Zbigniew Zamachowski

W tym artykule temat Zbigniew Zamachowski zostanie omówiony z różnych perspektyw i podejść. Zbigniew Zamachowski był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, a jego znaczenie nie pozostało niezauważone w dzisiejszym społeczeństwie. Przez lata Zbigniew Zamachowski wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, którzy badali jego różne aspekty i wymiary. W tym sensie postaramy się przeanalizować i zrozumieć wagę i znaczenie Zbigniew Zamachowski w obecnym kontekście, a także jego wpływ w różnych sferach życia codziennego. Poprzez szczegółową analizę będziemy starali się przedstawić kompleksową i wzbogacającą wizję Zbigniew Zamachowski, zagłębiając się w jego wpływ i znaczenie we współczesnym świecie.

Zbigniew Zamachowski
Ilustracja
Zbigniew Zamachowski (2024)
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1961
Brzeziny

Zawód

aktor, kompozytor, lektor

Współmałżonek

1. Anna Komornicka (rozwód)
2. Aleksandra Justa (rozwód, 2012)
3. Monika Richardson (2014–2023)

Lata aktywności

od 1981

Zespół artystyczny
Teatr Narodowy
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Zbigniew Zamachowski (ur. 17 lipca 1961 w Brzezinach) – polski aktor filmowy, teatralny i dubbingowy, lektor, piosenkarz, kompozytor muzyki do etiud filmowych oraz autor muzyki i tekstów piosenek.

Życiorys

Rodzina i edukacja

Urodził się w Brzezinach[1]. Jest synem Saturnina Zamachowskiego (–1979) i Józefy z domu Lewandowskiej (1939–)[2]. Ma starszą o trzy lata siostrę, Jolantę[3]. Kiedy miał 18 lat, jego ojciec popełnił samobójstwo[4].

W maju 1980 zdał maturę w liceum ekonomicznym w Zespole Szkół Zawodowych w Brzezinach, ukończył także naukę w szkole muzycznej w klasie fortepianu[5]. W 1985 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTiT w Łodzi[6]; za rolę Pianisty w przedstawieniu Syn marnotrawny otrzymał nagrodę na 3. Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych w Łodzi.

Kariera muzyczna

W dzieciństwie kilkukrotnie zwyciężał w konkursie wokalnym „Tomaszowska Wiosna” w Tomaszowie Mazowieckim[7]. W szkole średniej udzielał się w kabarecie, w którym pisał teksty do skeczy[8]. Jako nastolatek był organistą w zespole klezmerskim swojego kuzyna i w Urzędzie Stanu Cywilnego w Brzezinach[9].

Wziął udział w Przeglądzie Piosenki Młodzieżowej w Żyrardowie[10]. W 1980 znalazł się wśród laureatów Ogólnopolskiego Młodzieżowego Przeglądu Piosenki w Toruniu, dzięki czemu wystąpił w konkursie „Debiuty” podczas 18. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym zajął drugie miejsce po wykonaniu utworów „Apogeum” i „Kołysanka”[11]. Po festiwalu wydał, nakładem wytwórni Tonpress, swój debiutancki singiel z piosenką „Kołysanka”[12]. W tym samym roku odbył trasę koncertową z orkiestrą Zbigniewa Górnego i wystąpił na Ogólnopolskiej Turystycznej Giełdzie Piosenki Studenckiej w Szklarskiej Porębie[13].

W 1982 nawiązał współpracę artystyczną z Zenkiem Laskowikiem, z którym organizował Festiwal Piosenki Umundurowanej w Łazach i napisał kilkadziesiąt piosenek[14].

W 1987 zaśpiewał „Czy te oczy mogą kłamać” w duecie z Adrianną Biedrzyńską podczas koncertu monograficznego Agnieszki Osieckiej w ramach 8. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu[15]. W tym samym roku wystąpił premierowo w spektaklu muzycznym Sen Leo Ferre w Teatrze „Scena Prezentacje” w Warszawie[15]. W 1989 pojawił się w przedstawieniu Zimy żal na 10. PPA we Wrocławiu, a w 1992 premierowo wystąpił w docenionym przez krytykę spektaklu muzycznym Big Zbig Show (reż. Magda Umer) w Teatrze Rampa w Warszawie[16].

