszedł z teatru w 2017[47]. W 2018 premierowo zagrał Mazurkiewicza w farsie Żołnierz królowej Madagaskaru (reż. Krzysztof Jasiński) w Teatrze Polskim w Warszawie[49].
W latach 80. został wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie jako prowadzący zajęcia z interpretacji piosenki aktorskiej[50]. W 1996 opublikował tomik wierszy Półkrople, ćwierćkrople[51]. W kwietniu 2008 został członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W listopadzie 1998 razem z Markiem Kondratem, Bogusławem Lindą i Wojciechem Malajkatem otworzył restaurację franczyzową „Prohibicja”, która została zamknięta po siedmiu latach działalności[52].
W 2004 wziął udział w kampanii reklamowej Radia Zet[53]. W 2012 był jurorem w drugiej edycji programu rozrywkowego Bitwa na głosy w TVP2. W 2013 współprowadził piątkowe wydania porannego programu Pytanie na śniadanie w TVP2. W 2020 zaczął prowadzić audycję radiową Zamach na dziesiątą muzę w Radiu Nowy Świat, w którym jest także członkiem redakcji muzycznej[54].
Jego pierwszą żoną była Anna Komornicka, z którą miał syna, Jana (ur. i zm. 1991)[55]. Następnie ożenił się z Aleksandrą Justą, z którą ma czwórkę dzieci: Marię (ur. 1994), Antoniego (ur. 1997), Tadeusza (ur. 26 sierpnia 1999) i Bronisławę (ur. 2001)[56]. 3 maja 2014 poślubił prezenterkę telewizyjną Moniką Richardson, z którą rozstał się w marcu 2021[57], a rozwiódł we wrześniu 2023[58]. Od 2021 jest związany z aktorką Gabrielą Muskałą[59].
Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[60].
Jest honorowym obywatelem miasta Brzeziny. Ma swoją gwiazdę przed Szkołą Podstawową nr 2 w Brzezinach. Od 2009 jest patronem tytularnym autorskiego wydarzenia muzycznego „Koncert u Zbyszka na podwórku” organizowanego przez Muzeum Regionalne w Brzezinach, w którego budynku od maja 2011 działa także kawiarenka „U Zbyszka”[61].