Pinigiszki

Obecnie Pinigiszki stał się tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Od momentu powstania przyciąga uwagę i wzbudza zainteresowanie szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na życie codzienne, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Pinigiszki odegrał fundamentalną rolę w rozwoju i ewolucji społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ i znaczenie Pinigiszki, analizując jego różne aspekty i oferując unikalny wgląd w ten fascynujący temat.

Pinigiszki
Pinigiškė
Państwo

 Litwa

Okręg

 uciański

Rejon

ignaliński

Gmina

Nowe Daugieliszki

Populacja (2021)
• liczba ludności


0

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Pinigiszki”
Położenie na mapie Polski w 1939 r.
Mapa konturowa Polski w 1939 r., blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Pinigiszki”
Ziemia55°25′23″N 26°17′49″E/55,423056 26,296944

Pinigiszki (lit. Pinigiškė) – wieś na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, w gminie Nowe Daugieliszki.

Historia

W czasach zaborów zaścianek w gminie Daugieliszki, w powiecie święciańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku liczyła 20 mieszkańców, 45 dziesięcin[1].

W dwudziestoleciu międzywojennym zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie święciańskim, w gminie Daugieliszki.

W 1931 w 3 domach zamieszkiwało 14 osób[2].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Daugieliszkach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Święcianach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Daugieliszkach[3].

Przypisy

  1. Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 276
  2. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 45.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1282.