Kariera filmowa

Dzięki występowi na festiwalu w Opolu został dostrzeżony przez Krzysztofa Rogulskiego i został obsadzony w roli Ryśka w jego filmie Wielka majówka (1981)[17]. Następnie miał zagrać Józusia Garstkę, głównego bohatera serialu Popielec, ale nie uzyskał na to zgody od dyrekcji szkoły filmowej; w produkcji wystąpił jedynie w epizodycznej roli Lataca[18]. W trakcie studiów zagrał m.in. młodego jurystę w miniserialu kostiumowym Tadeusza Junaka Rycerze i rabusie (1984) i epizodyczną rolę w filmie obyczajowym Grzegorza Królikiewicza Zabicie ciotki (1985)[19]. Zagrał główne role m.in. w filmie obyczajowym Tomasza Szadkowskiego Ucieczka (1986) i komediodramacie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X (1989), drugoplanową rolę w filmie muzycznym Jerzego Gruzy Pierścień i róża (1987) oraz epizody w filmie przygodowym Wojciecha Jerzego Hasa Niezwykła podróż Baltazara Kobera (1988) i dramacie psychologicznym Andrzeja Wajdy Biesy (Les possédés, 1988)[20]. W 1989 został laureatem Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia za „osiągnięcia aktorskie w teatrze i filmie”.

Wystąpił w drugoplanowej roli Icka Szulca, wychowanka tytułowego bohatera (Wojciech Pszoniak) biograficznego dramatu wojennego Andrzeja Wajdy Korczak (1990)[21]. W 1990 zagrał w szwajcarsko-amerykańskim filmie Dietera Meiera The Lightmaker (2001)[22]. Za rolę asystenta cenzora Rabkiewicza (Janusz Gajos) w komediodramacie Wojciecha Marczewskiego Ucieczka z kina „Wolność” (1990) otrzymał nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego europejskiego aktora drugoplanowego, dzięki czemu został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej[23]. Następnie zagrał Marka, głównego bohatera komediodramatu Jacka Gąsiorowskiego Tak tak (1991), i parobka Walka polsko-francusko-brytyjskim dramacie Jerzego Skolimowskiego Ferdydurke (30 Door Key, 1991) na podstawie powieści Witolda Gombrowicza o tym samym tytule[24]. Zagrał w filmie obyczajowym Jean-Louisa Bertuccellego Na czarno (Le clandestin, 1993)[25].

Popularność przyniosła mu również rola Karola Karola w polsko-francusko-szwajcarskiej trylogii Krzysztofa Kieślowskiego: Trzy kolory. Niebieski (1993), Trzy kolory. Biały (1994) i Trzy kolory. Czerwony (1994), przy czym za występ w pierwszoplanowej roli w Białym uzyskał przychylne recenzje w światowej prasie i otrzymał w 1995 Złotą Kaczkę dla najlepszego aktora[26]. Został bohaterem filmu dokumentalnego Renaty Czarnkowskiej-Listoś Wszystko się może zdarzyć (1993) zrealizowanym dla Telewizji Polskiej[27]. W tym 1993 otrzymał nagrodę Wiktora. Zdobył pochwalne recenzje i nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za rolę Tomasza Siwka w komediodramacie Zawrócony (1994) Kazimierza Kutza, u którego w pierwszej połowie lat 90. zagrał także inżyniera Wertera w Strasznym śnie Dzidziusia Górkiewicza (1994), i „porucznika UB Dudeckiego” w Pułkowniku Kwiatkowskim (1995)[28]. W 1995 wygrał Złotą Kaczkę za najlepszą rolę aktorską w plebiscycie czytelników czasopisma „Film[29]. W 1996 i 1997 otrzymał kolejne dwie nagrody Wiktora.

Zamachowski (2007)

Wcielił się w postać Michała Wołodyjowskiego w filmie historycznym Jerzego Hoffmanna Ogniem i mieczem (1999) na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza pod tym samym tytułem[30]. Zagrał epizodyczną rolę kierowcy Terry’ego Thorne’a (Russell Crowe) w amerykańskim filmie sensacyjnym Taylora Hackforda Dowód życia (Proof of Live, 2001) i Żyda kupującego monety w dramacie wojennym Romana Polańskiego Pianista (2002)[31]. W 2001 za występ w roli dozorcy Edzia w filmie psychologicznym Roberta Glińskiego Cześć Tereska (2001) otrzymał Polską Nagrodę Filmową za najlepszą główną rolę męską na 4. gali wręczenia Orłów[32]. Wcielił się w postać Jaskra w filmie fantasy Marka Brodzkiego Wiedźmin (2001), będącym adaptacją opowiadań Andrzeja Sapkowskiego[33]. Wystąpił w roli Gutka w polsko-niemiecko-francuskim dramacie Marceline Loridan-Ivens Polana pośród brzeziny (La petite prairie aux bouleaux, 2003) z Anouk Aimée[34]. W 2004 za rolę Jaśka w komediodramacie Andrzeja Jakimowskiego Zmruż oczy (2003) otrzymał Orła dla najlepszego aktora na 6. ceremonii wręczenia Polskich Nagród Filmowych[35], na której był nominowany także do zdobycia statuetki za najlepszą drugoplanową rolę męską za występ w dramacie Ryszarda Brylskiego Żurek (2003). W 2006 za rolę Mariana w telewizyjnym komediodramacie Sylwestra Chęcińskiego Przybyli ułani (2006) otrzymał nagrodę za główną rolę męską na 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[36]. Wystąpił w roli Pana Marka, pracodawcy tytułowego bohatera (Krzysztof Kiersznowski) dramatu Rafała Kapelińskiego Ballada o Piotrowskim (2007)[37].

Zamachowski w filmie Pokłosie (2011)

Zagrał Bogdana, głównego bohatera polsko-niemieckiego filmu Radosława Węgrzyna Święta krowa (Sommer auf dem Land, 2011)[38]. Wystąpił w roli Avrahama Goehnera, bogatego Żyda mieszkającego w Kownie w czasie okupacji Litwy przez Armię Czerwoną, w japońskim filmie historyczno-biograficznym Cellina Glucka Ambasador nadziei (杉原千畝 スギハラチウネ, 2015)[39]. Powrócił do roli Jaskra w filmie fantasy Jakuba Nurzyńskiego Pół wieku poezji później (2019)[40]. Zagrał Fryderyka, partnera Basi (Aleksandra Konieczna) w polsko-szwedzkim komediodramacie Magnusa von Horna Sweat (2021)[41].

Od 1994 zajmuje się dubbingiem[42]. Podłożył swój głos m.in. w filmach: Prowincjonalne życie (1994), Brzdąc w opałach (1994), Nawiedzony dwór (2003) i Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie (2016)[43]. Zdubbingował tytułowego bohatera filmu animowanego Stuart Malutki (1999) i Shreka w serii filmów o ogrze[44].

Kariera teatralna

Zamachowski (2019)

1 kwietnia 1985 został zatrudniony w Teatrze Studio w Warszawie, w którym zadebiutował rolą Filcha w spektaklu Opera za trzy grosze, następnie – przez osiem sezonów – występował w sztuce Powolne ciemnienie malowideł, poza tym zagrał m.in. w spektaklach Usta milczą, dusza śpiewa (1988)[45] i Wujaszek Wania (1993), za którą w 1993 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza.

Pod koniec 1985 został członkiem Kabaretu Pod Okiem[46].

W 1997 przeszedł z Teatru Studio do Teatru Narodowego w Warszawie[47]. W tym teatrze zagrał m.in. Ojca w Ślubie (premiera w 1998; reż. Jerzy Grzegorzewski), Bohatera w Kartotece (1999; reż. Kazimierz Kutz) czy Goga w Czekając na Godota (2006; reż. Antoni Libera)[48]. Odszedł z teatru w 2017[47]. W 2018 premierowo zagrał Mazurkiewicza w farsie Żołnierz królowej Madagaskaru (reż. Krzysztof Jasiński) w Teatrze Polskim w Warszawie[49].

Pozostałe przedsięwzięcia

W latach 80. został wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie jako prowadzący zajęcia z interpretacji piosenki aktorskiej[50]. W 1996 opublikował tomik wierszy Półkrople, ćwierćkrople[51]. W kwietniu 2008 został członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.

W listopadzie 1998 razem z Markiem Kondratem, Bogusławem Lindą i Wojciechem Malajkatem otworzył restaurację franczyzową „Prohibicja”, która została zamknięta po siedmiu latach działalności[52].

W 2004 wziął udział w kampanii reklamowej Radia Zet[53]. W 2012 był jurorem w drugiej edycji programu rozrywkowego Bitwa na głosy w TVP2. W 2013 współprowadził piątkowe wydania porannego programu Pytanie na śniadanie w TVP2. W 2020 zaczął prowadzić audycję radiową Zamach na dziesiątą muzę w Radiu Nowy Świat, w którym jest także członkiem redakcji muzycznej[54].

Życie prywatne

Zamachowski z ówczesną żoną, Moniką (2018)

Jego pierwszą żoną była Anna Komornicka, z którą miał syna, Jana (ur. i zm. 1991)[55]. Następnie ożenił się z Aleksandrą Justą, z którą ma czwórkę dzieci: Marię (ur. 1994), Antoniego (ur. 1997), Tadeusza (ur. 26 sierpnia 1999) i Bronisławę (ur. 2001)[56]. 3 maja 2014 poślubił prezenterkę telewizyjną Moniką Richardson, z którą rozstał się w marcu 2021[57], a rozwiódł we wrześniu 2023[58]. Od 2021 jest związany z aktorką Gabrielą Muskałą[59].

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[60].

Jest honorowym obywatelem miasta Brzeziny. Ma swoją gwiazdę przed Szkołą Podstawową nr 2 w Brzezinach. Od 2009 jest patronem tytularnym autorskiego wydarzenia muzycznego „Koncert u Zbyszka na podwórku” organizowanego przez Muzeum Regionalne w Brzezinach, w którego budynku od maja 2011 działa także kawiarenka „U Zbyszka”[61].

Filmografia

Jako aktor

Jako kompozytor

  • 1987: Ludożerca

Polski dubbing

Dyskografia

Skomponowane piosenki

Odznaczenia

Nagrody

Gwiazda Zbigniewa Zamachowskiego w Alei Gwiazd w Łodzi
Odcisk dłoni w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Przypisy

  1. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 11.
  2. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 21, 23, 28, 325.
  3. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 14, 372.
  4. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 35.
  5. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 50–51, 56, 332.
  6. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 80–81.
  7. Cezary Pazura: Byłbym zapomniał... Helion, 2018, s. 67–68. ISBN 978-83-283-3001-6.
  8. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 36.
  9. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 131–133.
  10. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 134.
  11. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 59–60, 64–66.
  12. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 67.
  13. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 67–68.
  14. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 100–102.
  15. a b Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 297.
  16. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 303–305.
  17. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 66.
  18. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 83, 90–91.
  19. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 137, 245.
  20. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 137, 142, 165, 215, 298.
  21. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 215, 218.
  22. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 189.
  23. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 158–159, 162.
  24. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 191–192.
  25. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 178.
  26. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 165, 169, 178.
  27. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 182.
  28. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 180, 228–236.
  29. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 240–241.
  30. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 196, 249–251.
  31. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 195, 201.
  32. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 269–271.
  33. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 267.
  34. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 201–202.
  35. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 272–277.
  36. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 279–280.
  37. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 289–290.
  38. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 205.
  39. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 220–222.
  40. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 268.
  41. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 284.
  42. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 309.
  43. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 309, 311.
  44. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 310–313, 317.
  45. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 79, 141–144, 299.
  46. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 107–109.
  47. a b Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 321.
  48. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 323.
  49. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 325.
  50. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 300.
  51. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 37.
  52. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 206–213.
  53. Bartłomiej Marcinkowski, Madonna zamówiła taksówkę u Zamachowskiego. A Polacy byli rozczarowani , gazeta.pl, 7 czerwca 2024.
  54. Zbigniew Zamachowski , Radio Nowy Świat (pol.).
  55. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 129, 180, 357.
  56. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 350–351.
  57. Monika Zamachowska przerywa milczenie! Ujawniła prawdę o rozwodzie i zdradzie męża. viva.pl. .
  58. Monika Richardson i Zbigniew Zamachowski się rozwiedli. Zdjęcie z sądu wywołało poruszenie , Fakt24.pl, 12 września 2023.
  59. Są razem od dwóch lat. To dzięki Zbigniewowi Zamachowskiemu zmieniła swoje życie. viva.pl. .
  60. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego , onet.pl, 16 maja 2010 .
  61. Nowicka i Zamachowski 2021 ↓, s. 22, 288.
  62. M.P. z 2016 r. poz. 27 – pkt 7.
  63. Wręczenie medali „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. mkidn.gov.pl, 2015-10-05. .
  64. M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1019 – pkt 7.

Bibliografia

Linki zewnętrzne